ალა გორსკაია: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 29:
[[ფაილი:МД Горська.JPG|მინი|მემორიალური დაფა]]
==ბიოგრაფია==
ალა გორსკაია დაიბადა [[1929]] წლის 18 სექტემბერს, ქალაქ იალტაში. მისი მამა, ალექსნადრე გორსკი საბჭოთა კინოწარმოების ერთ-ერთი ორგანიზატორი იყო; [[1931]] წელს იგი იალტის კინოსტუდიის დირექტორად დანიშნეს. [[1932]] წელს ალექსანდრე ოჯახთან ერთად საცხოვრებლად ჯერ მოსკოვში გადავიდა, სადაც „ვოსტოკფილმის“ ხელმძღვანელი გახდა; ხოლო [[1933]]-ში კი ლენინგრადში, სადაც ჯერ ლენინგრადის კინოსტუდიის დირექტორის მოადგილის, შემდეგ კი დირექტორის თანამდებობას იკავებდა. ომის შემდეგ მუშაობდა ოდესისა და კიევის კინოსტუდიების დირექტორად.
[[დიდი სამამულო ომი]]ს დროს თერთმეტი წლის ალა, უფროს ძმასთან, არსენისთან (გარდაიცვალა [[1943]] წლის აპრილში, ლენინგრადის ფრონტზე ქვეითთა ბრძოლაში) და დედასთან ერთად ლენინგრადში იმყოფებოდა. [[ლენინგრადის ბლოკადა|ლენინგრადის ბლოკადის]] შემდეგ, [[1943]] წლის ზაფხულში ალა და დედა ალმა-ატაში ევაკუირდნენ, სადაც მამა უკვე მუშაობდა. ამავე წლის დასასრულს ოჯახი კიევში გადავიდა.
[[1946]]-დან [[1948]] წლამდე გორსკაია სწავლობდა შევჩენკოს სახელობის კიევის ხელოვნების საშუალო სკოლაში, რომელშიც სპეციალიზაციის პედაგოგი ვლადიმერ ბონდარენკო იყო. სკოლის ოქროს მედალზე დამთავრების შემდეგ ჩაირიცხა კიევის ხელოვნების ინსტიტუტის ფერწერის ფაკულტეტზე. მისი მასწავლებლები იყვნენ შარონოვი და გრიგორიევი. [[1952]] წელს ალა ცოლად გაჰყვა ამავე სასწავლებლის სტუდენტს, ვიქტორ ზარეცკს. ორ წელიწადში, სწავლის დასრულების შემდეგ ალა პროფესიით მუშაობდა დაზგური და მონუმენტური მხატვრობის დარგში.
[[1970]] წლის 28 ნოემბერს გორსკაია ტრაგიკულად, გაურკვეველ ვითარებაში დაიღუპა, ქალაქ ვასილკოვოში. მისი დასაფლავება, 7 დეკემბერს ბერკოვეცკის სასაფლაოზე, კიევში, საპროტესტო მიტინგად იქცა.
[[ფაილი:Шевченковский витраж.jpg|მინი|ვიტრაჟის ესკიზი, [[1964]]]]
==შემოქმედება==
В 1959 году по работам шахтёрского цикла Горскую приняли в Союз художников. На подъёме «оттепели» 1960-х гг. она работала в селах Чернобыльского района, где создала полотна «Припять. Паром», «Абетка», «Хлеб». Художница разработала эскизы к декорациям спектаклей «Нож в солнце» по поэме И. Драча, «Так пропал Гуска» М. Кулиша, «Правда и кривда» М. Стельмаха (режиссёр Л. Танюк). Спектакли, готовые к постановке, были запрещены.
В 1964 году Алла Горская в соавторстве с Панасом Заливахой, Людмилой Семыкиной, Галиной Севрук и Галиной Зубченко создала в Киевском университете витраж «Шевченко. Мать». Витраж был уничтожен администрацией университета по распоряжению горкома партии. Созванная после этого комиссия квалифицировала его как идеологически враждебный. Горскую исключили из Союза художников, однако через год восстановили в членстве.
А. Горская автор многочисленных художественных произведений: «Автопортрет с сыном» (1960), «Портрет отца» (1960), «Азбука» (1960), «Возле реки» (1962—1963), «Портрет В. Симоненко» (1963) и другие. В её графике было дано новое трактование образов Т. Шевченко, А. Довженко. Со своим мужем В. Зарецким, художниками-единомышленниками — Г. Синицей, Г. Марченко, Б. Плаксием, В. Смирновым художница в Донецке, Киеве, Краснодоне создала ряд монументальных работ, отмеченных влиянием украинского барокко и мексиканского монументализма. Её творчество опиралось на традиции киевской академической школы, народное искусство, украинский авангард 1920-х, бойчукизм.
Живопись и графика Аллы Горской находятся в Национальном художественном музее (Киев), Национальном художественном музее им. А. Шептицкого (Львов), одной из крупнейших в мире коллекций советского нонконформизма Нортона и Ненси Додж (Ратгерский университет), музее Берлинской стены Чекпоинт Чарли, других.
==ლიტერატურა==
| |||