სოფლისსოფელი, რომელსაც 1951 წლამდე ურიათუბანი ერქვა, მისი ტერიტორია ადრეფეოდალურ ხანაში მჭიდროდ დასახლებული მნიშვნელოვანი საეკლესიო და სავაჭრო ცენტრი ყოფილა, იგი მდიდარია ბრინჯაოს, ანტიკური და ფეოდალური ხანის არქეოლოგიური ძეგლებით. ქართულ ისტორიულ წყაროებში სოფელი ვაზისუბანი „ურიათუბანის“ სახელით არის მოხსენებული. ტოპონიმ „ურიათუბანით“ ასევე აღინიშნებოდა ებრაელთა ლოკალური დასახლება ან რომელიმე ქალაქის უბანი. 1757 წელს შედგენილ „განწესებაში თეიმურაზ მეორისა საჭერემლო სამწყსოს მიბარების შესახებ“ მოხსენიებულია ურიათუბანი [[საჭერემლო]]ს საწყემსოში. სოფელი ურიათუბანი მოხსენიებული აქვთ [[ვახუშტი ბატონიშვილი|ვახუშტი ბატონიშილს]], [[იოჰან გიულდენშტედტი|იოჰან გიულდენშტედტს]] და [[იოანე ბატონიშვილი|იოანე ბატონიშვილს]]. 1951[[იოანე წელსბაგრატიონი|იოანე ბაგრატიონის]] მიხედვით, ურიათუბანი თავიდან შუამთის მონასტრის კუთვნილება იყო, ეპარქიულად კი [[ჭერემი|ჭერემის]] ეპისკოპოსს ექვემდებარებოდა ჭერემის ეპარქიის ფუნქციონირების შეწყვეტის შემდეგ, რაც გამოიწვია მტრის გამუდმებულმა ამაოხრებელმა თავდასხმებმა, [[თეიმურაზ II|თეიმურაზ ll]]-ის 1757 წლის განწესებით, ურიათუბანი მთლიანად [[ნინოწმინდა|ნინოწმინდელ]] ეპისკოპოსს ტუსისშვილ საბას ერგო. მოგვიანებით ურიათუბნის ყმა-მამულის ნაწილს ფეოდალები — მამუჩაშვილები და ნაზარიშვილები ფლობდნენ. ამ სოფლის მკვიდრთ სავარგულების გამო, ხშირად ჰქონდათ უთანხმოება მეზობელი სოფლების — [[შაშიანი|შაშიანისა]] და [[მუკუზანი|მუკუზნის]] თემებთან. სამხედრო-ადმინისტრაციული დაყოფით, სოფლიდან გამოსული მებრძოლები ნინოწმინდელი ეპისკოპოსის დროშის ქვეშ დგებოდნენ, რომელსაც უშუალოდ ადგილობრივი მოურავი ხელმძღვანელობდა. ვაზისუბანში ოდითგანვე განვითარებული იყო [[მევენახეობა]], მემინდვრეობა და მეურნეობის ეწოდასხვა ვაზისუბანიდარგები.
