ჰელიუმი: განსხვავება გადახედვებს შორის

რამზაიმ სხვადასხვა ნივთიერებებისა და მინერალების კვლევისას აღმოაჩინა რომ ჰელიუმი თანდაყვება [[ურანი (ელემენტი)|ურანს]] და [[თორიუმი|თორიუმს]]. მაგრამ მნიშვნელოვნად გვიან, 1906 წელს, [[ერნესტ რეზერფორდი|ერნესტ რეზერფორდმა]] და როიდსმა დააგინეს, რომ [[რადიოაქტიური ელემენტი|რადიოაქტიური ელემენტების]] [[ალფა-ნაწილაკები]] წარმოადგენენ ჰელიუმის [[ატომური ბირთვი|ბირთვებს]]. ამ გამოკვლევებმა ჩაუყარეს საფუძველი [[ატომი|ატომების]] აღნაგობის თანამედროვე თეორიას<ref>ბრობშტეინი მ.პ., მზის ნივთიერება; იქს სხივები; რადიოტელეგრაფის გამომგონებლები, https://web.archive.org/web/20060516140024/http://publ.lib.ru/ARCHIVES/B/BRONSHTEYN_Matvey_Petrovich/_Bronshteyn_M._P..html მოსკოვი. გამომცემლობა ტერრა - წიგნის კლუბი, 2002 წ., ფ.224, სერია - სამყარო ჩვენს ირგვლივ, isbn=5-275-00531-8</ref>.

 

 

მხოლოდ 1908 წელს ნიდერლანდელმა ფიზიკოსმა [[ჰეიკე კამერლინგ-ონესი|ჰეიკე კამრლინგ-ონესმა]] შეძლო [[თხევადი ჰელიუმი]]ს მიღება დროსელირებით (იხ. [[ჯოუნს-ტომსონის ეფექტი]]), მას შემდეგ, რაც აირი ვაკუუმში მდუღარე თხევად წყალბადში გააცივეს. დიდი ხანი უშედეგოდ ცდილობდნენ [[მყარი ჰელიუმი]]ს მიღებას, 0,71 [[კელვინი|К]] ტემპერატურის დროსაც კი, რომელსაც მიაღწია გერმანელმა ფიზიკოსამა [[ვილემ ჰენდრიკ კეეზომი]]მ. მხოლოდ 1926 წელს, 35 [[ატმოსფერო (განზომილება)|ატმ.]] წნევის პირობებში და შეკუმშული ჰელიუმის გაცივებით გაუხშოებულ, გამეჩხერებულ მდუღარე ჰელიუმში, მან შეძლო კრისტალების გამოყოფა<ref name="finkelstein2">Финкельштейн Д.Н., Глава V. Гелий, Инертные газы http://www.book-ua.org/FILES/chem/25_11_2007/ch1434.djvu издание= Изд. 2-е, М., издательство = Наука, год=1979, страницы=111-128, страниц=200, серия «Наука и технический прогресс»|isbn=|тираж=19000</ref>.