ნიკოლო მაკიაველი: განსხვავება გადახედვებს შორის

მაკიაველიმ, როგორც ისტორიკოსმა, მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა ისტორიოგრაფიის განვითარებაში. მაკიაველი აგრეთვე იყო მწერალი, კომედიოგრაფი. წერდა უმეტესად არისტოფანეს ტერენციუსისა და პლავტუსის მიბაძვით («ანდრია»„ანდრია“, «კლაცია»„კლაცია“), მაგრამ «მანდრაგორათი»„მანდრაგორათი“ (დაახ. [[1512]] წ.) მკვეთრად გაემიჯნა ლათინურ კომედიას და მიუახლოვდა [[ჩინკვეჩენტო]]ს თხრობით ლიტერატურას. ეს ნაწარმოები მიჩნეულია აღორძინების ხანის საუკეთესო კომედიად. მასში წარმოსახულია მაშინდელი ფლორენციული საზოგადოების სატირული სახე. აღსანიშნავია ასევე მისი წიგნი «დიალოგი„დიალოგი ენის თაობაზე»თაობაზე“, რომელშიც იგი ენის წარმოშობის არსებით საკითხებს ეხება და ლექსები (საკარნავალო სიმღერები, სტანსები, სერენადები, სონეტები და სხვა). ტრაქტატში «სამხედრო„სამხედრო ხელოვნების შესახებ»შესახებ“ ([[1521]] წ.) მაკიაველი მკაცრად აკრიტიკებდა დაქირავებული ჯარის სისტემას და წამოაყენა მათი ხელმწიფის მორჩილებაში მყოფი მუდმივი ჯარით შეცვლის იდეა.