პირველი ჯვაროსნული ლაშქრობა: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[ფაილი:CouncilofClermont.jpg|მინი|300პქ|პაპი [[ურბან II]]-ე, [[კლერმონის კრება]]ზე]]

პაპმა [[ურბან II]]-ემ ლაშქრობის დასაწყებად დიდებულების მიმხრობა დაიწყო. მის გადამწყვეტ ნაბიჯად [[1095]] წლის ნოემბერში სამშობლოში - [[საფრანგეთი|საფრანგეთში]] ჩასვლა და პატარა ქალაქ [[კლერმონი|კლერმონში]] საეკლესიო კრების მოწვევა მიიჩნევა. მართლაც, კლერმონში უამრავმა რელიგიურმა პირმა მოიყარა თავი. [[კლერმონის საბჭო|ამ შეკრებაზე]] პაპმა ურბან II-მ ისტორიული სიტყვა წარმოთქვა. მან ისაუბრა [[ევროპა|ევროპის]] იმ დროინდელ მძიმე მდგომარეობაზე და დაასკვნა, რომ საჭირო იყო დამყარებულიყო ღვთაებრივი მშვიდობა, თუმცა არა ისეთი, როგორიც უკვე ჰქონდათ. პაპი შეეხო [[ბერძნები|ბერძენთა]] საკითხს, რომლებიც დახმარებას ითხოვნდნენ [[მუსლიმი|მუსლიმების]] წინააღმდეგ, აგრეთვე შეეხო აღმოსავლელი ქრისტიანების დაჩაგვრის ფაქტებს და მთავარზე გადავიდა: საჭირო იყო სრულიად ახალი ომის დაწყება, სადაც ჯარისკაცი იქნებოდა პილიგრიმი (მომლოცველი), ბრძოლის მიზანი - ქრისტეს საფლავი, შედეგი - გარდაცვლილთათვის ზეციური სამოთხე, ცოცხლად გადარჩენილთათვის კი მიწიერი [[იერუსალიმი]]. ასევე აღნიშნა, რომ ქრისტეს საფლავის გათავისუფლება არ იქნებოდა ერთადერთი შედეგი ჯვაროსნული ლაშქრობისა. ამ ომის შემდგომ მთლიანად [[ანატოლია]]ს, ანუ [[შავი ზღვა|შავი ზღვის]] სამხრეთ ნაწილს არა მუსლიმები, არამედ ერთმორწმუნე [[ქრისტიანობა|ქრისტიანები]] გააკონტროლებდნენ. კლერმონის კრების ერთ-ერთი გადმოცემის თანახმად პაპის გამოსვლის დასასრულს, დარბაზში შეძახილები გაისმა: "ღმერთი„ღმერთი არს ჩვენთან!"“

მან მალე აიყოლია საფრანგეთის სახელმწიფო ლიდერები. რაც შეეხება მეომრებს, ხალხს, რომელსაც უნდა ებრძოლა თურქ-სელჩუკების წინააღმდეგ, მათი რიცხვი თავიდან ძალიან მცირე იყო. [[რაინდები]] თითქოს თავს იკავებდნენ ჯვაროსნულ ლაშქრობაში მონაწილეობისგან, თუმცა მას შემდეგ, რაც რამდენიმე სახელოვანი რაინდი შეუერთდა ჯვაროსნებს, მათმა რიცხვმა გეომეტრიული პროგრესიით დაიწყო ზრდა. საბოლოოდ ექვსი დიდი არმია შეიკრიბა. ორი არმია განლაგებული იყო საფრანგეთის ჩრდილოეთში. ერთს მეთაურობდა [[რობერტ II ნორმანდიელი]], [[ინგლისი]]ს მეფის [[უილიამ II (ინგლისი)|უილიამ II]]-ის ძმა, ხოლო მეორეს [[გოტფრიდ ბულიონელი]]. [[იტალია]]ში და [[კონსტანტინოპოლი|კონსტანტინოპოლში]] კი – [[ბოემონდ I]]-ს მეთაურობით. სწორედ [[ბიზანტიის იმპერია|ბიზანტიის]] დედაქალაქში უნდა მომხდარიყო ჯვაროსანთა შეკრება და შემდეგ უნდა განხორციელებულიყო შეტევა [[თურქეთი|თურქთა]] ქალაქებზე. ლაშქრობის მეთაური, ანუ მთავარსარდალი კი ბიზანტიის იმპერატორი [[ალექსი I კომნენოსი]] უნდა ყოფილიყო. პაპმა ლაშქრობის დაწყების დღედ [[15 აგვისტო]] გამოაცხადა, თუმცა ამ თარიღამდე ერთი თვით ადრე მცირე რაოდენობის "წარჩინებულთა"„წარჩინებულთა“ არმიამ თავისი გზით დაიწყო სვლა. მათი ლიდერი ქარიზმატული რაინდი პიტერი იყო. ის იმ დროისთვის ერთ-ერთ ყველაზე იმედისმომცემ ჯვაროსნად ითვლებოდა. თავის არმიაში მან უდიდესი ენთუზიაზმი ჩანერგა და იერუსალიმისკენ დაიძრა მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად არ იცოდა სად მდებარეობდა ეს ქალაქი. თურქეთის ტერიტორიაზე გადასვლამდე მან ადგილობრივ ქრისტიანებთანაც მოასწრო დაპირისპირება. კონფლიქტის ძირითადი მიზეზი საკვები იყო, თუმცა საქმე არ გართულებულა. რამდენიმე დღის შემდეგ "წარჩინებულთა"„წარჩინებულთა“ არმია [[თურქ-სელჩუკები|თურქ-სელჩუკთა]] უზარმაზარი და გამოცდილი ჯარის პირისპირ დადგა. აგვისტოს ბოლოსთვის პიტერის არმიის უდიდესი ნაწილი უკვე განადგურებული იყო. თავად პიტერი და 50 რჩეული რაინდი თურქულ ქალაქ [[ცივეტოტის ბრძოლა|ცივეტოტთან]] დამარცხდნენ მუსლიმი მშვილდოსნების მიერ.

რამდენიმე მცირე მუსულმანური ჯარის განადგურების შემდეგ ევროპელები [[ანტიოქია|ანტიოქი]]ის ციხესიმაგრეს მიადგნენ. ეს იყო ბოლო დიდი ქალაქი იერუსალიმის გზაზე. 1097 წლის 10 ოქტომბერს ჯვაროსნებმა ალყა შემოარტყეს ანტიოქიას. ასეთი სიტუაცია კიდევ ერთ თვეს გაგრძელდა. ამ დროის განმავლობაში ორი დიდი ბრძოლა შედგა. ორივე შეტაკება "პილიგრიმმა„პილიგრიმმა მეომრებმა"მეომრებმა“ მოიგეს. ამ გამარჯვებებმა უდიდესი როლი ითამაშა ანტიოქიის აღების საქმეში.