9 აპრილის ტრაგედია: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
იარლიყები: რედაქტირება მობილურით საიტის რედაქტირება მობილურით |
მ Truesfinder-ის რედაქტირებები გაუქმდა; აღდგა M.-ის მიერ რედაქტირებული ვერსია იარლიყი: სწრაფი გაუქმება |
||
ხაზი 5:
ანტისაბჭოთა მოძრაობა [[საქართველოს საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკა]]ში [[1988|1988 წლისთვის]] უფრო გააქტიურდა. თბილისში გაფიცვებსა და მიტინგებს აწყობდნენ ანტისაბჭოთა ორგანიზაციები. კონფლიქტი საბჭოთა მთავრობასა და ქართველ ნაციონალისტებს შორის კიდევ უფრო გამწვავდა [[1989|1989 წლის]] [[18 მარტი|18 მარტს]] ე. წ. ''„[[ლიხნის რება|ლიხნის ასამბლეის]]“'' ჩატარების შემდეგ, სადაც რამდენიმე ათასმა აფხაზმა საქართველოსგან გამოყოფა და [[1921]]-[[1931|1931 წლების]] საბჭოთა კავშირის რესპუბლიკის სტატუსის აღდგენა მოითხოვა. ამის საპასუხოდ, ანტისაბჭოთა ჯგუფებმა რესპუბლიკის მასშტაბით არასანქციონირებული მიტიგნების სერია მოაწყვეს. მათი მტკიცებით საბჭოთა მთავრობა აფხაზურ [[სეპარატიზმი|სეპარატიზმს]] იყენებდა დამოუკიდებლობის მომხრეთა მოძრაობის საწინააღმდეგოდ.
საპროტესტო აქციებმა პიკს მიაღწია [[1989|1989 წლის]] [[5 აპრილი|5 აპრილს]], როდესაც ათობით ათასი ქართველი შეიკრიბა მთავრობის სახლის წინ [[რუსთაველის გამზირი|რუსთაველის გამზირზე]], [[თბილისი|თბილისში]]. მომიტინგეებმა, რომლებთაც ხელმძღვანელობდა დამოუკიდებლობის კომიტეტი ([[მერაბ კოსტავა]], [[ზვიად გამსახურდია]], [[გიორგი ჭანტურია]], [[ირაკლი ბათიაშვილი (პოლიტიკოსი)|ირაკლი ბათიაშვილი]], ირაკლი წერეთელი და სხვები), მოაწყვეს მშვიდობიანი დემონსტრაცია და შიმშილობა დაიწყეს, [[აფხაზები|აფხაზი]] სეპარატისტების დასჯისა და საქართველოს დამოუკიდებლობის აღდგენის მოთხოვნით. ადგილობრივმა საბჭოთა ხელისუფლებამ დაკარგა კონტროლი სიტუაციაზე დედაქალაქში და ვეღარ აცხრობდა საპროტესტო აქციებს.
==დარბევა==
| |||