'''ელიზბარ ზაქარიას ძე გულისაშვილი''' (დ. [[1893]], [[საგარეჯო]], — გ. [[20 მაისი]], [[1923]], იქვე[[თბილისი]]) — [[ქართველები|ქართველი]] სამხედრო მოღვაწე, [[საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა|საქართველოს რესპუბლიკის]] არმიის პოლკოვნიკი ([[1919]]).
დაამთავრა [[თბილისის სათავადაზნაურო გიმნაზია|თბილისის ქართული სათავადაზნაურო გიმნაზია]] ([[1910]]) და სამხედრო სასწავლებელი ([[1914]]). [[I მსოფლიო ომი]]ს დროს პორუჩიკის, შემდეგ შტაბს-კაპიტნის ჩინით იბრძოდა [[რუსეთის იმპერია|რუსეთის]] არმიის 95-ე ქვეითი კრასნოიარსკის პოლკის რიგებში დასავლეთის ფრონტზე. განსაკუთრებით გამოიჩინა თავის ქალაქ [[კავკასია|კავკასიისგროდნო]]ს ფრონტზემიდამოებში ბრძოლისას 1915 წლის 21 აგვისტოს (დაჯილდოვდა გიორგის იარაღით). 1918 წლიდან საქართველოს არმიის გენერალური შტაბის ოფიცერი იყო. [[1917]] წლიდან გაწევრიანებული იყო [[საქართველოს ეროვნულ-დემოკრატიული პარტია]]ში. საქართველოს იძულებითი გასაბჭოების შემდეგ ([[1921]]) ემიგრაციაში არ წასულა, საპასუხსმგებლო თანამდებობები ეჭირა საქართველოს წითელ არმიაში და, ამავდროულად, მოღვაწეობდა ანტისაბჭოთა იატაკქვეშეთში. [[1922]] წლიდან იყო [[საქართველოს დამოუკიდებლობის კომიტეტი|დამოუკიდებლობის კომიტეტის]] სამხედრო ცენტრის, ასევე ეროვნულ-დემოკრატიული პარტიის არალეგალური სამხედრო ცენტრის ერთ-ერთი ხელმძღვანელი. 1923 წელს დააპატიმრეს და დახვრიტეს სამხედრო ცენტრის სხვა 14 წევრთან ერთად დღევანდელი [[ვაკის პარკი]]ს ტერიტორიაზე. დაჯილდოებული იყო წმ. სტანისლავის II და III, წმ. ანას III და IV, წმ. ვლადიმერის IV ხარისხის ორდენებით, გიორგის ოქროს იარაღით „მამაცობისათვის“.<ref>[https://gwar.mil.ru/heroes/?groups=awd:ptr:frc:cmd:prs&types=awd_nagrady:awd_kart:potery_doneseniya_o_poteryah:potery_gospitali:potery_spiski_zahoroneniy:potery_voennoplen:frc_list:cmd_commander:prs_person&page=2&last_name=%D0%93%D1%83%D0%BB%D0%B8%D1%81%D0%BE%D0%B2&first_name=%D0%AD%D0%BB%D0%B8%D0%B7%D0%B1%D0%B0%D1%80 Гулисов Элизбар Захарьевич]. «Памяти героев Великой войны 1914–1918».</ref>
