ფერდინანდ ბიუისონი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შეუმოწმებელი ვერსია][შეუმოწმებელი ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
ხაზი 6:
 
== კარიერა ==
ბიუისონი იყო ნევშატელის უნივერსიტეტის პროფესორი. 1867 წლიდან დაწყებული, იგი დაესწრო მშვიდობის და თავისუფლების ლიგის სამ საერთაშორისო კონფერენციას. 1869 წელს [[ლოზანა|ლოზანაში]] ჩატარებულ ბოლო კონგრესზე მან წაიკითხა მოხსენება. იმავდროულად, იგი ცდილობდა ლიბერალური პროტესტანტული ეკლესიის დამკვიდრებას. რესპუბლიკის გამოცხადების შემდეგ, იგი დაბრუნდა საფრანგეთში და აქტიურად მონაწილეობდა საფრანგეთის მე -17 ქვედანაყოფის მუნიციპალიტეტის პოლიტიკურ და სოციალურ ინიციატივებში. 1870 წლის დეკემბერში იგი გახდა მე –17 ქვედანაყოფის მუნიციპალიტეტის პირველი საერო ბავშვთა სახლის ხელმძღვანელი, რომელიც მოგვიანებით გახდა ''სენის ბავშვთა სახლი''. უარი თქვა ფილოსოფიის სწავლებაზე, რადგან იგი უფრო ღარიბი ბავშვებისთვის სამუშაოდ იყო მზად. საზოგადოებრივი ინსტრუქციის მინისტრ ჯულ სიმონთან მეგობრობის წყალობით, იგი დაინიშნა პარიზის სკოლების დირექტორად. შეშფოთებული იყო ბავშვთა სახლში ბავშვების მომავლით. იგი დაუკავშირდა [[ფილანთროპი|ქველმოქმედ]] ჯოზეფ გაბრიელ პრევოსტს და ბავშვები ჯემპუზთან მდებარე პრევოსტულ ბავშვთა სახლში გადაიყვანა. 1880 წელს მან პოლ რობინი დანიშნა ბავშვთა სახლის დირექტორად.
 
1879 – დან 1896 წლამდე ბიუისონი მოიხმო ჟიულ ფერიმ, ჯულსი სიმონის მემკვიდრემ, დაწყებითი განათლების დირექტორმა. 1890 წელს, იგი გახდა სორბონის პროფესორი განათლების მიმართულებით. იგი ხელმძღვანელობდა სეკულარიზმის კანონების შექმნასა და დიზაინის შემუშავებას. 1905 წელს იგი იყო საპარლამენტო კომიტეტის თავმჯდომარე, რომელმაც დაწერა ეკლესიისა და სახელმწიფოს გამიჯვნის კანონის ტექსტი. 1898 წელს, როგორც [[ალფრედ დრეიფუსი|ალფრედ დრეიფუსის]] მომხრემ, ბიუისონმა მონაწილეობა მიიღო საფრანგეთის ადამიანის უფლებათა ლიგის შექმნის საქმეში, რომლის პრეზიდენტიც იყო 1913 წლიდან 1926 წლამდე. სენის დეპუტატი იყო 1902 წლიდან 1914 წლამდე. 1919-1924 წლებში განსაკუთრებით იცავდა და ადვოკატირებას უწევდა პროფესიულ განათლებას და [[ქალთა საარჩევნო უფლებები|ქალთა საარჩევნო უფლებებს]] აუცილებლობას.
 
ბიუისონი კეთილგანწყობილი იყო [[სუფრაჟისტები|სუფრაჟისტ]] ქალთა მიმართ, თანაუგრძნობდა ქალთა ხმის მიცემის უფლებას, რადიკალების უმეტესობისგან განსხვავებით და იყო კომიტეტის მომხსენებელი, რომელიც იკვლევდა პოლ დუსაუზოს წინადადებას ქალთა უფლებების შეზღუდვის შესახებ. კანონპროექტი კენჭისყრის წესებით კომიტეტის დღის წესრიგში შეიტანეს. კომიტეტის პრეზიდენტმა მნიშვნელოვნად მიიჩნია ქალებისთვის ხმების მიცემის საკითხის გამიჯვნა პროპორციული წარმომადგენლობის უფრო მნიშვნელოვანი საკითხისგან, რომელიც პირველ რიგში განიხილეს. ბიუისონმა ცალკეული ანგარიში წარუდგინა ქალთა ხმის უფლების შესახებ 1909 წლის 16 ივლისს, დუსაუზოს გარდაცვალებიდან რამდენიმე თვის შემდეგ. ბიუისონის ანგარიში მხარი უჭერდა წინადადებას.
 
ფერდინანდ ბიუისონი ასევე იყო მთავარი კონტრაქტორი შესანიშნავი სარედაქციო პროექტის პედაგოგთა ლექსიკონის შემუშავების შესახებ (''Dictionnaire de pédagogie et d'instruction primaire''), რომლის წერისთვისაც მან 350 – ზე მეტი თანამშრომელი დაასაქმა. პირველი გამოცემა გამოაქვეყნა ჰაკეტმა 1882 და 1887 წლებში. ახალი გამოცემა გამოიცა 1911 წელს. ის არ შემოიფარგლებოდა სარედაქციო პასუხისმგებლის როლით, ბიუისონმა დაწერა ისეთი ნაწარმოებები, როგორიცაა სეკულარიზმი, ინტუიცია და ლოცვა. მისი ლექსიკონი მიჩნეულია საერო, რესპუბლიკური სასკოლო სისტემის „ბიბლიად“ და წარმოგვიდგენს სეკულარული რელიგიური ჩანაცვლების კონცეფციას. განათლების მინისტრი, ვინსენტ პილონი, მისი ერთ-ერთი მოწაფე იყო. [[ერთა ლიგა|ერთა ლიგის]] დაარსებიდან ბიუისონმა მიუძღვნა საკუთარი თავი ფრანკო-გერმანიის დაახლოებას, განსაკუთრებით 1923 წელს რურის ოკუპაციის შემდეგ. მან მიიწვია გერმანელ პაციფისტები პარიზში და თავადაც გაემგზავრა ბერლინში. მან 1927 წელს მიიღო [[ნობელის მშვიდობის პრემია|ნობელის პრემია მშვიდობის დარგში]], გერმანელ პროფესორ [[ლუდვიგ კვიდე|ლუდვიგ კვიდესთან]] ერთად.
 
ფერდინანდ ბიუისონი ასევე იყო მთავარი კონტრაქტორი შესანიშნავი სარედაქციო პროექტის პედაგოგთა ლექსიკონის შემუშავების შესახებ (''Dictionnaire de pédagogie et d'instruction primaire''), რომლის წერისთვისაც მან 350 – ზე მეტი თანამშრომელი დაასაქმა. პირველი გამოცემა გამოაქვეყნა ჰაკეტმა 1882 და 1887 წლებში. ახალი გამოცემა გამოიცა 1911 წელს. ის არ შემოიფარგლებოდა სარედაქციო პასუხისმგებლის როლით, ბიუისონმა დაწერა ისეთი ნაწარმოებები, როგორიცაა სეკულარიზმი, ინტუიცია და ლოცვა. მისი ლექსიკონი მიჩნეულია საერო, რესპუბლიკური სასკოლო სისტემის „ბიბლიად“ და წარმოგვიდგენს სეკულარული რელიგიური ჩანაცვლების კონცეფციას. განათლების მინისტრი, ვინსენტ პილონი, მისი ერთ-ერთი მოწაფე იყო. [[ერთა ლიგა|ერთა ლიგის]] დაარსებიდან ბიუისონმა მიუძღვნა საკუთარი თავი ფრანკო-გერმანიის დაახლოებას, განსაკუთრებით 1923 წელს რურის ოკუპაციის შემდეგ. მან მიიწვია გერმანელ პაციფისტები პარიზში და თავადაც გაემგზავრა ბერლინში. მან 1927 წელს მიიღო [[ნობელის მშვიდობის პრემია|ნობელის პრემია მშვიდობის დარგში]], გერმანელ პროფესორ [[ლუდვიგ კვიდე|ლუდვიგ კვიდესთან]] ერთად.
 
== რესურსები ინტერნეტში ==