მიგელ ანხელ ასტურიასი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''მიგელ ანხელ ასტურიასი''' (დ. [[19 ოქტომბერი]], [[1899]], [[გვატემალა (ქალაქი)|გვატემალა]] ― გ. [[9 ივნისი]], [[1974]], [[მადრიდი]]) — [[გვატემალა|გვატემალელი]] მწერალი, [[ნობელის პრემია|ნობელის პრემიის]] ლაურეატი, პოეტი-დიპლომატი, რომანისტი, [[დრამატურგი]] და [[ჟურნალისტი]],[[ლათინური ამერიკა|ლათინური ამერიკის]] სიურრეალისტური პროზის ერთერთიერთ-ერთი უდიდესი წარმომადგენელი. ასტურიასმა ხელი შეუწყო ლათინური ამერიკის ლიტერატურის დამკვიდრებას დასავლეთის კულტურაში, და ამავე დროს საზოგადოების ყურადღება მიიპყრო [[აბორიგენი|ძირძველი კულტურებისკენ]], განსაკუთრებით კი მისი მშობლიური გვატემალისკემ. 1966 წელს ის გახდა [[ლენინური პრემია|ლენინური პრემიის ლაურეატი]], ხოლო [[1987]] წელს - [[ნობელის პრემია|ნობელის პრემიის]] ლაურეატი. ახალგაზრდობისას რევოლუციურ მოძრაობაში მონაწილეობდა. რადიკალური შეხედულებების გამო იძულებული იყო ცხოვრების დიდი ნაწილი [[ემიგრაცია]]ში გაეტარებინა. მისი თხზულებებისათვის დამახასიათებელია მკვეთრი სოციალურ-პოლიტიკური გამიზნულობა და [[გვატემალა|გვატემალის]] [[აბორიგენი (ტომი)|აბორიგენთა]] — [[მაია]]ს ფოლკლორის შემოქმედებითი გამოყენება. ავტორია წიგნისა „გვატემალის ლეგენდები“ ([[1930]]), [[რომანი (პროზა)|რომანებისა]] „სენიორ პრეზიდენტი“ ([[1946]]), „სიმინდის ხალხი“ ([[1949]]), ფართოდ ცნობილი ტრილოგიისა „ძლიერი ქარი“ ([[1950]]), „მწვანე პაპი“ ([[1954]]), „დამარხულთა თვალები“ ([[1960]]), მოთხრობათა კრებულისა „შაბათ-კვირა გვატემალაში“ ([[1956]]) და სხვა.