მიგელ ანხელ ასტურიასი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შეუმოწმებელი ვერსია][შეუმოწმებელი ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
ხაზი 1:
{{მუშავდება/ძირი|[[სპეციალური:Contributions/ლაურა გოტიაშვილი|ლაურა გოტიაშვილი]].|26|06|2020}}
 
{{ინფოდაფა მწერალი}}
'''მიგელ ანხელ ასტურიასი''' (დ. [[19 ოქტომბერი]], [[1899]], [[გვატემალა (ქალაქი)|გვატემალა]] ― გ. [[9 ივნისი]], [[1974]], [[მადრიდი]]) — [[გვატემალა|გვატემალელი]] მწერალი, [[ნობელის პრემია|ნობელის პრემიის]] ლაურეატი, პოეტი-დიპლომატი, რომანისტი, [[დრამატურგი]] და [[ჟურნალისტი]],[[ლათინური ამერიკა|ლათინური ამერიკის]] სიურრეალისტური პროზის ერთერთი უდიდესი წარმომადგენელი. ასტურიასმა ხელი შეუწყო ლათინური ამერიკის ლიტერატურის დამკვიდრებას დასავლეთის კულტურაში, და ამავე დროს საზოგადოების ყურადღება მიიპყრო [[აბორიგენი|ძირძველი კულტურებისკენ]], განსაკუთრებით კი მისი მშობლიური გვატემალისკემ. 1966 წელს ის გახდა [[ლენინური პრემია|ლენინური პრემიის ლაურეატი]], ხოლო [[1987]] წელს - [[ნობელის პრემია|ნობელის პრემიის]] ლაურეატი. ახალგაზრდობისას რევოლუციურ მოძრაობაში მონაწილეობდა. რადიკალური შეხედულებების გამო იძულებული იყო ცხოვრების დიდი ნაწილი [[ემიგრაცია]]ში გაეტარებინა. მისი თხზულებებისათვის დამახასიათებელია მკვეთრი სოციალურ-პოლიტიკური გამიზნულობა და [[გვატემალა|გვატემალის]] [[აბორიგენი (ტომი)|აბორიგენთა]] — [[მაია]]ს ფოლკლორის შემოქმედებითი გამოყენება. ავტორია წიგნისა „გვატემალის ლეგენდები“ ([[1930]]), [[რომანი (პროზა)|რომანებისა]] „სენიორ პრეზიდენტი“ ([[1946]]), „სიმინდის ხალხი“ ([[1949]]), ფართოდ ცნობილი ტრილოგიისა „ძლიერი ქარი“ ([[1950]]), „მწვანე პაპი“ ([[1954]]), „დამარხულთა თვალები“ ([[1960]]), მოთხრობათა კრებულისა „შაბათ-კვირა გვატემალაში“ ([[1956]]) და სხვა.
 
ასტურიასი გვატემალაში დაიბადა და გაიზარდა, თუმცა მისი ცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილი უცხოეთში ცხოვრობდა. ის პირველად [[პარიზი|პარიზში]] ცხოვრობდა 1920-იან წლებში, სადაც სწავლობდა [[ეთნოლოგია|ეთნოლოგიას]] . ზოგიერთი მეცნიერი მას მიიჩნევს, როგორც ლათინოამერიკელმაპირველ პირველლათინოამერიკელ რომანტიკოსს, რომელმაც აჩვენა, თუ როგორ შეიძლება გავლენა იქონიოს ანთროპოლოგიისა და ენათმეცნიერების შესწავლამ ლიტერატურის წერაზე. <ref name="Royano Gutiérrez">Royano Gutiérrez, 1993</ref> პარიზში ყოფნისას ასტურიაასტურიასი ასევე ასოცირდებოდა [[სიურრეალიზმი|სიურრეალისტურ]] მოძრაობასთან და მასმან მიენიჭაასახა მოდერნისტული სტილის მრავალი მახასიათებელი ლათინური ამერიკის წერილებში. ამ გზით, ის 1960-იანი და 1970-იანი წლების [[ლათინოამერიკული ბუმი|ლათინიამერიკულილათინოამერიკული ბუმის]] მნიშვნელოვანი წინამორბედია.
 
ასტურიასასტურიასის ერთ-ერთი ყველაზე ცნობილი რომანი, „სენიორ პრეზიდენტი“, დაუნდობელი [[დიქტატურა|დიქტატორის]] ცხოვრებას აღწერს. ასტურიასასტურიასის დაპირისპირებამ დიქტატორულ მმართველობასთან საკმაოდ წინააღმდეგობამ განაპირობა ის, რომ მოგვიანებითმან მისი ცხოვრების დიდი ნაწილი გაატარა დევნილობაში, როგორც სამხრეთ ამერიკაში, ისე ევროპაში. წიგნი, რომელიც ზოგჯერ მის შედევრს უწოდებენ არის „სიმინდის ხალხი“, რომელშიც ასახულია [[მაიას ცივილიზაცია]] და წეს-ჩვეულებები. ასტურიასი აერთიანებდა მაიას რწმენის ფართო ცოდნას და მის პოლიტიკურ მრწამსს, რამაც მათ ერთგულების და სოლიდარობის ცხოვრებად აქცია. მისი ნამუშევრებინამუშევრებით ხშირად აიხსნება გვატემალის ხალხის სოციალურსოციალური და მორალურმორალური მისწრაფებებთანმისწრაფებები.
 
ათწლეულების განმავლობაში იგი იმყოფებოდა გადასახლებაში და იყო მარგინალიზებული. ასტურიასმა საბოლოოდ მიიღო ფართო აღიარება 1960-იან წლებში. [[1966]] წელს მან საბჭოთა კავშირის [[საერთაშორისო ლენინური პრემია "ხალხთა შორის მშვიდობის განმტკიცებისათვის"|ლენინის მშვიდობის პრემია მოიპოვა]]. მომდევნო წელს მას მიენიჭა [[ნობელის პრემია ლიტერატურაში|ნობელის პრემია ლიტერატურისთვის]], გახდა მეორე ლათინო-ამერიკელი ავტორი, რომელმაცრომელსაც მიიღოერგო ეს პატივი ( [[გაბრიელა მისტრალი|გაბრიელა მისტრალმა]] მიიღო 1945 წელს). ასტურიასმა ბოლო წლები გაატარა მადრიდში, სადაც გარდაიცვალა 74 წლის ასაკში. ის დაკრძალულია პარიზის [[პერ-ლაშეზის სასაფლაო|პერ-ლაშეზის სასაფლაოზე]] .
 
== ბიოგრაფია ==