მანასკერტის ბრძოლა: განსხვავება გადახედვებს შორის

ბრძოლის შემდეგ ბიზანტიის იმპერატორად აკურთხეს 20 წლის რომანოზ IV-ის გერი [[მიხეილ VII]] (ბიზანტია)|მიხეილ VII დუკა]], რადგან რომანოზი გარდაცვლილად ჩათვალეს. გათავისუფლების შემდეგ რომანოზმა ტახტის დაბრუნება სცადა, თუმცა კონსტანტინეპოლიდან გამოგზავნილ ჯართან რამდენიმე წარუმატებელი შეტაკების შემდეგ რომანოზი კილიკიის ქალაქ ადანაში ჩაიკეტა, რომელსაც ალყა შემოარტყა ანდრონიკე დუკამ და აიძულა ტახტზე უარი ეთქვა და ბერად აღკვეცილიყო. სანაცვლოდ რომანოზს პირად უსაფრთხოებას დაპირდნენ. თუმცა რომანოზი მოატყუეს: მას თვალები დათხარეს, რის შემდეგაც მალევე გარდაიცვალა მიყენებული ჭრილობების გამო.

მანასკერტის ბრძოლამ განსაზღვრა მცირე აზიის ნახევარკუნძულის სამხედრო-პოლიტიკური და ეთნო-რელიგიური სიტუაცია შემდეგი საუკუნეების მანძილზე. ბიზანტიელების ჯარის მარცხმა გზა გაუხსნა სელჩუკების მიერ ანატოლიის დაპყრობას და ათვისებას. ოღუზი თურქების მიგრაციამ მკვეთრად შეცვალა რეგიონის დემოგრაფიული მდგომარეობა. გერმანელი ისტორიკოსი ჰელცერიჰაინრიხ გელცერი მანასკერტის ბრძოლას „დიდი ბიზანტიის იმპერიის სიკვდილს“ უწოდებს, რომლის შემდეგაც სელჩუკებს საშუალება მიეცათ „ძველი რომაული დიდების ნანგრევებზე მომთაბარეების კარავები“ დაედგათ. ბევრი ისტორიკოსი მანასკერტის ბრძოლას პირველ ჯვაროსნულ ლაშქრობას უკავშირებს და მის უშუალო მიზეზად ასახელებს, რადგან ბიზანტიის იმპერატორმა თხოვნით მიმართა რომის პაპს ანატოლიის დაკარგვის შემდეგ.