ქართულ-სელჩუკური ომები: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 74:
როგორც ვარდან ბარძბერდეცის ცნობიდან ირკვევა, გიორგი მეფეს ანისი „სხვათა ხელში“ დიდხანს არ დაუტოვებია. 1173 წელს<ref>სხვა წყაროებით 1174 წელს.</ref> გიორგი მესამემ ანისი აიღო, ქალაქის ამირა შაჰანშაჰი თან წაიყვანა და უკან აღარ გამოუშვა (შაჰანშაჰი ტყვეობაში გარდაიცვალა). როდესაც ეს თურქებმა შეიტყვეს, კვლავინდებურად სცადეს ანისის დაბრუნება და შეერთებული ძალით ქალაქს მიადგნენ. ვარდანის თქმით, [[ივანე I მხარგრძელი|ივანე ამირსპასალარს]] ანისის თურქთათვის დათმობა სურდა, თუმცა ანისის მცხოვრებთა დაჟინებული თხოვნით აზრი შეიცვალა. მტერი უკან ცარიელი გაბრუნდა.<ref>ივ. ჯავახიშვილი, ქართველი ერის ისტორია, წ. II, გვ. 239</ref> თუმცაღა, წარწერა ანისის ციხის კედელზე გვამცნობს, რომ შედადიანებმა 1199 წლისთვის აღადგინეს თავიანთი ძალაუფლება ანისზე.<ref>Peacock, Andrew (2011). [http://www.iranicaonline.org/articles/shaddadids Encyclopædia Iranica Online]. "Shaddadids": <blockquote>The lands across the Araxes river were in the hands of another member of the Shaddadid dynasty, Solṭān b. Maḥmud b. Šāvor, who left an inscription dated Ṣafar 570/September 1174 in the citadel at the village of Dashtadem near Talin in modern Armenia (Khachatryan, p. 46). At some unknown point, this individual revived Shaddadid rule in Ani, where another inscription, dated 595/1198-9, gives his name in full as Solṭān b. Maḥmud b. Šāvor b. Manučehr al-Šaddādi (Minorsky, pp. 100-101). Minorsky believes Solṭān b. Maḥmud to be the Šāhanšāh of the literary sources, though he could equally well be another, otherwise unattested, member of the dynasty . Solṭān's inscription at Ani is the last we hear of the Shaddadids, and by 1200 the Georgian queen Tamar had handed the city over to the Christian Mkhargrzdeli family.</blockquote></ref>
 
ამავე პერიოდში გიორგი მესამემ ილაშქრა შირვანში, სადაც მისი დისწული [[ახსითან I|აღსართანი]] (არაბულ-სპარსულ მწერლობაში მოხსენიებულია როგორც აბუ-ლ-მუზაფფარ მანუჩაჰრ-ახისტან ბენ-კესრან-ად-ეს) მეფობდა. შირვანშაჰი საქართველოს მეფის ყმადნაფიცად ითვლებოდა. ამიტომ, როდესაც იგი, „დაჭირებული დარუბანდელთა ხაზართაგან“, შველას შეეხვეწა საქართველოს მეფეს, გიორგი მესამე ჯარით მიეშვალა 1167 წელს. ქართველთა მხედრობა მივიდა დარუბანდის კარამდე, მოაოხრა მუსკურისა და შარაბამის ქვეყანა და აიღო ქალაქი შაბურანი. როგორც „ისტორიანი„[[ისტორიანი და აზმანი“აზმანი შარავანდედთანი]]“ გადმოგვცემს, შაბურანი საქართველოსსაქართველომ მეფეს აღსართანს უწყალობებაუწყალობა. {{sfn-2|საქართველოს ისტორია, ტ. II|2012|გვ=412-413}}
 
==თამარის ეპოქა==