მინანქარი: განსხვავება გადახედვებს შორის

*'''[[ტიხრული მინანქარი]]''' — მხატვრული მინანქრის სახე, როდესაც მინანქრით ხდება წვრილი ლითონის ძაფებით შექმნილი გამოსახულების ტიხრების შევსება. მსგავსი ტექნიკა არის გამოყენებული ძველი ეგვიპტის ოქროს ნაკეთობებში. ტიხრული მინანქრით არის შესრულებული მილანის სანტ-ამბროჯოს ეკლესიის საკურთხევლის ხატი (ოსტატი ვოლვინიუსი, IX საუკუნე). ტიხრული მინანქარი (ოქროზე) აყვავდა ბიზანტიაში X-XII საუკუნეებში, საიდანაც იგი ევროპაში გავრცელდა. შემორჩენილია კიევის რუსეთში შექმნილი ტიხრული მინანქრის ნიმუშები (ოქროს დიადემები და სხვა). ცნობილია აგრეთვე XII-XIII საუკუნეების რუსული ტიხრული მინანქარი (უმთავრესად ვერცხლზე). ჩინეთში ტიხრული მინანქრის ტექნიკას იყენებდნენ ჯერ კიდევ ტანის დინასტიის დროს (618-907), განსაკუთრებით ფართოდ გავრცელდა მინის დინასტიის ხანაში (1368-1644).

 

 

*'''[[ფერწერული მინანქარი]]''' — მხატვრული მინანქრის სახე, როდესაც ლითონის ნაკეთობა იფარება მინანქრის ფონით, რომელზედაც მინანქრიანი სღებავებით იხატება გამოსახულებები (XVII საუკუნიდან — ცეცხლგამძლე საღებავებით თეთრი მინანქრის ფონზე, ოქროზე, ვერცხლზე, სპილენძზე). XV-XVII საუკუნეებში ფერწერული მინანქარი უმთავრესად ლიმოჟში მზადდებოდა (მთავარი ოსტატი ნარდონ პენიკო). XVI საუკუნეში მოხატულობას გრიზაილის წესით ასრულებდნენ (ერთტონიანი მოხატულობა — ღია ტონი მუქ ფონზე, რომელიც რელიეფის შთაბეჭდილებას ქმნის). მთავარი ოსტატები იყვნენ ლეონარ ლიმოზენი, პიერ რეიმონი. რუსეთში ფერწერული მინანქარი XVII საუკუნის ბოლოდან განვითარდა, განსაკუთრებით სოლვიჩეგოდსკში (სტროგანოვების საოსტატოს ნაკეთობანი).