ვახტანგ III გურიელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

1784 წლის 9 მარტს მონაწილეობდა [[ნაჭიშკრევის ბრძოლა]]ში. 1787 წელს, ჯერ კიდევ ბატონიშვილობის დროს იმერეთის მეფე [[დავით II (იმერეთის მეფე)|დავით II-ისგან]] მიიღო სიგელი [[საჯავახო (მხარე)|საჯავახოს]] გურიის სამთავროსთვის დამტკიცების შესახებ.<ref>[https://aboutguria.blogspot.com/2019/04/blog-post_13.html იმერეთის მეფე გურიელს უმტკიცებს საჯავახოს]</ref> 1788 წელს საბატონიშვილო მამული მიიღო მდინარე [[სუფსა|სუფსის]] მარჯვენა მხარეს 500 კომლი ყმა-გლეხითა და აზნაურით. შემდეგ მიითვისა [[ჯუმათი|საჯუმათლოს]] ყმა-მამულიც და ეურჩებოდა ძმასმამას - [[სიმონგიორგი IIIV გურიელი|სიმონგიორგი IIIV გურიელს]]. 1792თვითნებურად წელსახორციელებდა მთავრის ზოგ უფლებამოსილებას, საჯუმათლოს გლეხებს გაუუუქმა სახელმწიფო გადასახადები და ჯუმათის ეპისკოპოსად 1788 წლის 3 მაისს დაადგინა იოსებ თაყაიშვილი. ვახტანგის ურჩობის გამო გიორგი V გადადგა და ტახტზე ვახტანგის უფროსი ძმა, [[სიმონ III გურიელი]]ს ავიდა.

1792 წელს სიმონ III-ის გარდაცვალების შემდეგ, როცა მისი მემკვიდრე მამია სამი წლის იყო, გურიელად დასვა [[სოლომონ II]]-მ. [[1794]] წელს სოლომონ II-ის წინააღმდეგ მებრძოლ [[დავით II, გიორგი VII-ის ძე|დავით გიორგის ძეს]] მიემხრო. სოლომონ II-ის გამარჯვების შემდეგ [[ოსმალები|ოსმალებს]] დაუახლოვდა. 1797 წელს ძმამ, [[ქაიხოსრო ბატონიშვილი|ქაიხოსრომ]], გადააყენა და კვლავ საბატონიშვილოზე დასვა. ვახტანგ III გურიელი განაგრძობდა ბრძოლას ხელისუფლებისათვის. მან თავის ცოლისძმას, დიმიტრი ორბელიანს სთხოვა ქართლ-კახეთის სამეფოს დედოფალ დარეჯანთან ეშუამდგომლა, რათა ამ უკანასკნელს სოლომონ II-ისთვის ვახტანგის ტახტზე დაბრუნება ეთხოვა, მაგრამ თხოვნამ შედეგი არ გამოიღო. ვახტანგი იყო მისი მცირეწლოვანი ძმის, ლევან გურიელის მეურვე, მაგრამ როდესაც ლევან გურიელი 18 წლის გახდა, ვახტანგმა მამულები არ დაუბრუნა, მეტიც, შეაგულიანა ლევანის აზნაური ბერეჟიანი, რომელმაც აჭარიდან რაზმი გადმოიყვანა და ლევანის მამულები ააოხრა, ხოლო თავად კი [[საჯავახო (მხარე)|საჯავახოში]] შეკრიბა ლაშქარი და ლევანს დარჩენილი მამულები წაართვა. ლევანმა და ქაიხოსრომ მოილაპარაკეს და შეიპყრეს ვახტანგი, მაგრამ სოლომონ II-ის ჩარევით ქაიხოსრომ ვახტანგი გაათავისუფლა. ვახტანგმა [[ახალციხის საფაშო|ახალციხის ფაშა]] სელიმ ხიმშიაშვილს, შეაფარა თავი. ქაიხოსროს თხოვნით 1804 წელს [[სელიმ-ფაშა|სელიმმა]] იგი შეიპყრო, მაგრამ სოლომონ II-ისა და [[პავლე ციციანოვი]]ს თხოვნით გაათავისუფლა. ვახტანგმა 1804 წლის 3 იანვარს წერილი მისწერა ციციანოვს და სთხოვდა რუსეთის ქვეშევრდომობაში გურიის მიღებას, თანაც ეუბნებოდა, რომ მხარს უჭერდნენ გურიის საზღვაო ზოლის მეპატრონე [[ნაკაშიძეები]]. ვახტანგი ჯერ თბილისში ციციანოვს ეახლა, შემდეგ კი სოლომონ II-ს და 1805 წელს საბატონიშვილო მამულიც დაიბრუნა, მაგრამ მალე გარდაიცვალა.