ეს შტო წარმოშობილი ლეონისგან, იბერიის მეფე ვახტან I-ის და მისი მეორე მეუღლის ელენეს, ბიზანტიის იმპერატორის ნათესავის, ძე (485/6). ლეონილეონმა და მისიმისმა ძმაძმამ მიჰრდატიმიჰრდატმა მიიღესმიიღო იბერიის სამეფოს დასავლეთ ნაწილი, შემდგენილი [[კლარჯეთის საერისმთავროსგანსაერისმთავრო|კლარჯეთის]], ოძრხესგანოძრხეს და წუნდის დასავლეთის ნახევრითნახევრის შემადგენლობით, თუმცა მალე მათ უფროსი ხოსროიდული ხაზის მიერ წაერთვათ ხელისუფლება და დარჩნენ კლარჯეთის და [[ჯავახეთი|ჯავახეთის]] ერისმთავრებად. დაწყებული ლეონის შვილიდან, გუარამ I-დან (588–590 წ.წ.), ამ საგვარეულო სახლის წევრები იყვნენ მმართველი იბერიის ერისმთავრები 588–627, 684–748 და 779/780–786 წ.წ. სამ მათგანს ბიზანტიის საიმპერატორო კარისგან კურაპალატის უმაღლესი ტიტული მიენიჭა, რაც ჩვეულებრივი პატისცემისპატივისცემის გამომხატველ მეგობრულ ჟეშტს წარმოადგენდა უცხოელი მმართველებისთვის.
გუარამიდები ქორწინების გზით დაკავშირებული იყვნენ წამყვან ქართულ საბატონო ოჯახებთან – [[ხოსროიდები|ხოსროიდებთან]], [[ნერსიანიდები|ნერსიანიდებთან]] და [[ბაგრატიონები|ბაგრატიონებთან]]. ამ უკანასკნელ შემთხვევაში, გუარამ III-ის (779/780-786) ქალიშვილის ქორწინებამ, ბაგრატუნის დევნილ უფლისწულ ვასაკთან, ახალი ბაგრატიონთა დინასტია წარმოშვა, რომელიც შემდგომში გახდა ბოლო და ყველაზე ხანგრძლივი მმართველი ოჯახი საქართველოში. გუარამიდების ხაზის გაუჩინარებამ VII საუკუნის ბოლოს საშუალება მისცა მათ ბიძაშვილებს, ბაგრატიდებს აეღოთმიეღოთ მათითავისი მემკვიდრეობა გუარამიდების ყოფილი საკუთრებიდან, როგორც კი ისინი თვითონ მოვიდნენ ხელისუფლებაში.
[[X საუკუნე|X საუკუნის]] ქართველმა მემატიანემ, [[სუმბატ დავითის ძე|სუმბატ დავითის ძემ]] თავის „ბაგრატიდთა ისტორიაში“ შეცდომით (ან მიზანმიმართულად) გამოავლინა გუარამიდები გამოავლინა, როგორც არსებითადარსებული ბაგრატიდები, რომლებიც თითქოს წმინდა მიწიდან მოვიდნენ ქართულ მიწებზე დასასახლებლად; ამ ვერსიამ ქართველ ბაგრატიდებს საშუალება მისცა პრეტენზია განეცხადებინათ ბიბლიური მეფე [[დავითი|დავითისგან]] [[ბაგრატიონთა დინასტიის ბიბლიური წარმომავლობის მტკიცებულება|წარმომავლობის]] შესახებ.
