წინამდებარე სტატიაში ბორჯღალის განმარტებაში სწერია: "ბორჯღალა განსხვავდება ქიმთა რაოდენობით, საქართველოში ყველაზე გავრცელებული 7 ქიმიანი ბორჯღალა იყო, რომელიც სიმბოლურად განასახიერებდა კოსმოსს და წარმართული ქართული პანთეონში არსებული შვიდი წმინდა მნათობის ხატოვანი ნიმუში იყო. კონცენტრაციის ცენტრი, ანუ „ბურჯი“, საიდანაც თითოეული „ღალა“ (მნათობი) გამოედინება, ღმერთის სავანეს სიმბოლოდ მიიჩნეოდა, ვინც იმთავითვე ყოველივე ხილულისა და უხილავის შემოქმედად მიიჩნეოდა."
აბსოლუტური ტყუილია რომ "საქართველოში ყველაზე გავრცელებული 7 ქიმიანი ბორჯღალა იყო"!(გარდა თანამედროვე ფულზე გამოსახულისა) ქართულ ორნამენტში გვხვდება 3 იშვიათად მაგრამ მაინც უფრო შუა ქრისტიანული პერიოდის ფოთლოვანი სამყურას ბორჯღალი, ძალიან ბევრი ჯვრის ფორმის ოთხქიმიანი და რვა ქიმიანი ბორჯღლები, 6 ქიმიანი იშვიათად ძირითადად ნაქარგ ორნამენტში, 12 და 16 ქიმიანი მაგრამ არა 7 ქიმიანი, ამის მიზეზი არის ის რომ ბორჯღალი სათითაო ქიმით კი არ ითვლება არამედ "ღალით"(ღელე, მდინარე და არა მნათობი) ანუ ჭალით რომელიც არის ასომთავრული ჭ-ს იდენტური, სპირალის ცენტრზე გამავალი ორი ქიმით. ამ ღალების გამრავლებით მიიღება უფრო მეტი ქიმის მქონე ბორჯღალები ძირითადად 4-ის ჯერადი რიცხვისა. 16-ზე მეტი მე არ მინახავს. 7 რიცხვის საკრალურობა მართლაც არის ჩვენი წინაპრებისთვის ახლო, მაგრამ ცენტრი თავისთავად არის უმნიშვნელოვანესი სათვალავი და შვიდქიმა ბორჯღალი არსით 8 გამოდის. ოთხქიმა ბორჯღალს (ჯვარს)ხევსურეთში ხუთას უწოდებენ რადგან სათვალავში ცენტრი ემატება ეს არის ღმერთის(მარიგე, ანი) გამოსახულება, მისი ნიშანი. მისი რიცხვი ერთია,მისგან მოდის თვლა 2 ანუ ბ-ანი, 3 ანუ გ-ანი და ა.შ. ბოღჯღალთა გამოსახვას ”ხუთაით ამაყრა“ ერქვა და ჯვრის ფორმების ერთმანეთზე დალაგებით გამოისახებოდა, მაგ: თრიალეთის ოქროს თასის ძირი 8 ქიმით, რომელიც შეიძლება მსოფლიოში უძველეს მზის კალენდრად ჩაითვალოს(აღმოჩენა ჩემია, გიორგი პატაშური) , ოქროს ფონდში დაცული სასაფეთქლეები 16 ქიმით და უამრავი ქართული საგანძურის ორნამენტების ნიმუშები. შესანიშნავად არის განმარტებული ბორჯღალი როგორც დროის(ღალა) დინება(ღელე ან მეგრ.ღალა). ანუ სრული ბორჯღალი ეხლანდელი გაგებით კალენდარს აღნიშნავს.
