ფსიქოლინგვისტიკა: განსხვავება გადახედვებს შორის

ტერმინი ფსიქოლინგვისტიკა პირველად [[1946|1946 წელს]] ნიკოლაი პრონკომ გამოიყენა. ფსიქოლინგვისტიკას სამი ძირითადი თეორიული წყარო გააჩნია. პირველია — ფსიქოლოგიური მიმართულება ენათმცოდნეობაში. წინა საუკუნეების [[ენათმეცნიერება|ენათმეცნიერები]] წერდნენ იმის შესახებ, რომ ენა — უშუალოდ უკავშირდება სულიერ პროცესებს და [[ერი|ერის]] [[კულტურა|კულტურის]] საკრეასარკეა. ამასთან, ისინი აღნიშნავდნენ, რომ ენა შეიცავს არა მხოლოდ ფიზიკურ, არამედ ფსიქიკურ კომპონეტებსაც. ენის საშუალებით ადამიანი ამყარებს კონტაქტს სამყაროსთან და ამასთანავე არეგულირებს ადამიანის როლს სამყაროში, იგი ზღუდავს სამყაროს შემეცნებას და შეუძლებლად აქცევს სხვა ადამიანის სრულყოფილად გაგებას. ერთ-ერთი მთავარი თეორია ფსიქოლინგვისტიკის ისტორიაში [[სეპირ-უორფის ჰიპოთეზა]] ([[ლინგვისტური ფარდობითი ჰიპოთეზა|ფარდობით-ლინგვისტური ჰიპოთეზა]]) გახდა. სწორედ [[ბენჯამინ ლი უორფი]]ს აქტიური ინტერესის დამსახურებით, ეს საკითხი აქტიურად გავრცელდა მეცნიერულ სამყაროში და მას დღემდე შეისწავლიან.