'''ჰომოფონია''' ({{lang-el|ὁμόφωνος}}; ''homóphōnos'', ὁμός, ''homós'', "იგივე"„იგივე“ და φωνή, ''phōnē'', "ბგერა"„ბგერა“) — მრავალხმიანობის ნაირსახეობა, რომელშიც [[პოლიფონია|პოლიფონიისაგან]] განსხვავებით, ერთ-ერთ (უმთავრესად მაღალ) ხმას წამყვანი მნიშვნელობა აქვს, დანარჩენი კი ქვეშემწყობია და თან ახლავს მას. ჰომოფონია ჩამოყალიბდა და გავრცელდა [[აღორძინების ეპოქა]]ში მუსიკის ახალ ჟანრებში — [[ოპერა]]ში, [[ორატორია]]ში, [[კანტატა]]ში, [[სასულიერო მუსიკა]]ში. ჰომოფონიის განვითარების ისტორიაში გამოყოფენ 2 პერიოდს: გენერალ-ბასისა ([[1600]]-[[1750]] წლები; ამავე პერიოდში მოღვაწეობდნენ უდიდესი პოლიფონისტები ი. ბახი და გ. ჰენდელი) და ვენის კლასიკური სკოლის და მათი გამგრძელებლების ([[1750]]-[[1900]] წლები) მოღვაწეობის პერიოდს. ჰომოფონიის განვითარებას მოჰყვა კლასიკური ჰარმონიის პრინციპების ჩამოყალიბება.
