მამია II გურიელი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 29:
'''მამია II გურიელი''' (გ. [[1625]]), გურიის მთავარი [[1600]]-[[1625]], [[გიორგი II გურიელი |გიორგი II გურიელის]] ძე. ცოლად ჰყავდა ჯერ ათაბაგის ასული, შემდეგ კი - კახთა მეფის [[თეიმურაზ I|თეიმურაზ I-ის]] ასული. ამ ნათესაურმა კავშირებმა და [[ოსმალეთი]]ს საშინაო კრიზისმა განაპირობა [[გურიის სამთავრო]]ს გაძლიერება. ამ დროს მამია II გურიელი მეფედაც კი იწოდებოდა. 1609 წელს ააშენა [[ჩეხედანას ეკლესია]] თავისი მცირეწლოვანი შვილის, მანუჩარის სულის საოხად.
1609 წელს მამია II გურიელმა ისარგებლა 1603-1612 წლების [[ირან-ოსმალეთის ომები|ირან-ოსმალეთის ომით]] და 1609 წელს შეიჭრა აჭარაში, დაიკავა ის და [[ოდიშის სამთავრო]]სთან ერთად ხარკის მიწოდება შეუწყვიტა ოსმალეთს. ირანთან ომის დასრულების შემდეგ ოსმალეთმა შავი ზღვის სანაპიროების ბლოკადა მოაწყო. შეწყდა მარილის, რკინისა და სხვა პროდუქტების შეტანა გურიისა და ოდიშის სამთავროებში. ამან გურიის და ოდიშის მთავრები აიძულა ოსმალეთთან ზავზე ეზრუნათ. ქართველი ელჩები 1614 წლის გაზაფხულზე ჩავიდნენ კონსტანტინოპოლში და თავიდან წარუმატებლად მიმდინარეობდა, რადგან ოსმალეთის მიერ შეთავაზებული საზავო პირობები მძიმე იყო ქართული სამთავროებისთვის და მის მიღებაზე უარს ამბობდნენ. აგვისტოში მოლაპარაკებები განახლდა ოსმალეთის ელჩ ომარ-ფაშასა და გურიელს შორის. 13 დეკემბერს ბათუმში ხელმოწერილი ხელშეკრულებით ([[გურია-ოსმალეთის შეთანხმება]]) გურიელმა დათმო აჭარა, იკისრა ოსმალეთის ხარკი, აღდგენილ იქნა ოსმალეთ-გურიის ომამდელი საზღვარი მდინარე ჭოროხზე.
1614 წლის ზაფხულის ბოლოს გურიელმა სამთავროში მიიღო [[იეზუიტები|იეზუიტი]] მისიონერების ლუი გრანჟე და ეტიენ ვიო.
| |||