სოფელიადგილობრივი რუსეთიდანსომხები იმპერატორგორელოვკის [[ნიკოლოზძველ Iსახელწოდებად ბუღდაშენს ასახელებენ. სიძველეებიდან ამ დიდ სოფელში ახლა აღარაფერია შემორჩენილი, თუმცა XX საუკუნის 30-იან წლებში ადგილობრივ მოსახლეობას კიდევ ახსოვდა, რომ გორელოვკის ძველი სოფლის ნანგრევებზე იყო აშენებული (რუსეთიეკლესიის ნანგრევი, ძვ. სასაფლაო დიდი ბრტყელი ლოდებით, ზეთის სახდელი ნაგებობა და სხვ.)|ნიკოლოზ. პირველის]]გორელოვკის დროსმახლობლად, გამოძევებულმაბუღდაშენის დუხობორებმატბის აღმოსავლეთ ნაპირზე, ძველი ნასოფლარია, სადაც შემორჩენილია ნასახლართა დიდი ბუდეები და სასაფლაო ძველი დაუმუშავებელი ლოდებით, ეკლესიის კვალი კი აღარსადაა. „გურჯისტანის ვილაიეთის დიდ დავთარში“ (1595) ეს ადგილები სრულიად დაუსახლებელი ჩანს. XIX საუკუნის 40-იან წლებში რუსეთის მთავრობამ ჯავახეთში გადმოასახლა დუხობორები [[XIXტავრიის საუკუნეგუბერნია|XIXტავრიისა]] საუკუნისდა [[ვორონეჟის გუბერნია|ვორონეჟის]] შუაგუბერნიებიდან. წლებშისახელი „გორელოვკა“ მათი დააარსესშერქმეულია. დასახლებისთანავე მათ ააშენეს ობოლთა სახლი, რუსულ-უკრაინული ტიპის ხატა და 1946-1947 წლებში ევროპულ ყაიდაზე ააგეს სამლოცველო სახლი. 1895 წელს 2000-მდე დუხობორმა ძალადობის მიმართ პროტესტის ნიშნად იარაღი დაწვა. მეფისნაცვალმა ვორონცოვმა დუხობორები ამ ფაქტის გამო დასაჯა, სოფელში კაზაკთა პოლკი მიავლინა. ყველა მამაკაცი გაშოლტეს, ნაწილი კი ციმბირში გადაასახლეს. 90–იან წლებამდე დუხობორების რიცხვი ოთხი ათასს აღწევდა, თუმცა 1990-იანებში მათმა უმეტესობამ საქართველო დატოვა.
==დემოგრაფია==
2014 წლის აღწერის მონაცემებით სოფელში ცხოვრობს 1165 კაცი. სოფელში არის სამი საჯარო სკოლა და [[დუხობორები]]ს ეთნოგრაფიული მუზეუმი. დუხობორების რაოდენობა 125 ადამიანია.
==ლიტერატურა==
{{ქე|2|109-110|ბერძენიშვილი დ.}}
*ბერძენიშვილი ნ., საქართველოს ისტორიის საკითხები, წგ. 1, თბ., 1964;
*ბერძენიშვილი დ., ნარკვევები საქართველოს ისტორიული გეოგრაფიიდან. ზემო ქართლი: თორი, ჯავახეთი, თბ., 1985.
