ბერლინის კედელი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[1987]] წლის 12 ივნისს [[აშშ]]-ის პრეზიდენტმა [[რონალდ რეიგანი|რონალდ რეიგანმა]] [[ბრანდენბურგის ჭიშკართანკარიბჭე]]სთან წარმოსთქვა სიტყვა [[ბერლინი]]ს 750 წლისთავთან დაკავშირებით და თავის ცნობილ სიტყვაში მოუწოდა [[საბჭოთა კავშირი]]ს გენერალურ მდივანს [[მიხეილ გორბაჩოვი|მიხეილ გორბაჩოვს]] დაენგრია კედელი.

[[1989]] წლის მაისში, [[საბჭოთა კავშირი|საბჭოთა კავშირში]] მიმდინარე [[პერესტროიკა|პერესტროიკის]] შედეგად [[გდრ]]-ის პარტნიორმა, [[ვარშავის პაქტი]]ს წევრმა, [[უნგრეთი|უნგრეთმა]] მეზობელ [[ავსტრია]]სთან [[ევროპული პიკნიკი|მოშალა]] საზღვრის გარკვეული მონაკვეთი. გერმანიის დემოკრატიულმა რესპუბლიკამ დაკარგა კონტროლი მიმდინარე მოვლენებზე. ასობით აღმოსავლეთ გერმანელი გაიქცა დასავლეთ ბერლინში უნგრეთის[[უნგრეთი]]ს გავლით. [[1989]] წლის 11 სექტემბერს უნგრეთის ხელისუფლებამ გამოაცხადა საზღვრების სრული გახსნა, რითაც ბერლინის კედელმაკედელლის არსებობამ აზრი დაკარგა. სამი დღის განმავლობაში უნგრეთის გავლით აღმოსავლეთ ბერლინი დატოვა 15 ათასმა მოქალაქემ. ქვეყანაში დაიწყო მასობრივი დემონსტრაციები მოქალაქეთა უფლებებისა და თავისუფლების მოთხოვნით. დემონსტრაციების შედეგად გერმანიის ერთიანი სოციალისტური პარტიის ლიდერები ([[ერიხ ჰონეკერი]], [[ვილი შტოფი]], [[ჰორსტ ზინდერმანი]], [[ეგონ კრენცი]]) ერთმანეთის მიყოლებით გადადგნენ.

[[1989]] წლის 22 დეკემბერს მიმოსვლისათვის გაიხსნა [[ბრანდენბურგის კარიბჭე]], რომელზეც გადიოდა აღმოსავლეთ და დასავლეთ ბერლინის საზღვარი. ბერლინის კედელი კვლავ იდგა, მაგრამ როგორც სიმბოლო ახლო წარსულისა. იგი დაშალეს, მოხატეს. საბოლოოდ რამდენიმე თვეში კედელი დაანგრიეს. გადაწყვიტეს მისი მცირე ნაწილი არ დაენგრიათ, როგორც უახლოესი წარსულის სიმბოლო.