ისმაილიზმი: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 11:
IX საუკუნიდან ისმაილიტებმა თავისებურად შეითვისეს [[ნეოპლატონიზმი|ნეოპლატონისტური]] [[ფილოსოფია]] და ქრისტიანული [[გნოსტიციზმი]], რომელთა გავლენით საბოლოოდ გაფორმდა მათი მოძღვრება. ისინი მკვეთრად გაემიჯნენ მართლმადიდებლურ [[სუნიზმი|სუნიზმს]] და ზომიერ [[შიიზმი|შიიტებს]]. მიზანშეწოლილად მიგვაჩნია ქვემდებარე სტატიაში წარმოგიდგინოთ ისმაილიტების დოქტრინა დ. კაციტაძის წიგნიდან "ირანის ისტორია მესამე-მეთვრამეტე სს".
ისმაილიტების მოძღვრების თანახმად, ღმერთმა-აბსოლუტმა თავის თავიდან გამოჰყო შემოქმედებითი სუბსტანცია — „მსოფლიო გონება“, რომელმაც შექმნა იდეების სამყარო და თავის მხრივ გამოჰყო უმდაბლესი სუბსტანცია — „მსოფლიო სული“, რომელმაც შექმნა მატერია, პლანეტები და მიწა. ისმაილიტები ყურანს ალეგორიულად განმარტავდნენ და უარყოფდნენ ისლამის ზნეჩვეულებების უმეტეს ნაწილს. ისმაილიტები ასწავლიდნენ, რომ დროის გარკვეული ციკლის შემდეგ მოციქული აღდგება ხალხში. "მსოფლიო გონების" გამომხატველად ითვლება ნატიკი(მოლაპარაკე) ანუ წინასწარმეტყველი, ხოლო „მსოფლიო სულის“ გამომხატველად მისი თანაშემწე, კომენტატორი მისი მოძღვრებისა-ასისი(ბაზისი, საფუძველი). ნატიკი ექვსი იყო: ადამი, ნოე, აბრაამი, მოსე, [[იესო ქრისტე]] და მუჰამედი. მეშვიდე უნდა გამოჩნდეს განკითხვის დღეს. ყოველ ნატიკს ჰყავდა თანაშემწე: მოსეს
==იხილეთ აგრეთვე==
|