გიგა ჯაფარიძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

{{ვიკიფიცირება}}

დაიბადა შალვა და ქეთევან ჯაფარიძეების ოჯახში. თხუთმეტი წლის გიგა სასწავლებლად თბილისში გაემგზავრა და თბილისის საამშენებლო-არქიტექტურულ ტექნიკუმში ჩაირიცხა. სამწუხაროდ, უსახსრობის გამო გიგამ ვერ შეძლო დაესრულებია სწავლა და იგი უკან, ონში დაბრუნდა. სარაიონო კულტურის სახლში მან ჩამოაყალიბა აგიტ-მხატვრული ბრიგადა. გიგა თანამოაზრეებთან ერთად დადიოდა სოფელ-სოფელ და გლეხობას თეატრის მადლს სცხებდა. გიგამ საშუალო სკოლა წარჩინებით დაასრულა და სწავლა კვლავ თბილისში კინო-სტუდიასთან არსებულ კინო-სამსახიობო ფაკულტეტზე განაგრძო (მოსკოვის კინო-მსახიობთა ინსტიტუტის ფილიალი ).

გიგამ სერიოზული თეატრალური მოღვაწეობა [[ამბროლაურის თეატრი]]სთეატრის სცენაზე დაიწყო. სწორედ, მისი რეჟისორობის პერიოდში ამბროლაურის თეატრს „სახალხოს“ წოდება მიენიჭა. რამდენიმე წლის შემდეგ გიგა მშობლიურ ქალაქში დაბრუნდა.

სახალხო ონის სცენაზე გიგამ 200-მდე სპექტაკლი განახორციელდა. მათგან განუმეორებელი და დაუვიწყარია: დ. კასრაძის “სამშობლო”„სამშობლო“, აკ.გეწაძის “სისხლის„სისხლის ცრემლები”ცრემლები“, ფიგეირედოს “მელა„მელა და ყურძენი”ყურძენი“, [[უილიამ შექსპირი]]ს “ოიდიპოს„ოიდიპოს მეფე”მეფე“ და “მეფე„მეფე ლირი”ლირი“, “ჰამლეტი”„ჰამლეტი“, რ. ჯაფარიძის “ჯარიკაცის„ჯარიკაცის ქვრივი”ქვრივი“, დარასელის “კიკვიძე”„კიკვიძე“, საკუთარ სცენარზე შექმნილი სპექტაკლები: ”ვაჟა„ვაჟა ფშაველა”ფშაველა“, “ღატაკი„ღატაკი მილიონერი”,მილიონერი“, “ძმები”„ძმები“ და სხვა მრავალი. ამათგან საეტაპო აღმოჩნდა : “სამშობლო”„სამშობლო“, “აფროდიტეს„აფროდიტეს კუნძული”კუნძული“, “ღატაკიმილიონერი”„ღატაკი მილიონერი“, “ამქვეყნიური„ამქვეყნიური სამოთხე”სამოთხე“, “უდანაშაულო„უდანაშაულო დამნაშავე””დამნაშავე“, “გიორნი„გიორნი მესამე””მესამე“, “მოკვეთილი”„მოკვეთილი“ და სხვა. ამ სპექტაკლებმა თეატრის კრიტიკოსთა განსაკუთრებული შეფასებები დაიმსახურა{{ფაქტი]}. მათზე იწერებოდა რეცენზიები პრესაში, საუბრობდნენ რადიოთი.

სპექტაკლებმა მთელი საქართველო მოიარა და მის საზღვრებსაც გასცდა{{ფაქტი}]. მოღვაწეობის ბოლო წლებში ონის და ამბროლაურის თეატრებთან ერთად მან წარმატებით მოიარა [[ლიტვა|ლიტვის]] და [[ლატვია|ლატვიის]] თეატრალური ფესტივალები.

ამ სპექტაკლებში გიგა პარტნიორებად ცნობილ ქართველ მსახიობებსაც იწვევდა: [[მედეა ჯაფარიძე]] “ანა„ანა კარენინასა “კარენინასა“ და “ურიელ„ურიელ აკოსტაში”აკოსტაში“; [[ვასილვასო გოძიაშვილი]] “მაია„მაია წყნეთელში”წყნეთელში“, [[დოდო ჭიჭინაძე]] “მეფე„მეფე ერეკლეში”ერეკლეში“ და სხვა მრავალი.

მას სხვა თეატრებიც იწვევდნენ, როგორც რეჟისორს. საქართველოს ტელევიზია დღესაც ხშირად აჩვენებს [[მესხიშვილის თეატრი|ქუთაისის ლადო მესხიშვილის სახელობის თეატრი]]ს სცენაზე გიგას ხორცშესხმულ სპექტაკლს “მუნჯები„მუნჯები ალაპარაკდნენ”ალაპარაკდნენ“.

გიგა არამარტო სპექტაკლებს, არამედ დიდი სახალხო დღესასწაულების დამდგმელი რეჟისორიც იყო. დაუვიწყარ მოგონებად რჩება [[უჩა ჯაფარიძე|უჩა ჯაფარიძის]] და [[ირაკლი აბაშიძე|ირაკლი აბაშიძის]] სტუმრობა ქალაქ ონში, [[რუსთაველი]]ს საიუბილეო წლისთავისადმი მიძღვნილი სანახაობა ონის სანახებში, თბილისში [[ვაკის პარკი|ვაკის პარკში]] 9 მაისისადმი მიძღვნილი გრანდიოზული სანახაობა, მასწავლებელთა ყრილობისათვის ჩატარებული დღესასწაული და სხვა მრავალი. ყველა ეს სანახაობა გიგას ჩვეული დახვეწილობით და ორიგინალური გადაწყვეტებით გამოირჩეოდა, სწორედ ამიტომაც იწვევდნენ დედაქალაქში.

მისი კიდევ ერთი დიდ მადლია ის, რომ დღეს რაჭული საკრავი [[სტვირიგუდასტვირი]] ცოცხალია. გიგამ დროულად იგრძნო სტვირის გადაშენების საშიშროება . იგი ესტუმრა ლუკია მესტვირეს და ისწავლა მისაგან სტვირზე დაკვრა. გიგა ამის შემდგომ ხშირად გამოდიოდა სახალხო დღესასწაულებზე სტვირით. აღსანიშნავია ის ფაქტიც, რომ გიგა ჯაფარიძე იყო პირველი თოვლის ბაბუა ახალ წელს საქართველოში, რომელიც საქართველოს ტელევიზიით გამოჩნდა.

შემდგომში სტვირი გიგამ თავის უმცროს ძმას- — შალვას ასწავლა, რომელმაც კიდევ უფრო პოპულარული გახადა სტვირი და მრავალი მოწაფეც აღზარდა. საზღვარგარეთ -— გერმანიაში [[გერმანია]]ში ასწავლიდა სტვირის ხელოვნებას გიგას ვაჟი- — მერაბიც{{ფაქტი]}. სტვირი დღესაც ცოცხლობს და ეს ბატონი გიგას დიდი დამსახურებაა.

იგი არის მრავალი ლექსისა და სიმღერის ავტორი. თვით გიგა საოცარო მგზნებარებით კითხულობდა საკუთარ ლექსებს. დაუვიწყარია მისი “ჰიმნი„ჰიმნი დედაქალაქს”დედაქალაქს“, “სამშობლო”„სამშობლო“ და სხა რამდენისხვა.

სიცოცხლის ბოლო წლებში გამოიცა მისი ლექსების კრებული- “ხარჯიხვთა„ხარჯიხვთა კვეთების დღე”დღე“, რომელშიც გიგას საუკეთესო ლექსები შევიდა.

საქართველოს ტელეფილმების სტუდიამ [[ლერი სიხარულიძე |ლერი სიხარულიძის]] რეჟისორობით გადაიღო ფილმი ბატონ გიგაზე - “სახალხო არტისტი”„სახალხო არტისტი“.

მისი აღსასრულიც ისეთივე საოცარი აღმოჩნდა , როგორც მთელი მისი ცხოვრება. დიდების მწვერვალზე მყოფი, ამბროლაურის სახალხო თეატრის სპექტაკლ “იქმენინ„იქმენინ საქართველოს”საქართველოს“ პრემიერის შემდეგ გარდაიცვალა...გარდაიცვალა და თან წაიღო მადლი მშობელი ხალხისა.