ზურაბ ანტონოვი: განსხვავება გადახედვებს შორის

 

ანტონოვი აგრძელებს გ. ერისთავის რეალისტურ ტრადიციებს. მის შემოქმედებაში უკვე შეიმჩნევა დრამატურგიის ერთგვარი დემოკრატიზაციის ტენდეცია: თავად-აზნაურთა და ვაჭართა გვერდით მან სცენაზე გამოიყვანა გლეხობა, ქალაქის მოსახლეობის დაბალი ფენები — მეზურნეები, საზანდრები, „შარლატანები“. მანვე, ქართულ ლიტერატურაში პირველმა აქცია ქალაქის ქუჩა მხატვრული ასახვის ობიექტად. ამ რეალისტურ ფონზე ანტონოვი წარმოგვიდგენს [[XIX საუკუნე|XIX საუკუნის]] საქართველოს ქალაქისა და სოფლის ცხოვრების ცოცხალ, კოლორიტულ სურათებს, ასახავს „ძველი“ და „ახალი“ თაობების ბრძოლას, დასცინის უნიათო, ყალბ პატრიოტიზმს, ცხოვრებისაგან განდგომილ ლიტერატორებს. მოხდენილმა სცენებმა, სხარტმა რეპლიკებმა, ხალისიანმა ხალხურმა იუმორმა პიესათა ხანგრძლივი სცენური სიცოცხლე და პოპულარობა განაპირობა.

 

==ლიტერატურა==

*''ზანდუკელი მ.,'' ახალი ქართული ლიტერატურა, ტ. 2, თბ., 1962;

{{ქსე|1|499|აბრამიშვილი ე.}}

 

{{DEFAULTSORT:ანტონოვი, ზურაბ}}

[[კატეგორია:დაბადებული 21 თებერვალი]]

[[კატეგორია:დაბადებული 1820]]

[[კატეგორია:გარდაცვლილი 25 დეკემბერი]]

[[კატეგორია:გარდაცვლილი 1854]]

[[კატეგორია:გორში დაბადებულები]]