პალეოლითი: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''პალეოლითი''' ([[ბერძნ.]] παλαιός — ძველი და λίθος — ქვა; '''ძველი ქვის ხანა''') ([[პალეო...]] და [[...ლითი]]) [[ქვის ხანა|ქვის ხანის]] ყველაზე ხანგრძლივი და ადრეული პერიოდი. ქვის ხანის დაყოფა პალეოლითად და ნეოლითად ეკუთვნის ინგლისელ არქეოლოგსა და ეთნოგრაფს [[ჯონ ლებოკი|ჯონ ლებოკს]] (ტერმინი შემოღებულია 1865). პალეოლითის დასაწყისია უძველესი განათხარი ადამიანების (ჰომო გაბილისი, პითეკანთროპი) არსებობის ხანა და გეოლოგიურად პლეისტოცენის ადრინდელ საფეხურს შეესაბამება. ამ დროის კლიმატური პირობები, მცენარეული საფარი და ცხოველთა სამყარო მნიშვნელოვნად განსხვავდებოდა დღევანდელობისაგან. პალეოლითის ადამიანის ძირითადი იარაღი იყო ქვის ცული. საჩეხი, წვეტანა, საფხეკი, საჭრისი, დანა და სხვა იარაღები. ამზადებდნენ ხისა და ძვლის იარაღსაც. მეურნეობა მიმთვისებლური იყო, მისდევდნენ შემგროვებლობას, [[ნადირობა]]სა და [[თევზჭერა]]ს. შუა პალეოლითში ([[მუსტიეს კულტურა|მუსტიეს ეპოქა]], ნეანდერტალელი ადამიანი) ჩნდება რელიგიის წარმოდგენები, ისახება ხელოვნური ასდრესი ფორმები. პალეოლითი იწყება დაახლოებით 2 — 2,5 მლნ. წლის წინ ([[ოლდოვაის კულტურა]], აღმოსავლეთი აფრიკა).

 

[[საქართველო]]ში პალეოლითური კულტურის არსებობა პირველად დადასტურებული იყო 1914 წელს [[საკაჟია]]ს მღვიმეში. პალეოლითის მეცნიერულ შესწავლას ჩვენში საფუძველი ჩაეყარა XX საუკუნის პირველი მეოთხედიდან. [[1926]] წელს პროფ. გ. ნიორაძემ აღმოაჩინა და მაღალ მეცნიერულ დონეზე შეისწავლა [[დევისხვრელი]]ს მღვიმე. დღეისათვის საქართველოში პალეოლითის გავრცელების 6 ძირითადი რეგიონი გამოიყოფა:

* საქართველოს შავი ზღვის ზოლი (აფხაზეთის ჩათვლით) და მისი მიმდებარე ენგურის ხეობა;