გივი ანდუყაფარის ძე ამილახვარი: განსხვავება გადახედვებს შორის

თამაზ-ყული-ხანის (შემდეგში ნადირშაჰი) ამიერკავკასიაში მოსვლის შემდეგ, [[1734]] წელს ამილახვარმა ყიზილბაშებთან ერთად დაიწყო ბრძოლა თურქების წინააღმდეგ. 1735 წელს მოულოდნელი დარტყმით აიღო გორი და მონაწილეობდა თბილისიდან ოსმალების განდევნაში. თუმცა ქართველთა ბრძოლა ოსმალების წინააღმდეგ ხელს უწყობდა ირანელთა წარმატებებს, ნადირ-შაჰს არ მოსწონდა, რომ ქართველებში ფეხს იკიდებდა ქრისტიანული საქართველოს აღდგენის იდეა. ამიტომ მან დააპატიმრა ამილახვარი და სხვა ქართველი პატრიოტები ([[თეიმურაზ II]], [[ანდრონიკაშვილი, აბელ|აბელ ანდრონიკაშვილი]], მამუკა მუხრანბატონი, ქაიხოსრო ავალიშვილი, [[აბაშიძე, ვახუშტი|ვახუშტი აბაშიძე]]). მალე ისინი ტყვეობიდან გაიქცნენ. [[1736]] ამილახვარი [[შანშე ქსნის ერისთავი|შანშე ქსნის ერისთავსა]] და ვახუშტი აბაშიძესთან ერთად სათავეში ჩაუდგა ანტიირანულ აჯანყებას ქართლში. მალე ირანელებმა ვერაგობით შეიპყრეს ამილახვარი, ბრძოლას შანშე ქსნის ერისთავი განაგრძობდა.

[[1741]] შაჰმა ამილახვარი ქართლის ვექილად (გამგებლად) დანიშნა, დაუმტკიცა ამილახორობა და ქსნის ერისთავობა. შემდეგ ამილახვარი მონაწილეობდა ნადირ-შაჰის დაღესტნის ლაშქრობაში. მაგრამ მისი ირანოფილური პოლიტიკა დიდხანს არ გაგრძელებულა. მისი უკმაყოფილება გამოიწვია, ერთი მხრით, ბაგრატიონთა კახური შტოს ([[თეიმურაზ II]]) დაწინაურებამ ქართლში, მეორე მხრით, ნადირ-შაჰის მძიმე საგადასახადო პოლიტიკამ, და [[1742]] იგი სათავეში ჩაუდგა [[ქართლის აჯანყება 1742-1745|ქართლის აჯანყებას]] ირანელთა უღლის წინააღმდეგ. [[1744]] წელს [[აჩაბეთის ბრძოლა 1744|აჩაბეთის ბრძოლაში]] ამილახვარი დამარცხდა და [[1745]] წელს იძულებული გახდა დანებებოდა თეიმურაზ II-ს. დამარცხებული ამილახვარი ისპაჰანში გაგზავნეს. აქ ის ფორმალურად გამაჰმადიანდა, მიიღო შაჰ-ყული-ხანის სახელი და ირანის გვარდიის უფროსი (ყულარაღასი) გახდა, იყო მაზანდარანის და გულისტანის პროვინციის მმართველი. [[1747]] ნადირ-შაჰმა გადაწყვიტა დაესაჯა „ურჩი“ [[თეიმურაზ II]] და [[ერეკლე II]] და ამილახვარს დაავალა 30 ათასი კაცით საქართველოში შეჭრილიყო. ამ განზრახვას ხელი შეუშალა შაჰის სიკვდილმა. [[1749]] ამილახვარმა შემოიკრიბა ირანში მყოფი ქართველები,ხელში ჩაიგდო ირანის შაჰის საგანძური, შეიარაღა და ხმლით გაიკაფა გზა [[საქართველო|საქართველოსკენ]]. სიცოცხლის უკანასკნელ წლებში ამილახვარმა არაერთი დანგრეული ციხე და ეკლესია აღადგინა ქართლში, იმერეთსა და მესხეთში, დიდი ფინანსური, მორალური და სამხედრო დახმარება გაუწია თეიმურაზ II-სა და ერეკლე II-ს.