სოფიო: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 30:
 
==ბიოგრაფია==
1826 წლის 21 ნოემბერს ქმრის გარდაცვალების შემდეგ გურიის სამთავროს მდივანბეგმა გიორგი ნაკაშიძემ და სახლთუხუცესმა დავით მაჭუტაძემ შეკრიბეს გურიის თავადაზნაურები და სოფიოსა და დავითის ერთგულებაზე დააფიცეს. დაფიცებაზე უარი განაცხადა ერისთავმა და მისმა სახლიშვილებმა, რომლებიც ამისთვის რუსეთისგან ნებართვას ელოდნენ. საქართველოს მთავარმართებელმა [[ალექსი ერმოლოვი|ალექსი ერმოლოვმა]] დაფიცების აქტი უკანონოდ სცნო და უსაყვედურა სოფიოს. ერმოლოვმა 1827 წლის 3 იანვარს შექმნა გურიის სამთავროს სამმართველო საბჭო, ხოლო საბჭოს თავმჯდომარედ სოფიო დაინიშნა. საბჭო ოფიციალურად გურიის სამთავროს მემკვიდრის, [[დავით გურიელი]]სგურიელის სრულწლოვანებმდე (ის მაშინ 8 წლის იყო) შეიქმნა. საბჭოს ადგილსამყოფელად განისაზღვრა [[ნაგომარი]]. ერმოლოვი დაპირდა სოფიოს, რომ მას აარჩევინებდა საბჭოს წევრებს, მაგრამ სინამდვილეში ერმოლოვმა თავად დანიშნა საბჭოში ექვსივე წევრი: ვახტანგ ერისთავი, დავით მაჭუტაძე, სვიმონ გუგუნავა, გიორგი ნაკაშიძე, გიორგი ერისთავი, გიორგი თავდგირიძე. საბჭოში ორი პოლიტიკური დაჯგუფება იყო. პირველი, სოფიოს მეთაურობით, მხარს უჭერდა მთავრის ხელისუფლების აღდგენას, მეორე კი რუსეთის მხარდამჭერი იყო. სოფიო უკმაყოფილო იყო საბჭოს შექმნით. 1827 წლის თებერვალში მან თავადებისა და სამღვდელოების ნაწილთან ერთად (მიტროპოლიტი ნიკოლოზ ჯუმათელი, დავით ვახტანგის ძე გურიელი, გიორგი ლევანის ძე გურიელი, სვიმონ და გიგო ერისთავები, ნარიმან მაჭუტაძე, ბიჭია შალიკაშვილი, გუგუნავებისა და ნაკაშიძეების სახლები) ოფიციალურად მოითხოვა ამ საბჭოს გაუქმება. ერმოლოვს სამთავროს გაუქმება მტკიცედ ჰქონდა გადაწყვეტილი, ამიტომ საბჭო არ გააუქმა.
 
[[რუსეთ-თურქეთის ომი (1828-1829)|რუსეთ-თურქეთის 1828–1829 ომი]]ს დროს სოფიო შეეცადა ესარგებლააღედგინა სიტუაციითსამთავრო. მან ჯერ კიდევ 1827 წლიდან დაიწყო ურთიერთობის დაჭერა ქვემო გურიისა და აჭარის ბეგებთან, [[ფოთი]]ს ფაშასთან. რუსეთის მანჯარის ივნისშიკავკასიის ერთგულებაფრონტის შეჰფიცამარჯვენა ოსმალეთისფრთის სულთანსმმართველმა, ხოლოგენერალ-მაიორმა მძევლადკარლ 10ჰესსემ სოფიოს 1828 წლის ქალიშვილიაპრილში გაუგზავნა.წინადადება სოფიომისცა, აპირებდამძევლად ჩაებარებინა დავით მაჭუტაძესთან დაქორწინებასმაჭუტაძე და სამთავროშეეწყვიტა ტახტისოსმალეთთან აღდგენასურთიერთობა. მაგრამ სოფიომსოფიო მხარდაჭერა ვერ მოიპოვა. აღმოჩნდა, რომ თავადაზნაურები რუსეთის წინააღმდეგ ბრძოლას ოსმალეთის დახმარებით არ აპირებდნენ.აპირებდა დავით მაჭუტაძემმაჭუტაძესთან სოფიოსთვისდაქორწინებას მხოლოდდა 500სამთავრო მოლაშქრისტახტის შეგროვება შეძლოაღდგენას. მაჭუტაძემ ფარულად მოიარა ფოთი, ბათუმი, ტრაპიზონი და ბოლოს მოახერხა, რომ სულთანს სოფიოსთვის მფარველობის ფირმანი გამოეგზავნა. ეს1829 შეუმჩნეველიწლის არ9 დარჩენილამაისს რუსეთისთვის.ჰესსემ რუსეთისკვლავ ჯარისმორჩილებისკენ კავკასიისმოუწოდა ფრონტისსოფიოს. მარჯვენა1 ფრთისივნისს მმართველმა,სოფიომ გენერალ-მაიორმამიიღო კარლ[[ტრაპიზონის ჰესემფაშა]]ს სოფიოსმიერ წინადადებაგაგზავნილი მისცამოხელე, მძევლადგურიის ჩაებარებინაოსმალეთის დავითქვეშევრდომობაში მაჭუტაძეშესვლის დამადაასტურებელი სიგელი და შეეწყვიტაოსმალეთის ოსმალეთთანსულთნის ურთიერთობასაჩუქრები.
 
1828 წლის 30 სექტემბერს [[ლიხაური]]ს ბრძოლაში სოფიო დამარცხდა. რუსეთის ჯარმა გენერალ გესსეს მეთაურობით გურია დაიკავა, სოფიო [[ოსმალეთის იმპერია|ოსმალეთში]] გაიქცა და ქობულეთში სარდალ ოსმან-ბეგთან მივიდა. მასთან ერთად წავიდნენ დავით მაჭუტაძე, გიორგი თავდგირიძე, ლაზარე ნაკაშიძე, 8 აზნაური და 56 მსახური. სოფიო იქვე გარდაიცვალა.
მოძიებულია „https://ka.wikipedia.org/wiki/სოფიო“-დან