ლუი XVII: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 30:
== ბიოგრაფია ==
=== დაბადება და აღზრდა ===
ლუი შარლ დე ბურბონი დაიბადა 1785 წლის 27 მარტს ვერსალის სასახლეში. იგი იყო საფრანგეთის მეფე ლუი XVI-ისა და მისი მეუღლის, დედოფალ მარია ანტუანეტა ავსტრიელის შუათანა ვაჟი. მამის მხრიდან მისი ბებია-ბაბუა იყვნენ საფრანგეთის მეფე ლუი XV-ისა და დედოფალ მარია ლეშჩინსკას ვაჟი, დოფინი ლუი დე ბურბონი და მისი მეორე ცოლი, საქსონიის კურფიურსტ ავგუსტ III-ისა და დედოფალ მარია იოზეფა ავსტრიელის ასული მარია ჟოზეფა საქსონიელი. დედის მხრიდან კი მას ბებია-ბაბუად ერგებოდნენ ლოთარინგიის ჰერცოგ ლეოპოლდ I-ისა და მისი ცოლის, ელიზაბეტ შარლოტ ორლეანელის ვაჟი, საღვთო რომის იმპერატორი ფრანც I და მისი მეუღლე, ავსტრია-უნგრეთის იმპერატორ კარლ VI-ისა და იმპერატრიცა ელიზაბეთ კრისტინა ბრაუნშვაიგელის ასული მარია ტერეზია ავსტრიელი. დაბადებისთანავე პატარა ლუი შარლი ნორმანდიის ჰერცოგად გამოაცხადეს და სამეფო აღმზრდელს, მადამ იოლანდ დე პოლასტროს, პოლინიაკის ჰერცოგინიას მიაბარეს, რომელიც დედამისის ახლო მეგობარი იყო. ლუი შარლთან ერთად იზრდებოდა მისი უფროსი დაც, პრინცესა მარი ტერეზ შარლოტი. 1789 წელს მისი უფროსი ძმა ლუი ჟოზეფი გარდაიცვალა, რის გამოც ლუი შარლი ახლა უკვე საფრანგეთის დოფინი გახდა.
ისტორიული ცნობების მიხედვით, ჰერცოგინია პოლინიაკი საფრანგეთის დოფინზე მისი დაბადებიდან 1792 წლამდე, ანუ სულ შვიდი წლის მანძილზე ზრუნავდა. როდესაც პოლინიაკი მოვალეობიდან გაანთავისუფლეს და პატარა დოფინი უკვე დედასთან იზრდებოდა, იგი გამუდმებით წუხდა და ტიროდა, ვინაიდან მისთვის დედასთვის არა მარია ანტუანეტა, არამედ ჰერცოგინია პოლინიაკი იყო. საბოლოოდ ისეც კი მოხდა, რომ დედოფალმა დოფინს ნება დართო, როდესაც მოესურვებოდა მაშინ ენახა მისი აღმზრდელი.
=== პატიმრობა, მმართველობა და გარდაცვალება ===
1789 წელს საფრანგეთში სისხლისმღვრელი რევოლუცია დაიწყო. მალევე სამეფო ოჯახის წევრები: ლუი XVI, მარია ანტუანეტა, ლუი შარლი, მისი და მარი ტერეზ შარლოტი და მათი მამიდა, მადამ ელიზაბეტი დააპატიმრეს. ლუი XVI-ის ძმებმა — პროვანსის გრაფმა ლუი სტანისლამ და არტუას გრაფმა შარლმა ცოლებთან ერთად დაუყოვნებლივ დატოვეს საფრანგეთი. ასევე ქვეყნიდან გაიქცა სხვა მრავალი დიდგვაროვანიც. 1791 წლის ივნისში მეფე-დედოფალმა თავიანთ შვილებთან ერთად ინგლისში სცადეს გაქცევა, თუმცა ისინი მესაზღვრეებმა იცნეს და უკან დააბრუნეს. ამის შემდეგ სამეფო ოჯახის წევრები სხვადასხვა ციხეებში გადაანაწილეს, რათა ერთმანეთს ვეღარ დაკონტაქტებოდნენ. ლუი შარლი და მარი ტერეზ შარლოტი მათი მცირეწლოვანების გამო შეიბრალეს და მამიდასთან, მადამ ელიზაბეტთან ერთად გამოკეტეს, თუმცა მალე ისინი მაინც დააცილეს ერთმანეთს.
1793 წლის 21 იანვარს ლუი XVI-ს რევოლუციონერებმა გილიოტინაზე თავი მოჰკვეთეს, რის გამოც ოფიციალურად საფრანგეთის ტიტულარული მეფე ლუი შარლი გახდა ლუი XVII-ის სახელით, თუმცა იგი კვლავ საპატიმროში რჩებოდა. ამავე წლის 16 ოქტომბერს თავი მოჰკვეთეს დედოფალ მარია ანტუანეტასაც, რასაც 1794 წელს ლუი XVII-ის მამიდის, მადამ ელიზაბეტის სიკვდილით დასჯაც მოჰყვა. მეფეს მისი ასევე მცირეწლოვანი დის გარდა აღარავინ დარჩა. მისი მცირეწლოვანებიდან გამომდინარე ქვეყანა რეგენტს უნდა ემართა, რეგენტად კი მისი ბიძები გამოცხადდნენ, რომელთაგან ერთი რუსეთში იყო გაქცეული, ხოლო მეორე ვესტფალიაში. მალევე სრულიად რუსეთის იმპერატრიცა ეკატერინე II-მ ფრანგ რევოლუციონერებს მეფისა და ფრანგი დიდგვაროვნებისათვის უფლება მიეცათ, რომ რუსეთში უსაფრთხოდ წასულიყვნენ. დიდგვაროვნების უმეტესობამ მართლაც შეაფარა თავი ეკატერინეს სამეფო კარს, თუმცა მეფე კვლავ პარიზის ციხეში რჩებოდა.
ცნობილია, რომ მცირეწლოვან მეფეს საპატიმროში საშინლად ეპყრობოდნენ მთვრალი დარაჯები, რომლებიც მას გამუდმებით ამცირებდნენ და დაუმორჩილებლობის შემთხვევაში მას მისი მშობლების მსგავსად გილიოტინაზე თავის მოკვეთით ემუქრებოდნენ. მალევე ლუი XVII ადამიანებისაგან აბსოლუტურად იზოლირებულ და საშინელ ჰიგიენურ პირობებში გადაიყვანეს. საკანში იგი მალევე დაავადდა ტუბერკულიოზით, რის შემდეგაც იგი 1795 წლის 8 ივნისს 10 წლის ლუი XVII გარდაიცვალა.
მისი გარდაცვალებიდან რამდენიმე წელიწადში, 1804 წელს ტახტზე ნაპოლეონ ბონაპატრე ადის, რომელიც 1814 წელს ლუი XVII-ის ბიძამ, ლუი XVIII-მ დაამხო და მოახდინა ბურბონთა დინასტიის რესტავრაცია.
== წინაპრები ==
| |||