'''სამება''' – [[ქრისტიანული ღვთისმეტყველება|ქრისტიანული ღვთისმეტყველების]] უმთავრესი დოგმატი, რომლის მიხედვით, [[ღმერთი]] ერთი თავისი არსებით, მაგრამ „სამგვამოვანია“ (სამპიროვანი, სამბუნებოვანია); [[მამა ღმერთი]], [[ძე ღმერთი]] (ლოგოსი — „სიტყვა“ ) და [[სულიწმინდა]]; სამების წევრნი თანასწორნი და თანაარსებულნი არიან. ტერმინი „სამება“ ახალ აღთქმაში არ გვხვდება. იგი ჩნდება II საუკუნის მიწურულში ([[თეოფილე]], [[ტერტულიანე]]), მოძღვრება სამების შესახებ განვითარდა III საუკუნეში (ორიგენე). კონცეფციამ ღვთაების „სამგვამოვნების“ შესახებ ქრისტიანულ ეკლესიაში მწვავე დისკუსია გამოიწვია (ე. წ. [[ტრინიტარული პაექრობანი]]). სამების დოგმატი შემუშავდა [[ნიკეის პირველი საეკლესიო კრება|ნიკეის პირველ საეკლესიო]] (325) და [[კონსტანტინოპოლის პირველი საეკლესიო კრება|კონსტანტინოპოლის პირველ საეკლესიო]] ([[381]]) კრებებზე.
