საქართველო: განსხვავება გადახედვებს შორის

საქართველო იმ უძველეს სატრანსპორტო გზაჯვარედინზე მდებარეობს, რომელიც აკავშირებდა და აკავშირებს ჩრდილოეთისა და სამხრეთის, დასავლეთისა და აღმოსავლეთის ქვეყნებს. სწორედ მასზე გადიოდა ევროპა-აზიის დამაკავშირებელი სატრანსპორტო მაგისტრალი -— ძველი [[აბრეშუმის გზა]].

საქართველო შავი ზღვით უკავშირდება შავიზღვისპირეთის ქვეყნებს, ხოლო [[ბოსფორის სრუტე|ბოსფორისა]] და [[დარდანელის სრუტე|დარდანელის]] [[სრუტე]]ებით -— [[ხმელთაშუა ზღვა|ხმელთაშუა ზღვის]] აუზის ქვეყნებს; [[გიბრალტარის სრუტე|გიბრალტარის სრუტით]] შესაძლებელია კავშირი მთელს მსოფლიოსთან, მდინარე [[დუნაი]]ს მეშვეობით კი - აღმოსავლეთ და ცენტრალურ ევროპის ქვეყნებთან.

* გ) თუ ევროპასა და აზიას შორის საზღვარს საქართველოს, [[სომხეთი]]სა და [[აზერბაიჯანი]]ს სახელმწიფო საზღვრებზე გავატარებთ ([[თურქეთი|თურქეთთან]] და [[ირანი|ირანთან]]), მაშინ საქართველო და მთლიანად [[კავკასია]] ევროპაში ხვდება.

* '''სახელმწიფო ენა''': [[ქართული ენა|ქართული]], აფხაზეთის ავტონომიურ რესპუბლიკაში –— აგრეთვე [[აფხაზური ენა|აფხაზური]].

* '''ეროვნული დღესასწაული''': [[26 მაისი]] –— სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის დღე ([[1991]] წლის [[9 აპრილი|9 აპრილს]], საბჭოთა კავშირის შემადგენლობაში 70-წლიანი ყოფნის შემდეგ, იმავე წლის [[31 მარტი]]ს საყოველთაო-სახალხო რეფერენდუმის შედეგების საფუძველზე, [[საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესი საბჭო|საქართველოს რესპუბლიკის უზენაესმა საბჭომ]] მიიღო [[საქართველოს დამოუკიდებლობის აქტი|საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის აღდგენის აქტი]]), [[9 აპრილი]] –— საქართველოს ეროვნული ერთიანობის და სამშობლოსათვის დაღუპულთა მოგონების დღე, [[14 აპრილი]] –— [[თბილისის დემონსტრაციები (1978)|დედაენის დღე]].

: [[დემოკრატიული მოძრაობა - ერთიანი საქართველო|დემოკრატიული მოძრაობა — ერთიანი საქართველო]]

ისტორიოგრაფიაში მიღებული მონაცემებით XIII საუკუნეში ქართველები რაოდენობა 5 მილიონს აღწევდა. უცნობია XIV-XVII საუკუნეების მონაცემები. XVIII საუკუნის შუა ხანებში საქართველოს მოსახლეობას (დღევანდელ საზღვრებში) 761 ათასით ანგარიშობენ, აქედან 5% ცხოვრობდა ქალაქებში. 1800 წლისთვის საქართველოს (დღევანდელ საზღვრებში) მოსახლეობა 675 ათასზე მეტი იყო, აქედან აღმოსავლეთ საქართველოზე მოდიოდა მოსახლეობის 45,6%, ხოლო დასავლეთზე –— 54,4%. 1832 წელს ის 840 ათასამდე გაიზრდა, ხოლო 1865 წელს 1289200-ს გადააჭარბა. 1897 წელს საქართველოს მოსახლეობა იყო 1919400 ადამიანი, 1914 წელს კი 2600400. ერთი საუკუნის განმავლობაში საქართველოს მოსახლეობა 3,4-ჯერ გაიზარდა. [[პავლე ინგოროყვა]]ს ცნობით 1916 წელს საქართველოს მოსახლეობა შეადგენდა 3365000 ადამიანს, აქედან 2349000 ადამიანი იყო ქართველი.<ref>''ინგოროყვა პ.'' „საქართველოს ტერიტორიის საზღვრების შესახებ გვ. 16-17 – თბილისი, 1990</ref> საქართველოს მოსახლეობა დაახლოებით 200 ათასით შემცირდა [[პირველი მსოფლიო ომი]]ს დროს და [[საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა|პირველი რესპუბლიკის]] წლებში, რაც გამუდმებული ომებით და ტერიტორიების დაკარგვით იყო განპირობებული. 1921 წელს საქართველოს მოსახლეობა 2410 ათასამდე დავიდა. XX საუკუნიდან მოსახლეობის რაოდენობის დადგენა მოსახლეობის საყოველთაო აღწერის საშუალებით ხდება. პირველი აღწერა საბჭოთა საქართველოში [[1926]] წელს ჩატარდა, უკანასკნელი [[1989]] წელს. დამოუკიდებელ საქართველოში მოსახლეობის აღწერები ჩატარდა 2002 და 2014 წლებში.

* '''რელიგიური შემადგენლობა''' (ძირითადად საქართველოს 2002 წლის აღწერის შედეგების მიხედვით): [[მართლმადიდებლობა|მართლმადიდებელი ქრისტიანები]] — 84,00 %, [[ისლამი|მუსლიმანები]] — 9,9 %, [[სომხური სამოციქულო ეკლესია|სომეხი გრიგორიანელები]] — 3,9 %, [[კათოლიციზმი|კათოლიკეები]] — 0,8 %, [[იეზიდიზმი|იეზიდები]] –— 0,4 %, [[იუდაიზმი|იუდეველები]] — 0,1 %, [[აღმოსავლეთის ასურული ეკლესია|ნესტერიანელები]] – 0,1 % და სხვები.

(ძირითადად საქართველოს 2014 წლის აღწერის შედეგების მიხედვით): [[მართლმადიდებლობა|მართლმადიდებელი ქრისტიანები]] — 83,4 % {{კლება}}, [[ისლამი|მუსლიმანები]] — 10,7 % {{ზრდა}}, [[სომხური სამოციქულო ეკლესია|სომეხი გრიგორიანელები]] — 2,9 % {{კლება}}, [[კათოლიციზმი|კათოლიკეები]] — 0,5 % {{კლება}}, [[იეჰოვას მოწმეები]] –— 0,3 %, [[იეზიდიზმი|იეზიდები]] –— 0,2 % {{კლება}}, [[პროტესტანტიზმი|პროტესტანტები]] — 0,1 %, [[იუდაიზმი|იუდეველები]] — 0,0 % {{კლება}}, სხვა –— 0,0 %, [[ათეიზმი|ათეისტები]] – 0,5 %.

აღმოსავლეთ საქართველოს ბარისა და მთისწინეთის ზონაში საცხოვრებელი სახლი ძირითადად დარბაზის ტიპისა იყო. ქვითა და აგურით აშენებული ერთსართულიან ნაგებობას საფეხურებრივ-გვირგვინისებური გუმბათის მსგავსი გადახურვა ჰქონდა, რომელიც ბოლოვდებოდა ერდოთი -— კვამლისა და სინათლისათვის დატოვებული ხვრელით. დარბაზის გარდა, აღმოსავლეთ საქართველოს ბარის ზოგიერთ რაიონში განსაკუთრებით სამცხე-ჯავახეთში გაცრცელებული იყო მიწური სახლები — მიწის სიღრმეში გამოკვეთილი ქვისკედლებიანი და მიწის სახურავიანი ნაგებობები.