[[1895]] წელს დაამთავრა [[თბილისის ვაჟთა პირველი გიმნაზია]], ხოლო [[1900]] წელს პეტერბურგის უნივერსიტეტის იურიდიული ფაკულტეტი და იმავე წელს დაბრუნდა სამშობლოში. [[1905]] წლიდან ეწეოდა აქტიურ საადვოკატო მოღვაწეობას. გამოდიოდა დამცველად პოლიტიკურ საქმეებზე (მაგ., [[ჯორჯიაშვილი, არსენ|არსენ ჯორჯიაშვილის]] საქმე, [[1917]]). [[1901]] წელს იყო [[საქართველოს სოციალისტ-ფედერალისტთა პარტია|საქართველოს სოციალ-ფედერალისტთა პარტიის]] ერთ-ერთი დამაარსებელი და პარტიის არსებობის მანძილზე შედიოდა მის მთავარ კომიტეტში. [[1906]] წელს არჩეულ იქნააირჩიეს [[რუსეთი|რუსეთის]] პირველი სახელმწიფო სათათბიროს დეპუტატად. სრულად იზიარებდა რა ქართველ ფედერალისტთა და პარტიის ლიდერის [[არჩილ ჯორჯაძე|არჩილ ჯორჯაძის]] იდეას საქართველოს პოლიტიკურ-ტერიტორიული ავტონომიის შესახებ, მან ეს საკითხი დააყენა სახელმწიფო სათათბიროს წინაშე. იმავდროულად, გამოდიოდა სიკვდილით დასჯის გაუქმების მოთხოვნით. სათათბიროში მის საქმიანობას მაღალ შეფასებას აძლევდა [[ილია ჭავჭავაძე]]. სათათბიროს დაშლის შემდეგ ბარათაშვილმა ხელი მოაწერა ე.წ. [[ვიბორგის საპროტესტო მოწოდება|ვიბორგის საპროტესტო მოწოდებას]], რისთვისაც სხვა ხელმომწერებთან ერთად გაასამართლეს.
ბარათაშვილი აქტიურად მონაწილეობდა საქართველოს კულტურულ, საგანმანათლებლო და საზოგადოებრივ ცხოვრებაში: იგი იყო [[ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოება|ქართველთა შორის წერა-კითხვის გამავრცელებელი საზოგადოების]] წევრი და [[ქართული დრამატული საზოგადოება|ქართული დრამატული საზოგადოების]] გამგეობის თავმჯდომარის ([[აკაკი წერეთელი|აკაკი წერეთლის]]) მოადგილე. ამასთან, მისი პუბლიცისტური წერილები მუდმივად ქვეყნდებოდა ქართულ პერიოდულ პრესაში („[[ივერია (გაზეთი)|ივერია]]“, „[[სახალხო საქმე]]“ და სხვა). ამასთან, [[1901]]-[[1917]] წლებში იყო საქართველოს ეროვნულ-განმათავისუფლებელი მოძრაობის თვალსაჩინო მოღვაწე. მნიშვნელოვანია მისი დამსახურება '''ქართული მართლმადიდებელი ეკლესიის''' ავტოკეფალიის აღდგენისათვის ბრძოლაში, რაც წარმატებით დაგვირგვინდა [[1917]] წელს. იმავდროულად, იგი იყო წევრი ''„თბილისის უნივერსიტეტის დამფუძნებელი საზოგადოებისა“''საზოგადოების“ წევრი, რომლის აქტიური მხარდაჭერით [[1918]] წელს დაფუძნებულ იქნადააფუძნეს [[თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი]].
[[1917]]-[[1918]] წლებში ბარათაშვილი იყო [[საქართველოს ეროვნული საბჭო|საქართველოს ეროვნული საბჭოს]] წევრი. [[1918]] წლის [[26 მაისი|26 მაისს]], საქართველოს ეროვნული საბჭოს საგანგებო ყრილობაზე მან ხელი მოაწერა '''„საქართველოს სახელმწიფოებრივი დამოუკიდებლობის აღდგენის აქტს“'''. [[1918]] წელს იგი ასრულებდა [[საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკა|საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის]] იუსტიციის მინისტრის მოვალეობას. [[1919]]-[[1921]] წლებში იყო [[საქართველოს დამფუძნებელი კრება|საქართველოს დამფუძნებელი კრების]] წევრი. ბოლშევიკური რუსეთის მიერ დამოუკიდებელი საქართველოს ოკუპაციისა და ფაქტობრივი ანექსიის შემდეგ ([[1921]] წლის [[თებერვალი]]-[[მარტი]]) ბარათაშვილი იყო მემარჯვენე ფედერალისტთა არალეგალური ორგანიზაციის აქტიური წევრი და [[1924]] წლის აგვისტოს ეროვნული ანტიბოლშევიკური ამბოხების დამარცხებამდე მონაწილეობდა ეროვნულ-განმათავისუფლებელ მოძრაობაში. [[1923]] წელს იგი დაპატიმრებულ იქნადააპატიმრეს საბჭოთა „საგანგებო კომისიის“ (ე.წ. „ჩეკა“) მიერ. [[1922]]-[[1937]] წლებში ეწეოდა საადვოკატო მოღვაწეობას, იყო საქართველოს დამცველთა კოლეგიის წევრი. [[1923]] წელს სასამართლო პროცესზე იცავდა სრულიად საქართველოს კათოლიკოს-პატრიარქს [[ამბროსი|ამბროსის (ხელაიას)]]. [[1937]] წელს კვლავ დააპატიმრეს და იმავე წელს დახვრიტეს ყოფილი„საქართველოსყოფილი სსრ“[[საქართველოს სსრ]]-ის „შინსახკომის“ დიდი სამეულის დადგენილებით. რეაბილიტირებულმისი რეაბილიტაცია იქნამოხდა [[1956]] წელს.
