ჰეროდოტე: განსხვავება გადახედვებს შორის

ჰეროდოტეს თხზულებები არ არის მთლად ისტორიული კვლევები, იგი უფრო ცნობისმოყვარე ადამიანის ოსტატური მონათხრობია, რომელიც ბევრს კითხულობდა, ბევრს ხედავდა და უფრო ბევრს ისმენდა. ამ თვისებებს უერთდებოდა თავმდაბლობა, რომელსაც სწამდა ელინის ღმერთების, თუმცა სკეპტიკოსი, მაგრამ არასაკმარისად გარკვეული მიღებულ მასალაში. მეორე მხრივ, ჰეროდოტეს თხზულებები იმ დროის ნამდვილი ენციკლოპედიაა. აქ გეოგრაფიული, ეთნოგრაფიული, ისტორიული და ლიტერატურული ცნობებია. მით უმეტეს რომ ჰეროდოტე სახელდება ისტორიის მამად. ცხრა წიგნიდან, როგორც იყოფა მისი თხზულებები, მეორე ნაწილი წარმოადგენს ისტორიულ მოთხრობას [[ბერძნული|ბერძნულ]]-[[სპარსული|სპარსულ]] ომების შესახებ, რომელიც მთავრდება ელინების მიერ სესტის დაკავების შესახებ ჩვ.წ.-მდე [[479]] წ. მეორე ნაწილი შიცავს მოთხრობებს სპარსეთის სამეფოს შესახებ, ბაბილონზე, [[ასირია]]ზე, [[ეგვიპტე]]ზე, ლიბიასა და სხვა ქვეყნებზე. მონათხრობის ერთიანობა მიღწეულია იმით, რომ პირველი სიტყვიდან ბოლომდე ისტორიკოსს მხედველობაში აქვს, თვალყური ადევნოს ბრძოლას ბარბაროსებსა და ელინებს შორის. მაგრამ მთავარი აზრი იყო ის, რომ მონათხრობი მოექცია ფართო ჩარჩოებში და ამბავი ყოფილიყო საინტერესო ან ჭკუისასწავლებელი. ჰეროდოტესათვის დამახასიათებელი იყო ისტორიული კრიტიკა. ხშირ შემთხვევაში სუბიექტური, ხშირად მეამიტურ-რაციონალური, მიუხედავად ამისა, მტკიცედ შეჰყავს ახალი საწყისი ისტორიოგრფიაში.ასევე ჰეროდოტეს მოეტყნა დედა :დდდდდ