ალექსანდრე ბარამიძე: განსხვავება გადახედვებს შორის

[[1925]] წელს დაამთავრა [[თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტი|თსუთბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის]] ფილოლოგიისსიბრძნისმეტყველების ფაკულტეტის სიტყვიერების ფაკულტეტიგანყოფილება. 1962-1970 წლებში იყო თსუ-ს ძველი ქართული ლიტერატურის ისტორიის კათედრის გამგე. 1966 წლიდან საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის შოთა რუსთაველის სახელობის ქართული ლიტერატურის ისტორიის ინსტიტუტის დირექტორია. მეცნიერული მოღვაწეობა დაიწყო 1925 წლიდან. მისი კვლევის ობიექტია უპირატესად XI-XVIII საუკუნეების ქართული საერო მწერლობა. მნიშვნელოვანი გამოკვლევები მიუძღვნა [[შოთა რუსთაველი|შოთა რუსთაველს]], [[ჩახრუხაძე]]ს, [[იოანე შავთელი|შავთელს]], [[თეიმურაზ I]]-ის, [[ორბელიანი, სულხან-საბა|სულხან-საბა ორბელიანს]], [[გურამიშვილი, დავით|დავით გურამიშვილს]], [[ბესიკი|ბესიკსა]] და სხვებს. მან ერთ-ერთმა პირველმა გაარკვია "[[ამირანდარეჯანიანი]]ს" ორიგინალობის საკითხი, "[[რუსუდანიანი]]ს" ლიტერატურული წყაროები. იკვლევდა ქართულ-სპარსული ლიტერატურის ურთიერთობებს. ბარამიძეს წვლილი მიუძღვია "[[ვისრამიანი]]ს" ქართულ თარგმანისა და "[[შაჰნამე]]ს" ქართული ვერსიების თავისებურებათა გარკვევაში. დაწერილი აქვს ფუნდამენტური ნაშრომი "[[ქილილა და დამანა]]ს" ქართული ვერსიების შესახებ. მონოგრაფიული სისრულით გამოირჩევა ბარამიძის ნაშრომი "შოთა რუსთაველი და მისი პოემა" (1966). აკადემიკოს [[კეკელიძე, კორნელი|კ. კეკელიძესთან]] ერთად ავტორია ძველი ქართული მწერლობის ისტორიის სრული კურსისა. დაჯილდოებულია [[ლენინის ორდენი]]თ, "[[საპატიო ნიშანი|საპატიო ნიშნის]]" ორდენით და მედლებით. მიღებული აქვს ი. ჯავახიშვილის, კ. კეკელიძის და ი. ჭავჭავაძის სახელობის პრემიები.