შენი სახელით მომმართე (ფილმი): განსხვავება გადახედვებს შორის

მოქმედება ხდება 1983 წლის ზაფხულში ჩრდილოეთ იტალიის ერთ-ერთ სოფელში. ელიო პერლმანი, 17 წლის ამერიკელ-იტალიელი ებრაელი ბიჭი მშობლებთან ერთად ცხოვრობს. ელიოს მამა, პროფესიით [[არქეოლოგია]]. იგი ოჯახში მოიწვევს თავის 24 წლის ამერიკელ-ებრაელ სტუდენტს — ოლივერს სოფელში ზაფხულის გასატარებლად, ასევე განზრახული აქვს აკადემიური ნაშრომის მომზადებაში დაეხმაროს მას. ელიო ბევრ დროს უთმობს წიგნების კითხვას, ინსტრუმენტზე დაკვრასა და თავის მეგობარ გოგონა მარციასთან დროის გატარებას. [[ბიბლიოფილია|ბიბლიოფილი]] და მუსიკის მოყვარული ელიო ბევრ საერთოს პოულობს ოლივერთან. ნელ-ნელა ელიო და ოლივერი იწყებენ დროის ერთად გატარებას, საიდანაც მაცდური ურთიერთობა იწყება: ერთად ბანაობენ აუზში, ირუჯებიან, დადიან გრძელ დისტანციებზე ქალაქში, ელიოს მამას არქეოლოგიურ ექსკურსიაზე მიჰყვებიან. ამასობაში, ელიო ურთიერთობას იწყებს მარსიასთან და ტრაბახობს კიდეც ამით ოლივერის წინაშე. სინამდვილეში კი აკვირდება მის რეაქციას. მალე საკუთარ თავს შეატყობს, რომ ნელ-ნელა უფრო მეტად მოსწონს ოლივერი, შეიპარება მის ოთახში და ყნოსავს მის საცურაო კოსტიუმს. იმავე დღეს, მოგვიანებით, ოლივერი რაღაც საქმეზე მიდის ქალაქში, ელიოც მიჰყვება, უსაქმურობას მოიმიზეზებს. ადგილზე მისვლისას საუბრობენ სხვადასხვა თემებზე, მათ შორის [[პირველი მსოფლიო ომი|პირველ მსოფლიო ომზე]] და [[პიავე|პიავის]] ბრძოლაზე, რომლის შესახებაც ოლივერს არაფერი სმენია. ელიო უყვება ბრძოლის დეტალებს. სტუმარი გაკვირვებულია ელიოს ერუდიციით, მაგრამ პასუხად იღებს იმას, რომ ელიომ არაფერი იცის იმის შესახებ, რაც რეალურად მნიშვნელოვანია და რასაც ღირებულება აქვს მისთვის. „რა არის მნიშვნელოვანი?“- ეკითხება ოლივერი. „იცი, რასაც ვგულისხმობ“, - ესმის პასუხად, ოლივერი დაბნეულია. ელიო აგრძელებს - „ვიფიქრე, რომ უნდა გცოდნოდა, იმიტომ, რომ მინდოდა გცოდნოდა, მინდოდა, რომ გცოდნოდა“ და ამას უკვე თავისთვის იმეორებს რამდენჯერმე, მაგრამ ოლივერი შორსაა და ეს გაუბედავი აღსარება აღარ ესმის უკვე. მაგრამ პირისპირ შეხვედრისას, ელიო კვლავ აგრძელებს - „ამას შენ გარდა ვერავის ვეტყვი“. ოლივერი თითქოს უხვდება, რისი თქმაც უნდა მას, მაგრამ იმ მომენტში ამჯობინებს, არ შეიმჩნიოს, რაც მოსიმინა - „აჯობებს, მსგავს საკითხებზე არ ვილაპარაკოთ“. ელიო უკვე ნანობს ნათქვამს. უხმოდ ბრუნდებიან სოფელში. შინმისულებს სტუმრები ხვდებათ, სუფრასთან მაცხარებულნი კამათობენ პოლიტიკაზე, დაძაბულ ელიოს ცხვირიდან სისხლი წასკდება და სახლში შედის, ოლივერიც მიჰყვება, ცდილობს, ესაუბროს და ცოტა გაამხიარულოს. იმ საღამოს ოლივერი გვიან ბრუნდება შინ, ასეთიმისი უყურადღებობით განაწყენებული ელიო მეორე დღეს ურეკავს მარციას და შეხვედრას უნიშნავს. ღამით მინდორში წვება კიდეც გოგონასთან. მიუხედავად ამისა, შინდაბრუნებული ოლივერს წერს წერილს, რომ აუცილებლად ჭირდება მასთან ლაპარაკი. წერილს კარის ქვეშ შეუცურებს და იძინებს. მეორე დღეს მაგიდაზე ხვდება ოლივერის ბარათი, რომ გვიან ღამით ერთმანეთს უნდა შეხვდნენ. იმ დღეს ელიო მთლიანად მარციასთან ატარებს, მაგრამ გულშეკუმშული ოლივერთან შეხვედრას ელის - წამდაუწუმ საათს დაჰყურებს. შუაღამისას ერთმანეთს ხვდებიან - დიდხანს გაუბედავად ცდილობენ ერთმანერთთან მიახლოებას, ბოლო კი თავაშვებულ ემოციას ეძლევიან. გამთენიისას, ლოგინში ნებივრობისას, ოლივერი ეუბნება ელიოს: „შენი სახელით მომმართე და მე ჩემი სახელით მოგმართავ“.