18 ბრიუმერის გადატრიალება: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
No edit summary |
||
ხაზი 4:
[[1799]] წლის ოქტომბერში ნაპოლეონმა მოულოდნელად მიატოვა თავისი არმია [[ეგვიპტე|ეგვიპტეში]] და დაბრუნდა [[პარიზი|პარიზში]], სადაც ჩაერთო დაგეგმილი სახელმწიფო გადატრიალების პროცესში.[[1799]] წლის 9 ნოემბერს გეგმა განხორციელდა. ამ დღეს, ნაპოლეონის თანამოაზრე და მეგობარი, [[იოაჰიმ მიურატი|იოახიმ მიურატი,]] გრენადერების ქვედანაყოფთან ერთად „[[ხუთასთა საბჭოში]]“ შეიჭრა და დეპუტატები კაბინეტიდან გამოაძევა. ამას მოჰყვა [[საფრანგეთის დირექტორია|დირექტორიას]] დამხობა და [[საკონსულო კომისიის]] შექმნა, რომელშიც შევიდა სამი კონსული: [[ნაპოლეონ ბონაპარდი]], [[ემანუელ-ჟოზეფ სიიესი]] და [[როჟე დიუკო]]. ძალაუფლება ფორმალურად სამი კონსულის, ფაქტობრივად კი „პირველი კონსულის“ — ბონაპარტეს ხელში გადავიდა. ახალმა კონსტიტუციამ პირველი კონსული თითქმის შეუზღუდავი ძალაუფლებით აღჭურვა.
ხელისუფლების სათავეში მოსვლისას, ყოფილმა იაკობინელმა, რევოლუციონერმა და რესპუბლიკელმა პირველმა კონსულმა განაცხადა: {{ციტატა|მოქალაქენო, რევოლუცია დასრულდა!.}} საკანონმდებლო ხელისუფლების ფუნქცია მთავრობის კანონპროექტების დამტკიცებით შემოიფარგლა. თვით წარმომადგენლობითი ორგანოს შემადგენლობასაც პრაქტიკულად ნაპოლეონი ადგენდა (ახალი საარჩევნო წესის თანახმად, ხალხის მიერ არჩეულ ამომრჩევლებს მხოლოდ დეპუტატობის კანდიდატების წარდგენის უფლება ჰქონდათ. წარდგენილი კანდიდატებიდან დეპუტატებს სენატი ირჩევდა. სენატი, თავის მხრივ, სამუდამოდ დანიშნული პირებისაგან შედგებოდა). მოსამართლეებს, მოხელეებსა და ოფიცრებს ასევე პირადად პირველი კონსული ნიშნავდა. მაგრამ ნაპოლეონისთვის, როგორც ყოფილი იაკობინელისთვის, მაინც მნიშვნელოვანი იყო ხალხის უშუალო მხარდაჭერა. ამიტომ შენარჩუნდა პლებისციტის ინსტიტუტი. სწორედ ამ სახალხო რეფერენდუმმა [[1802]] წელს თითქმის ერთხმად დაუჭირა მხარი ნაპოლეონის
==ლიტერატურა==
| |||