თამარ მეფე: განსხვავება გადახედვებს შორის
[შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
მ Lasha-george-ის რედაქტირებები გაუქმდა; აღდგა Abandoner-ის მიერ რედაქტირებული ვერსია |
No edit summary |
||
ხაზი 66:
{{ციტატა|კაცნო, ვითარ ღირს არს შეუტყობელი ეს ქმნად? არა ვიცით კაცისა ამის უცხოსა ქცევა და საქმე, არცა მჴედრობისა, არცა ბუნებისა, და არცა ქცევისა. მაცალეთ, ვიდრემდის განიცადონ ყოველთა სიკიეთე, განა სიდრკუე მისი.<ref>ცხოვრება მეფეთ-მეფისა თამარისი, ქართლის ცხოვრება II, გვ.120.</ref>}}
იური დარბაზის გადაწყვეტილებას არ შეეგუა და [[1191]] წელს აჯანყება დაიწყო. იგი თავისი მხარდამჭერი რაზმით [[საქართველო]]ში [[ერზურუმი (ქალაქი)|ერზრუმი]]ს გზით შემოვიდა. აჯანყებას ბევრმა დიდებულმა დაუჭირა მხარი, მათგან აღსანიშნავია: [[გუზანი]] – [[კლარჯეთი]]სა და [[შავშეთი]]ს მმართველი, [[ბოცო ჯაყელი|ბოცო]] – [[სამცხე|სამცხის]] სპასალარი და [[ვარდან დადიანი]] — მსახურთუხუცესი. აჯანყებულებმა იური გეგუთში გადაიყვანეს და იქ [[მეფე]]დ გამოაცხადეს. თამარ მეფე თავიდან ამ რთული ვითარების მოგვარებას მოლაპარაკების გზით ცდილობდა, ამ მიზნით მან აჯანყებულებს საგანგებო მოციქულები გაუგზავნა. შეთანხმებას მეამბოხეები არ დათანხმდნენ. თამარის ჯარმა აჯანყებულთა ნაწილი [[ჯავახეთი|ჯავახეთში]], [[თმოგვი|თმოგვსა]] და [[ერუშეთი|ერუშეთის]] შუა ნაწილში დაამარცხა<ref>ცხოვრება მეფეთ-მეფისა თამარისი.</ref>. როდესაც [[ქართლი|ქართლში]] მყოფმა მეამბოხეებმა [[ჯავახეთი]]ს ჯგუფის დამარცხების ამბავი გაიგეს, უბრძოლველად გაიქცნენ {{სად}}. გამარჯვებულ სამეფო კარს ამბოხებულთა წინააღმდეგ დიდი სისასტიკე არ გამოუჩენია. იური ანდრეის ძე უვნებელი გაუშვეს, ის კვლავ კონსტანტინოპოლში წავიდა.<ref>ივ.ჯავახიშვილი, ქართული ერის ისტორია II, გვ.262</ref> რაც შეეხება სხვა ამბოხებულებს, არც ისინი დაუსჯიათ, როგორც ამას კანონი ითვალისწინებდა, თუმცა ყველა მათგანს თანამდებობები ჩამოართვეს <ref>ივ. ჯავახიშვილი, ქართველი ერის ისტორია,</ref>.
|