იეჰოვა: განსხვავება გადახედვებს შორის

'''იეჰოვა''', '''ჲაჰვე''' (ძველქართული იეღოვაიეჰოვა, ეღოვაეჰოვა, ეგოვა) — [[ივრითი]]სეული ოთხასოეულ „ტეტრაგრამატონის“ ჲჰვჰ, יהוה-ის ლათინური ვერსია, რომელიც გავრცელდა სხვადასხვა ენებში. იგი [[აბრაამისეული რელიგიები]]ს ორ განაყოფში - [[იუდაიზმი|იუდაიზმსა]] და [[ქრისტიანობა]]ში გვხვდება. წარმოადგენს [[ისრაელი]]ს ღმერთის და მამა−ღმერთის საკუთარი სახელს. გამოიყენება [[ძველი აღთქმა|ძველ აღთქმა]]ში ([[თანახი]]). [[ბიბლია|ბიბლიის]] თანახმად, უფალი გამოეცხადა ებრაელ ხალხს [[მოსე]]ს დახმარებით.

ზოგიერთი მკვლევარის აზრით, ტეტრაგრამატონის თანამედროვე გამოთქმა „იეჰოვა“ უნდა უკავშირდებოდეს ჲჰვჰ-ს. ის ივრითში ღმერთის ერთ-ერთი ტიტულის „[[ადონაი]]“„ადონაი-ს <!-- ებრაული სიტყვა ადონაი სუფიქსის გარეშე ყოველთვის მიუთითებს იეჰოვა ღმერთზე და ხაზს უსვამს მის აღმატებულ ძალაუფლებას. ამიტომ, მართებულია ამ სიტყვის „უზენაეს უფლად“ თარგმნა
სიტყვა ადონაი გადმოტანილია როგორც უზენაესი უფალი. --> კომბინირებულ ვარიანტს წარმოადგენს [[XII]] საუკუნიდან. თუმცა ზოგიერთი მოწმობით, ეს ფორმა გვხვდება ჯერ კიდევ გვიანი [[ანტიკური ეპოქა|ანტიკური ეპოქის]] ბოლოს ([[V]] საუკუნეში). აზრთა სხვადასხვაობის მიუხედავად, მკვლევართა უმეტესობა თანხმდება, რომ ტეტრაგრამატონის ყველაზე ზუსტი ვოკალიზება [[თორა|თორას]] ძველ [[მანუსკრიპტი|მანუსკრიპტებში]] (ძვ. წ-აღ.[[VI]] ს) უნდა ყოფილიყო ჲაჰვჱ, ჲაჰვე. თუმცა ეს საკითხი დღემდე სადავოა იმ მიზეზთა გამო, რომ ღმერთის საკუთარი სახელის წარმოთქმა იუდაიზმში ისევე, როგორც ადრეულ ქრისტიანობაში აკრძალული იყო პატივისცემის მიზნით. რაც, არასწორი შეხედულება იყო.