ოტო ოლენდორფი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary |
მ →ბიოგრაფია: clean up, replaced: მოყვანილ იქნა სისრულეში → შესრულდა using AWB |
||
ხაზი 29:
ოტო ოლენდორფი დაიბადა ჰოენეგელსენში [[ჰილდესჰაიმი|ჰილდესჰაიმის]] მახლობლად. სამართალმცოდნეობასა და საერთაშორისო ურთიერთობებს ეუფლებოდა [[ლაიფციგი|ლაიფციგისა]] და [[გეტინგენი|გეტინგენის]] უნივერსიტეტებში. [[1925]] წელს 18 წლის ასაკში იგი „[[ნსდაპ]]“-ის წევრი გახდა. სტუდენტობის შემდეგ მეცნიერულ მუშაობას ეწოდა [[კილი|კილის]] მაკროეკონომიკის ინსტიტუტსა და [[ბერლინი|ბერლინის]] უნივერსიტეტში. [[1936]] წელს იგი დაინიშნა „[[სდ|სს-ის რაიხსფიურერის უშიშროების სამსახურის]]“ რეფერნატად ეკონომიკის დარგში. [[1939]]-[[1945]] წლებში ოტო ოლენდორფი „[[რსჰა|რაიხის უშიშროების მთავარი სამსახურის]]“-ს III განყოფილების (''გერმანიის ტერიტორია'') უცვლელ შეფად მუშაობდა. მის უშუალო დავალებაში შედიოდა [[გერმანია|გერმანიის]] ფარგლებში მოსახლეობის პოლიტგანწყობის შესწავლა და გაანალიზება.
[[1941]] წელს უშუალოდ [[ჰიმლერი, ჰაინრიხ|ჰიმლერის]] დავალებით მან ჩაიბარა [[უშიშროების პოლიციისა და სდ-ს სპეცჯგუფები|„სპეცჯგუფი "დ"“]], რომელიც მოქმედებდა [[სსრკ]]-ის ტერიტორიაზე. „სს“-ის სპეცჯგუფების მთავარი ამოცანა დაპყობილ ქვეყნებში მცხოვრები [[ებრაელები|ებრაული]] მოსახლეობის განადგურება იყო. „სპეცჯგუფი "დ"“ ოლენდორფს [[1942]] წლის ივნისამდე ებარა და ამ ხნის განმავლობაში მისი ხელმძღვანელობით დაახ. 90.000 ადამიანი იქნა მოკლული.
[[ნიურნბერგის სასამართლო პროცესი|ნიურნბერგის მთავარ სამხედრო დამნაშავეთა სასამართლო პროცესზე]] ოლენდორფი ერთ-ერთი მთავარი მოწმე იყო. მას საზოგადოება შოკში ჩააგდო „სპეცჯგუფების“ მიერ ადამიანთა მასობრივი განადგურების დეტალური აღწერის ყოვლად უემოციო გადმოცემით. [[1948]] წელს [[ნიურნბერგის სპეცჯგუფების სასამრთლო პროცესი|სპეცჯგუფების სასამართლო პროცესზე]] მას სიკვდილით დასჯა მიესაჯა.
[[1951]] წლის [[9 იანვარი|9 იანვარს]] გერმანიის [[ბუნდესტაგი|ბუნდესტაგის]] წევრებმა და სახალხო დამცველმა [[შმიდი, კარლო|კარლო შმიდმა]] შუამდგომლობა იკისრეს ამერიკის უმაღლეს კომისართან [[მაკქლოი, ჯონ|ჯონ მაკქლოისთან]] ოლენდორფის შეწყალების თაობაზე. შუამდგომლობა არ დაკმაყოფილდა. [[1951]] წლის [[7 ივნისი|7 ივნისს]] განაჩენი
==ლიტერატურა==
| |||