ალექსანდრე V: განსხვავება გადახედვებს შორის

ალექსანდრე V [[რუსეთი|რუსეთთან]] დაახლოების მომხრე იყო. მის პირველ ცდას [[1720]]-[[1730]] წლებში ამ მხრივ შედეგი არ მოჰყოლია. მხოლოდ რუსეთ-ოსმალეთის [[1735]]-[[1739]] ომის დროს, რუსების მიერ აზოვის აღების შემდეგ ([[1736]] წლის [[16 ივნისი]]), გაუჩნდათ ალექსანდრე V-სა და მის მომხრეებს დახმარების იმედი. [[1738]] წელს ალექსანდრე V-მ რუსეთში ელჩად გაგზავნა ქუთათელი მიტროპოლიტი [[ტიმოთე გაბაშვილი]]. ელჩმა იმპერატორს დასავლეთ საქართველოს რუკა წარუდგინა, ქვეყნის ოსმალებისაგან განთავისუფლების გეგმა გააცნო და მფარველობა სთხოვა. ამ გეგმის განხორციელებას ხელი შეუშალა რუსეთ-ოსმალეთის [[ბელგრადის საზავო ხელშეკრულება]]მ ([[1739]]). სამეფოში კვლავ ატყდა შინაფეოდალური ომი. [[1741]] წელს ალექსანდრე V-ის მოწინააღმდეგე ფეოდალებმა მისი ძმა [[გიორგი VII (იმერეთის მეფე)|გიორგი]] გაამეფეს. მაგრამ ალექსანდრე V-მ იმავე წელს დაიბრუნა ტახტი. [[1743]] წელს მან ზავი დადო დადიანთან და სამეფოში მცირე ხნით მშვიდობა დამყარდა. [[1746]] წელს ალექსანდრე V ტახტიდან გადააყენა მისმა ძმამ - მამუკამ. [[1749]] წელს ოსმალეთის დახმარებით ალექსანდრე V-მ ისევ დაიბრუნა მეფობა, მაგრამ სამეფოში საერთო არეულობა სუფევდა.