თეიმურაზ I: განსხვავება გადახედვებს შორის

ამასვე ადასტურებს ვახუშტი: „მერმე კუალად მოვიდა გონიას ზღვით“. იღუმენი ხარიტონი ახლა მოსკოვს გაგზავნა თეიმურაზმა ელჩად. რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობის საქმეში უდავო იყო ხარიტონის ელჩობის დიდი მნიშვნელობა. ხარიტონი არა მარტო კახეთის მეფის, არამედ იმერეთის, გურიის და სამეგრელოს წარმომადგენელიც იყო და ამით საფუძველი ეყრებოდა დასავლეთ საქართველოს ურთიერთობას რუსეთთან. თეიმურაზის ხარიტონისათვის გატანებული სიგელის ანალიზი ადასტურებს, რომ თეიმურაზი მხოლოდ დიპლომატიურ დახმარებას თხოულობდა რუსეთისგან, რადგან მას კარგად ესმოდა, რომ ამ დროს (1618 წელს) რუსეთს აქტიური სამხედრო დახმარების გაწევა არ შეეძლო. ხარიტონის ელჩობამ თავისი საქმე გააკეთა. რუსეთი დადებითად შეხვდა რუსეთ-საქართველოს ურთიერთობის აღდგენას და უარი არ უთქვამს თავის ვალდებულებაზე გამოსულიყო საქართველოს დასაცავად<ref>И. Накашидзе, Грузино-русские полотические отношения в первой половине XVII века, Тб., 1969, გვ. 75</ref>. მალე, 1621 წელს, რუს ელჩებს ევალებოდათ, კახეთი თეიმურაზისათვის დაებრუნებინა, საქართველოსადმი მტრული მოქმედება შეეწყვიტა და თეიმურაზის დედა და შვილები გაეთავისუფლებინა. ამ დროს მოსკოვის საგარეო პოლიტიკის მთავარი ამოცანა ირანტან კეთილურთიერთობის შენარჩუნება იყო. თეიმურაზის სულთანთან დაკავშირების ცდებმა კი რუსეთს მისი გამოქომაგების საფუძველი გამოაცალა. შაჰმა ამით ისარგებლა და რუსეთის მეფეს სთხოვა, თეიმურაზი ჩემთან გამოცხადდეს და დედასა და შვილებს დავუბრუნებო<ref>თ. ტივაძე, „საქართველო რუსეთ-ირანის პოლიტიკური ურთიერთობა XVII საუკუნის II მეოთხედში“, თბ., 1977, გვ, გვ. 29</ref>.

 

 

თეიმურაზის ოსმალეთთან და რუსეთთან კავშირმა შაჰ-აბასის შურისძიება გამოიწვია. მან დაასაჭურისა თეიმურაზის ძენი ლევანი და ალექსანდრე, ხოლო დედა — ქეთევან დედოფალი გამაჰმადიანებაზე უარის გამო სასტიკად აწამა.