ანდრეა დელ ვეროკიო: განსხვავება გადახედვებს შორის

ადრეულ აღორძინების ხანაში მხატვრები ძირითადად მუშაობდნენ შეკეთებით. სწორედ ამ ეპოქაში ძალიან დიდი როლი მიუძღვით მეცენატებს, რომლებიც აფინანსებდნენ მხატვართა სახელოსნოებს, რომლებიც ქმნიდნენ ფაქტიურადფაქტობრივად ყველაფერს დაწყებული ჭურჭლიდან — დამთავრებული დიდი არქიტექტურული ძეგლებით. განსაკუთრებით გავრცელებული იყო XV საუკუნის ფლორენციაში. მოსწავლეს, რომელსაც სურვილი ჰქონდა გამხდარიყო ხელოვანი და გაეხსნა საკუთარი სახელოსნო ვალდებული იყო მინიმუმ 6 წელი ესწავლა და მხოლოდ ამის შემდებგ გაეხსნა საკუტარი სახელოსნო. ასე მოიქცა ანდრეა ვეროკიოც, რომელიც თავიდან მოქანდაკე იყო ხოლო მოგვიანებით ფერწერასაც დაეუფლა. მისი მოსწავლეები იყვნენ: [[ლეონარდო და ვინჩი]] , [[პეტრო პერუჯინო]] და [[სანდრო ბოტიჩელი]]. ეროკიო ასევე იყო რეჟისორი სხვადასხვა სასცენო დადგმებში, რაც მომავალში და ვინჩიმაც შესანიშნავად გამოიყენა. წყაროების თანახმად, მოსწავლესა და მასწავლებელს შორის ყველაზე დიდი სულიერი კავშირი შედგა დავითის ქანდაკების შექმნისას. სწორედ მისი შექმნისას იპოზიორა ახალგაზრდა ლეონარდომ. სწორედ დავითის ქანდაკებას დაჰკრავს სახეზე „ჩუმი ღიმილი“ რომელსაც შემდგომში ასე ხშირად იყენებს ლეონარდოც.