ოტო ფონ ბისმარკი: განსხვავება გადახედვებს შორის

პოლიტიკურ ასპარეზზე გამოვიდა [[1847]] წელს (როცა [[პრუსია|პრუსიის]] გაერთიანებული [[ლანდტაგი]]ს დეპუტატი გახდა და უკიდურეს მემარჯვენე ფრთას მიემხრო). [[გერმანიის რევოლუცია (1848-1849)|1848]] წლის რევოლუციის]] პერიოდში, როგორც ულტრამონარქისტი, ცდილობდა სისხლში ჩაეხშო ხალხის მასების დემოკრატიული მოძრაობა, იბრძოდა გერმანიის "ქვემოდან" გაერთიანების წინააღმდეგ. [[1851]]-[[1859]] წლებში პრუსიის წარმომადგენელი იყო [[გერმანიის კავშირისკავშირი]]ს ბუნდესტაგში [[მაინის ფრანკფურტი|მაინის ფრანკფურტში]]. [[1859]]-[[1862]] წლებში პრუსიის ელჩი ჯერ [[პეტერბურგირუსეთის იმპერია|პეტერბურგშირუსეთში]], შემდეგ [[პარიზისაფრანგეთის მეორე იმპერია|პარიზშისაფრანგეთში]].

[[1862]] წლის სექტემბერში დაინიშნა პრუსიის [[მინისტრ-პრეზიდენტი|მინისტრ-პრეზიდენტად]] და საგარეო საქმეთა მინისტრად, უგულებელყო ლანდტაგის საბიუჯეტო უფლებები, გაატარა სამხედრო რეფორმა, რომელმაც განამტკიცა გერმანიის სახელმწიფოებს შორის პრუსიის სამხედრო უპირატესობა და დაიწყო გამალებული მზადება გერმანიის კავშირიდან [[ავსტრია|ავსტრიის]] განსადევნად. ბისმარკი დაუფარავად აცხადებდა, რომ გერმანიის გაერთიანება შესაძლებელია მხოლოდ "რკინითა და სისხლით". [[1863]] იგი [[რუსეთი|რუსეთს]] შეუთანხმდა [[პოლონეთი|პოლონეთში]] აჯანყებულთა წინააღმდეგ შესაძლო ერთობლივ ღონისძიებათა შესახებ. [[1864]] [[დანია]]სთან ომში პრუსიამ ავსტრიასთან ერთად დაიპყრო [[შლეზვიგ-ჰოლშტაინი|შლეზვიგი-ჰოლშტაინი]]. [[ავსტრო-პრუსო-იტალიური ომი|1866 წელს]] პრუსიამ ომი გამოუცხადა ავსტრიას და დაამარცხა იგი [[სადოვის ბრძოლა]]ში. ამან შესაძლებლობა მისცა ბისმარკს [[1867]] დაეარსებინა [[ჩრდილო გერმანიის კავშირი]] პრუსიის ჰეგემონიით და გამხდარიყო მისი [[ბუნდესკანცლერი]]. მოქნილი დიპლომატიური მანევრებით ბისმარკმა შეძლო [[საფრანგეთი]]ს იმპერიის

[[1871]] წლის 18 იანვარს [[ვერსალი|ვერსალში]] ოფიციალურად გამოცხადდა [[გერმანიის გაერთიანება (1871)|გერმანიის იმპერიის ჩამოყალიბება]]. გერმანიის ეროვნულ სახელმწიფოდ გაერთიანება ისტორიულად პროგრესული მოვლენა იყო. [[ლენინი|ვ. ი. ლენინი]] აღნიშნავდა, რომ რაკი გაერთიანება ვერ მოხერხდა რევოლუციურად, იგი განხორციელდა კონტრრევოლუციურად, იუნკრულად და სწორედ ბისმარკმა თავისებურად, იუნკრულად გააკეთა პროგრესული საქმე (თხზ., გამოც. მე-4, ტ. 21, გვ. 114).

ბისმარკის უმნიშვნელოვანეს საგარეო პოლიტიკურ ამოცანად მიაჩნდა ჩაეშალა ანტიგერმანული კოალიციების შექმნის ყოველგვარი შესაძლებლობა, არ დაეშვა [[საფრანგეთი]]ს ძლიერების აღორძინება. ამ მიზანს ემსახურებოდა [[1873]] წელს დადებული რუსეთ-ავსტრია-გერმანიის შეთანხმება ("[[სამი იმპერატორის კავშირი]]"). ამავე დროს ბისმარკი ცდილობდა უკიდურესად გაერთულებინა [[რუსეთი]]ს მდგომარეობა ახლო აღმოსავლეთში, დაეპირისპირებინა მისთვის ბალკანეთზე [[ავსტრია]]-[[უნგრეთი]], ხოლო ხმელთაშუა ზღვის აუზში - [[ინგლისიდიდი ბრიტანეთი|ბრიტანეთი]], და "პატიოსანი მაკლერის"

ნიღაბს ამოფარებულს, ისევე როგორც [[1878]] წლის [[ბერლინის კონგრესი|ბერლინის კონგრესზე]], მათი წინააღმდეგობები გერმანიის იმპერიის სასარგებლოდ გამოეყენებინა. [[1879]] წელს ბისმარკმა ხელი მოაწერა სამხედრო შეთანხმებას [[ავსტრია-უნგრეთი|ავსტრია-უნგრეთთან]], რომელიც [[იტალია|იტალიის]] შეერთების შემდეგ [[სამთა კავშირი 1882|სამთა კავშირად გადაიქცა]] ([[1882]]). ამავე დროს ბისმარკი [[1887]] ე. წ. "გადაზღვევის ხელშეკრულებით" ცდილობდა კეთილგანწყობა შეენარჩუნებინა რუსეთთანაც. ამგვარმა რთულმა დიპლომატიურმა მანევრირებამ ბოლოს და ბოლოს უარყოფითი შედეგი გამოიღო - 80-იანი წლების დასასრულს დაიწყო რუსეთ-საფრანგეთის დაახლოება, რაც [[1891]]-[[1893]] მათ შორის სამხედრო კავშირის დადებით დამთავრდა.