ალექსანდრე იყო რუსეთის იმპერატორ [[ნიკოლოზ I]]-ის უფროსი ვაჟი.[[1855]] წელს ავიდა რუსეთის საიმპერატორო ტახტზე. [[1856]] წელს, [[ყირიმის ომი|ყირიმის ომში]] განცდილი მარცხის შემდეგ მან ირწმუნა, რომ იმდროინდელ ევროპულ ქვეყნებთან [[შედარებით რუსეთი]]სჩამორჩენაჩამორჩენილი დაიყო, რის გამოც შეუდგა ქვეყანაში ფართომასშტაბიანი რეფორმების განხორციელებას. იმპერატორიიგი მიიჩნევდა, რომ რუსეთის გასაძლიერებლად აუცილებელი იყო ბატონყმობის გაუქმება- და გლეხთა გათავისუფლება თავადაზნაურობაზე სრული დამოკიდებულობისაგან. ალექსანდრეს განზრახვამ არისტოკრატიის გაღიზიანება გამოიწვია, თუმცა. დიდი წინააღდმეგობის მიუხადავად,[[1861]] წლის 19 თებერვალს იმპერატორმა გამოსცა ბრძანება ბატონყმობის გაუქმების შესახებ. მან ასევე გაატარა სასამართლო რეფორმა: ამიერიდან სასამართლოებში უკვე ადვოკატები იცავდნენ ბრალდებულებს. განათლების რეფორმის შედეგად სასწავლო დაწესებულებები გამოვიდა ეკლესიის დაქვემდებარებიდან და მასზე პასუხისმგებლობა საკრებულოებს დაეკისრა. [[1863]] წელს უნივერსიტეტებს მიენიჭა ფართო ავტონომია: ამიერიდან პროფესორებს, დეკანებსა და რექტორებს ირჩევდნენ მათი კოლეგები და არა სამინისტრო. უნივერსიტეტებში ჩაბარება შეეძლო საზოგადოების ყველა ფენის წარმომადგენელს. დიდი მნიშვნელობა ჰქონდა სამხედრო რეფორმას. ამ რეფორმების მიუხედავად [[ალექსანდრე II (რუსეთი)|ალექსანდრე II]] უძლური აღმოჩნდა მთლიანად რუსეთის გარდასაქმნელად. მას მტკიცედ სწამდა, რომ მეფის თვითმპყრობელობა ყველაზე მეტად შეეფერებოდა რუსეთის მმართველობას. ამ არათანმიმდევრული პოლიტიკის გამო, ხელისუფლება სულ უფრო არაპოპულარული ხდებოდა., რის გამოც იმპერატორი ტერორისტთა სამიზნედ იქცა. მასზე 6 თავდასხმა განახორციელეს. საბოლოოდ, 1881 წელს, მეექვსე თავდასხმა ალექსანდრესთვის საბედისწერო გამოდგა. ნაროდნიკებმა„ნაროდნიკებმა“ იმპერატორი სასიკვდილოდ დაჭრეს. მის შემდეგ [[რუსეთის იმპერია|რუსეთის იმპერიის]] იმპერარატორი გახდა მისი ვაჟი, [[ალექსანდრე III (რუსეთი)|ალექსანდრე III]].
