'''„ფუტურისტ-ლეფელები”''' — XX საუკუნის 20-იანი წლების ქართველ მწერალთა დაჯგუფება, რომელიც ჩამოყალიბდა იტალიური და რუსული [[ფუტურიზმი]]სა და რუსული [[ლეფი]]ს გავლენით. მათი პირველი საღამო გაიმართა [[1922]] წელს, ამავე წელს გამოქვეყნდა მანიფესტი „საქართველო—ფენიქსი”. „ფუტურისტ-ლეფელების“ გამოცემები იყო ალმანახები „H<sub>2</sub> SO<sub>4</sub>“ (1924), ლიტერატურა„ლიტერატურა და სხვასხვა“ (1924 —1925), გაზეთი დროული„დროული“ (1925 —1926), ჟურნალი მემარცხენეობა„მემარცხენეობა“ (1927 —1928) ჯგუფში გაერთიანებული იყვნენ პოეტები და მწერლები: ბ. აბულაძე, შ.[[შალვა ალხაზიშვუილი]], ა.[[აკაკი ბელიაშვილი| აკაკი ბელიაშვილი]], დ.[[დავით გაჩეჩილაძე]], პ.[[პავლე ნოზაძე]], ბ.[[ბესარიონ ჟღენტი]], ჟ. ღოღობერიძე, ნ.[[ნიკოლოზ ჩაჩავა]], ს.[[სიმონ ჩიქოვანი| სიმონ ჩიქოვანი]], აგრეთვე კუბიზმით[[კუბიზმი]]თ გატაცებული მხატვრები: ი.[[ირაკლი გამრეკელი| ირაკლი გამრეკელი]], ბ. გორდეზიანი, მ. გოცირიძე და სხვები. „ფუტურისტ-ლეფელები“ ცდილობდნენ ისეთივე გადატრიალება მოეხდინათ მწერლობაში[[მწერლობა]]ში, როგორც [[ოქტომბრის რევოლუცია|ოქტომბრის რევოლუციამ]] მოახდინა სოციალურ სფეროში. წინამორბედ ფუტურისტთა კვალობაზე ისინი უკიდურეს [[ნიჰილიზმი|ნიჰილიზმს]] ამჟღავნებდნენ კლასიკური მწერლობისადმი. მათი ცდა შეექმნათ ახალი დროის შესაბამისი ლიტერატურული სკოლა, რომელიც გაითვალისწუინებდა იტალიურ და რუსულ ფუტურიზმს, ლეფის, ნაწილობრივ-კონსტრუქტივიზმის გამოცდილებას და ძირფესვიანად გარდაქმნიდა ქართულ ლექსს, განუხორციელებელი აღმოჩნდა. „ფუტურისტ-ლეფელების“ გატაცებამ „[[ზაუმი|ზაუმური ენით]]“ და ორკესტრული„ორკესტრული ლექსალობითლექსალობით“ მაინც დადებითი როლი ითამაშა [[ქართული პოეზია |ქართული პოეზიის]] ფორმასლურიფორმალური სრულყოფის საქმეში, რასაც ადასტურებს ამ ჯგუფის ყველაზე თვალსაჩინო პოეტის სიმონ ჩიქოვანის ადრინდელი შემოქმედება. 20-იანი წლების დამლევს ჯგუფი თვითლიკვიდაციის გზას დაადგა.
