აფრო-ამერიკელები: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შეუმოწმებელი ვერსია] | [შეუმოწმებელი ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
მ →სისხლით ნათესაობა: მოშორდა '''''' |
მ →სეგრეგაციის გაუქმება ტრანსპორტში: მოშორდა '''''' |
||
ხაზი 113:
სეგრეგაციის წინააღმდეგ ბრძოლა იწყება მე-20 საუკუნის მეორე ნახევრის დასაწყისში. ამ ბრძოლის ლიდერი და აფრო-ამერიკელების მთავარი უფლებადამცველი იყო მარტინ ლუთერ კინგი, თუმცა მისი ბრძოლის ინსპირაცია იყო როზა პარკსი.
====
საქალაქო ავტობუსებში შავკანიანებს უფლება არ ჰქონდათ, რომ ავტობუსის წინა რიგები დაეკავებინათ, რადგან ეს ადგილები თეთრკანიანებს ეკუთვნოდათ. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ავტობუსი სულ ცარიელი იყო, მაშინაც კი არ შეეძლოთ შავკანიანებს წინ დაჯდომა. მეტიც, იმდროინდელ ავტობუსებში ბილეთის შეძენა მხოლოდ ავტობუსის წინა ნაწილში იყო შესაძლებელი და ხშირად, როცა შავკანიანები ბილეთს ავტობუსის წინა ნაწილში იძენდნენ და შემდეგ ავტობუსიდან ჩადიოდნენ , რათა უკანა მხარეს ასულიყვნენ, ამ დროს ავტობუსის მძღოლები, რომლებიც , რა თქმა უნდა, თეთრკანიანები იყვნენ სპეციალურად ძრავდნენ ავტობუსს, რათა შავკანიანები ვეღარ ამოსულიყვნენ. ასევე, იმ შემთხვევაშიც კი, თუ შავკანიანები თავიანთ ადგილას ისხდნენ,ხოლო თეთრკანიანებისთვის ადგილი აღარ იყო ავტობუსში, მაშინ შავკანიანები ვალდებულნი იყვნენ მათთვის თავიანთი კუთვნილი ადგილი დაეთმოთ. თუ შავკანიანები ამ წესებს არ დაემორჩილებოდნენ, მაშინ მათ აპატიმრებდნენ.
ხაზი 120:
"მძღოლმა მითხრა, რომ თუ არ ავდგებოდი, პოლიციას გამოიძახებდა. მე ვუპასუხე, გამოიძახე-მეთქი. მან ეს გააკეთა. პოლიცია მოვიდა და დამაპატიმრეს.”
როზა პარკსი ციხეში რამდენიმე დღე იჯდა და სეგრეგაციის კანონის დარღვევისათვის 14 დოლარით დააჯარიმეს. ამ ფაქტის შემდეგ, პარკსის საქციელით განცვიფრებული ახალგაზრდა მოძღვარი მარტინ ლუთერ კინგი სათავეში ჩაუდგა მოძრაობას, რომელიც სეგრეგაციის წინააღმდეგ და აფრო-ამერიკელების უფლების დასაცავად იბრძოდა. იგი სამოქალაქო დაუმორჩილებლობის პირველ მასობრივ კამპანიას ჩაუდგა სათავეში და ქალაქის ავტობუსებს ბოიკოტი გამოუცხადა. იმის გამო რომ მონტგომერიში( ქალაქში სადაც ეს მოვლენები განვითარდა) მოსახლეობის 75 პროცენტს შავკანიანები წარმოადგენდნენ და ყველა შავკანიანი მხოლოდ ფეხით გადაადგილდებოდა, ადგილობრივი სატრანსპორტო კომპანიბი მალე გაკოტრების საშიშოების წინაშე დადგნენ. 1956 წლის ნოემბერში შეერთებული შტატების უზენაესმა სასამართლომ ავტობუსებში სეგრეგაცია არაკონსტიტუციურად გამოაცხადა - და ბოიკოტიც ამით დასრულდა.როზა პარკსის სახელი ისტორიის სახელმძღვანელოებში შევიდა – სამოქალაქო უფლებებისთვის მოძრაობა კი შეერთებულ შტატებში მთელი სიმძლავრით დაიწყო. ავტობუსების ბოიკოტის კამპანიით საკუთარი ორგანიზატორული შესაძლებლობების გამოვლენის შემდეგ, მარტინ ლუთერ კინგი ამ მოძრაობის ლიდერი გახდა. მთავარი იდეა, რატომაც მარტინ ლუთერ კინგს სურდა, რომ ავტობუსში თეთრკანიანები და შავკანიანები ერთად დამსხდარიყვნენ იყო ის, რომ თუ ავტობუსში სეგრეგაცია აღარ იქნებოდა, მაშინ სეგრეგაციის კანონის მნიშვნელობა ზოგადად უკვე აზრს დაკარგავდა, ანუ მთავარი იყო პირველი ნაბიჯის ზუსტად გადადგმა, ხოლო დანარჩენი შემდეგ უკვე თავისთავად მოხდებოდა. მარტლაც, ამ ფაქტის შემდეგ უკვე სეგრეგაციის გაუქმება სხვა ადგილებშიც დაიწყო.
==== სეგრეგაციის გაუქმება სკოლებში, „ბრაუნი განათლების საბჭოს წინააღმდეგ“ ====
| |||