აფრო-ამერიკელები: განსხვავება გადახედვებს შორის

მე-17 საუკუნის დასაწყისში, ჩრდილოეთ ამერიკის ევროპელმა ახალმოსახლეებმა აფრიკელი მონები გამოიყენეს, როგორც უფრო იაფი და ხარისხიანი მუშახელი, იმათთან შედარებით, ვისაც ისინი ამაში ფულს უხდიდნენ. ასეთ მუშახელს ძირითადად უფრო ღარიბი ევროპელები წარმოადგენდნენ. 1619 წლიდან, როდესაც გერმანულმა გემმა 20 აფრიკელი ჩამოიყვანა ბრიტანეთის კოლონიის სანაპიროზე, ვირჯინიაში, ჯეიმზთაუნში, ეს მონები განსახლდნენ ამერიკის მთელ ტერიტორიაზე. მე-18 საუკუნეში 6-7 მილიონი მონა გადმოიყვანეს „ახალ სამყაროში“. ეს, რა თქმა უნდა, აფრიკის კონტინენტს „ართმევდა“ ყველაზე მარჯვე და ჯანმრთელ ქალებსა და კაცებს, რომლებიც კონტინტის განვითარების მთავარი ძალა უნდა ყოფილიყვნენ. XVII-XVIII  საუკუნეებში შავკანიანი მონები ძირითადად მუშაობდნენ თამბაქოზე, ბრინჯსა და ამორფის პლანტაციებზე, რომლებიც ძირითადად სამხრეთ სანაპიროებზე იყო განლაგებული. ამერიკული რევოლუციის შემდეგ ( 1775-1789 ) ბევრმა  კოლონისტმა ( განსაკუთრებით ჩრდილოეთში, სადაც მონობა იყო შედარებით უმნიშვნელო ეკონომიკის თვალსაზრისით) შავი მონების ჩაგვრის დაკავშირება დაიწყო მათი ბრიტანელების მიერ ჩაგვრასთან, იმ მიზნით, რომ მონობა გაეუქმებინათ. ომის დასრულების შემდეგ როგორღაც ახალმა ამერიკის შეერთებული შტატების კონსტიტუციამ ჩუმად აღიარა ინსტიტუტი, რომელიც თვლიდა ერთ მონას, როგორც ადამიანის სამ მეხუთედად იმ მიზნით, რომ კონგრესში წარედგინათ უფრო ნაკლები რაოდენობის მონა, ვიდრე ეს სინამდვილეში იყო და რომელიც იძლეოდა იმის გარანტიას, რომ მათ კვლავ ექნებოდათ იმის შესაძლებლობა, რომ ეს მონები ისევ თავიანთ დაქვემდებარებაში მოექციათ და გამოეყენებინათ სხვადასხვა სამუშაოებში.

 

 

მონობა ჩრდილოეთში ფართოდ გავრცელებული არ იყო, თუმცა ბევრი რეგიონის ბიზნესმენები გამდიდრდნენ მონათა ვაჭრობით და სამხრეთის პლანტაციებში დიდძალი ინვესტიციების ჩადებით. 1774  და 1804 წლებს შორის ჩრდილოეთის ყველა შტატმა გააუქმა მონობა. ჩრდილოეთში მონობის გაუქმებას სამხრეთისთვის არსებითი მნიშვნელობა ჰქონდა. ამერიკის შეერთებული შტატების კონგრესმა 1808 წელს აკრძალა აფრიკელ მონათა ვაჭრობა.  თუმცა მიუხედავად აკრძალვებისა, შიდა ვაჭრობა მაინც ყვაოდა და მომდევნო 50 წლის განმავლობაში ამერიკის შეერთებულ შტატებში მონათა რაოდენობა დაახლოებით გასამმაგდა. 1860 წლისთვის ამ მაჩვენებელმა 4 მილიონს მიაღწია, რომელთა ნახევარზე მეტი სამხრეთის იმ ნაწილებში ცხოვრობდა, სადაც ბამბას აწარმოებდნენ.