პავლე ციციანოვი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| [შემოწმებული ვერსია] | [შემოწმებული ვერსია] |
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 8:
[[1802]] წლის 8 სექტემბერს დაინიშნა მთავარსარდლად საქართველოში ({{lang-ru|главнокомандующий в Грузии}})<ref>[http://dlib.rsl.ru/viewer/01003825055#?page=64&view=list Кавказский календарь на 1845 годъ]</ref>. [[1803]] წლის 1 თებერვალს ჩავიდა ტფილისში. [[1804]] წლის 25 ივნისს ერევანთან დაამარცა სპარსელები. იყო რუსეთის იმპერიის ერთგული მსახური: მან ქვეშევრდომობის დამადასტურებელი ხელშეკრულებები დადო ამიერკავკასიის სახანოებთან, [[სამეგრელო]]ს მთავარ [[გრიგოლ დადიანი|გრიგოლ დადიანთან]] და [[იმერეთი]]ს მეფე [[სოლომონ II]]–სთან (,,[[ელაზნაურის შეთანხმება]]"), აღკვეთა ლეკთა თარეში და შემოიერთა [[ჭარ-ბელაქანი]], [[ბაგრატიონები|ბაგრატიონთა]] სამეფო საგვარეულოს წარმომადგენლები რუსეთში გადაასახლა.
პავლე ციციანოვის ინიციატივით შეიქმნა დებულება სათავადაზნაურო საგუბერნიო კრების შესახებ, რომელიც ითვალისწინებდა სამ წელიწადში ერთხელ [[გუბერნია|გუბერნიისა]] და [[მაზრა|მაზრების]] თავადაზნაურთა წინამძღოლების არჩევას. მანვე გააუქმა [[მოურავი|მოურავობის]] ინსტიტუტი. ციციანოვმა საფუძველი ჩაუყარა მოსახლეობისგან დაცლილ ადგილებზე იმპერიისთვის კეთილსაიმედო ელემენტების ჩასახლებას. საქართველოში მან არაერთი სიახლის
[[1806]] წლის 8 თებერვალს ბაქოს [[ჰუსეინ-ყული ხანი|ჰუსეინ-ყული ხანმა]] მოლაპარაკებისას მალულად შეიპყრო და მისი მოკვეთილი თავი [[ირანი]]ს შაჰს გაუგზავნა.
[[1802]] წლის 8 სექტემბერს იმპერატორის ბრძანებით პავლე ციციანოვი ახლად შემოერთებული ქართლ-კახეთის მმართველად დაინიშნა. ფაქტობრივად ციციანოვი იყო ის პიროვნება, რომელსაც შემდგომში უმადლოდნენ ერმოლოვი და თავად ვორონცოვიც. [[1802]] წლის 4 დეკემბერს ციციანოვი თბილისში ჩამოსვლამდე გიორგიევსკში გაჩერდა, რომელსაც კნორინგმა გააცნო ქართლ-კახეთში არსებული ვითარება. თბილისში ის [[1803]] წლის 1 თებერვალს ჩამოვიდა.
| |||