'''იაფეტური ენები''', ასე უწოდებდა [[ნიკო მარი]] [[ქართული ენა|ქართულის]] მონათესავე ენებს. ტერმინი "იაფეტური ენები" ნაწარმოებია ბიბლიური ნოეს[[ნოე]]ს უმცროსი ვაჟის - იაფატის სახელიდან (შედარებითი უფროსი ვაჟების სემისა[[სემი]]სა და ქამის[[ქამი]]ს სახელებიდა: - [[სემიტური ენები]], [[ქამიტური ენები]]). ამ ტერმინის შემოღებით ნიკო მარს სურდა ხაზი გაესვა თავისი თვალსაზრისისათვის სემიტურ ენებიდან იაფეტური ენების ნათესაობის შესახებ. ნიკო მარის თეორიის განვითარების სხვადასხვა ეტაპზე იაფეტური ენების მოცულობა სხვადასხვაგვარი იყო: ჯერ ამ ჯგუფში შედიოდა მხოლოდ [[ქართველური ენები]] (1908-1916), შემდეგ - [[აფხაზური ენა|აფხაზური]], [[ადიღური ენა|ადიღური]], [[ჩეჩნური ენა|ჩაჩნურ]] ([[ნახური ენები|ნახური]]) და [[დაღესტნული ენებიცენები]]ც (1916-1920), ბოლოს მათ მიემატა წინა აზიისა და ხმელთაშუა ზღვის მკვდარი ენები ([[პელასგური ენა|პელასგური]], [[ეტრუსკული ენა|ეტრუსკული]]) და ცოცხალტაგანცოცხალთაგან - [[ბასკური ენა|ბასკური]] და [[ბურიშკული ენა|ბურიშკული]] (1920-1923). თუ თავდაპირველად იაფეტური ენები ნიკო მარს მონათესავე ენებად მიაჩნდა, შემდეგ მან უარყო ენათა ნათესაობა და იაფეტური ენებიც ენეთა განვითარების ერთ-ერთ უძველეს საფეხურად გამოაცხადა. ნიკო მარის ამ შეხედულებების უსაფუძვლობა გამოავლინა 1950 წელს საენათმეცნიერო დისკუსიამ.
