ოქტავიანე ავგუსტუსი: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შემოწმებული ვერსია][შემოწმებული ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
ხაზი 136:
{{ლეგენდა|#81EE5B|[[მარკუს ანტონიუსი|ანტონიუსი]]}}{{ლეგენდა|#C19666|[[მარკუს ემილიუს ლეპიდუსი (ტრიუმვირი)|ლეპიდუსი]]}}{{ლეგენდა|#DE8DE0|ოქტავიანე}}{{ლეგენდა|#FF925E|ტრიუმვირები ერთობლივად}}{{სვეტი-გაყოფა}}
{{ლეგენდა|#7D87FF|[[სექსტუს პომპეუსი]]}}{{ლეგენდა|#ED1C24|[[პართია|პართიის იმპერია]]}}{{ლეგენდა|#FED250|რომის ვასალი სამეფოები}}{{ლეგენდა|#FF8C8C|[[პტოლემეების სამეფო|პტოლემეების ეგვიპტე]]}}{{სვეტი-დასასრული}}]]
ბრუტუსი ლიბერატორების არმიის ერთადერთი სარდალი გახდა. მან ღია კონფლიქტს დამაუძლურებელი ომი არჩია, თუმცა მისი ოფიცრები ამ თავდაცვითი ტაქტიკით უკმაყოფილოები იყვნენ და მისი კეისრის ვეტერანები მოწინააღმდეგის მხარეს გადასვლით დაემუქრნენ, რამაც ბრუტუსს 23 ოქტომბერს ფილიპის მეორე ბრძოლის გამართვა აიძულა. მიუხედავად იმისა, რომ ბრძოლა თავდაპირველად თანასწორად წარიმართა, ანტონიუსმა შეძლო ბრუტუსის ძალების დამარცხება. ბრუტუსმა დამარცხების მეორე დღეს თავი მოიკლა, მისმა დარჩენილმა არმიამ კი ტრიუმვირატს შეჰფიცა ერთგულება. ორმა ბრძოლამ 15 000 რომაელზე მეტი იმსხვერპლა. ანტონიუსი დამარცხებულებს რბილად მოექცა, ოქტავიანე კი თავის პატიმრებს სასტიკად გაუსწორდა და ბრუტუსის გვამს თავიც კი მოჰკვეთა.<ref>Jallet-Huant, 2009, pgგვ. 144-153</ref><ref>Hindard, 2000, pgგვ. 850-851</ref><ref>Cosme, 2009, pgგვ. 56-57</ref>
 
[[ფილიპის ბრძოლა]]შიბრძოლამ კეისრის მხარდამჭერთა სასარგებლოდ დაასრულა სამოქალაქო ომი. ბრძოლაში გამარჯვებამ ტრიუმვირატის წევრები [[რომის რესპუბლიკა|რესპუბლიკის]] მბრძანებლებად აქცია, გამონაკლისს წარმოადგენდა [[სექსტუს პომპეუსი]]ს ხელში მყოფი [[სიცილია]]. რომში დაბრუნების შემდეგ, ტრიუვირებმა ხელახლა გადაინაწილეს რომის პროვინციების მმართველობა ერთმანეთში. მათ შორის ანტონიუსი აშკარად უფროს პარტნიორად ჩამოყალიბდა. მან ყველაზე დიდი წილი მიიღო, რომელიც მოიცავდა აღმოსავლეთის ყველა პროვინციას,{{sfn-2|სანიკიძე|(1984)|გვ=6}} დასავლეთში კი — გალიას. ოქტავიანეს მდგომარეობა გაუმჯობესდა, რამდენადაც მან მიიღო ესპანეთი, რომელიც ლეპიდუსს ჩამოერთვა. ლეპიდუსისამ უკანასკნელის სამფლობელო კი აფრიკამდე შემცირდა და მან ტრიუვირატში აშკარად მესამე ადგილი დაიკავა.<ref name="eck 18">Eck (2003), 18.</ref> იტალიაზე მმართველობა კვლავაც მათ საერთო პრეროგატივად რჩებოდა, თუმცა ოქტავიანემ მიიღო თავიანთი ვეტერანების დათხოვნისა და მათი იტალიაში მიწით უზრუნველყოფის რთული და არაპოპულარული დავალება.<ref>Hinard, 2000, pgგვ. 854</ref><ref>Hinard, 2000, pgგვ. 253</ref> ანტონიუსმა მიიღო პირდაპირი კონტროლი აღმოსავლეთზე, თავისი ერთ-ერთი თანაშემწე კი გალიის მმართველად დანიშნა. მისი არყოფნის პერიოდში, მის რამდენიმე მხარდამჭერს მნიშვნელოვანი თანამდებობები ეკავათ რომში, რათა ანტონიუსის ინტერესები დაეცვათ.
ფილიპის ბრძოლამ კეისრის მხარდამჭერთა სასარგებლოდ დაასრულა სამოქალაქო ომი. ლიბერატორების განადგურების შემდეგ, მხოლოდ სექსტუს პომპეუსი და მისი ფლოტიღა რჩებოდა იმ ძალად, რომელსაც შეეძლო წინ აღდგომოდა რესპუბლიკაზე ტრიუმვირატის კონტროლს.
 
[[ფილიპის ბრძოლა]]ში გამარჯვებამ ტრიუმვირატის წევრები [[რომის რესპუბლიკა|რესპუბლიკის]] მბრძანებლებად აქცია, გამონაკლისს წარმოადგენდა [[სექსტუს პომპეუსი]]ს ხელში მყოფი [[სიცილია]]. რომში დაბრუნების შემდეგ, ტრიუვირებმა ხელახლა გადაინაწილეს რომის პროვინციების მმართველობა ერთმანეთში. მათ შორის ანტონიუსი აშკარად უფროს პარტნიორად ჩამოყალიბდა. მან ყველაზე დიდი წილი მიიღო, რომელიც მოიცავდა აღმოსავლეთის ყველა პროვინციას,{{sfn-2|სანიკიძე|(1984)|გვ=6}} დასავლეთში კი — გალიას. ოქტავიანეს მდგომარეობა გაუმჯობესდა, რამდენადაც მან მიიღო ესპანეთი, რომელიც ლეპიდუსს ჩამოერთვა. ლეპიდუსის სამფლობელო აფრიკამდე შემცირდა და მან ტრიუვირატში აშკარად მესამე ადგილი დაიკავა.<ref name="eck 18">Eck (2003), 18.</ref> იტალიაზე მმართველობა კვლავაც მათ საერთო პრეროგატივად რჩებოდა, თუმცა ოქტავიანემ მიიღო თავიანთი ვეტერანების დათხოვნისა და მათი იტალიაში მიწით უზრუნველყოფის რთული და არაპოპულარული დავალება.<ref>Hinard, 2000, pg 854</ref><ref>Hinard, 2000, pg 253</ref> ანტონიუსმა მიიღო პირდაპირი კონტროლი აღმოსავლეთზე, თავისი ერთ-ერთი თანაშემწე კი გალიის მმართველად დანიშნა. მისი არყოფნის პერიოდში, მის რამდენიმე მხარდამჭერს მნიშვნელოვანი თანამდებობები ეკავათ რომში, რათა ანტონიუსის ინტერესები დაეცვათ.
 
ოქტავიანეს გადასაწყვეტი გახდა, თუ იტალიაში სად დაესახლებინა მაკედონიის კამპანიის ათიათასობით ვეტერანი, რომელთაც ტრიუმვირებმა დათხოვნის პირობა მისცეს. ათეულობით ათასეულები, რომლებიც ბრუტუსსა და კასიუსთან ერთად რესპუბლიკელების მხარეს იბრძოდნენ, ადვილად შეიძლებოდა ოქტავიანეს პოლიტიკური ოპონენტების მოკავშირეები გამხდარიყვნენ, თუ იგი ამაზე არ იზრუნებდა, ისინი, აგრეთვე, მიწასაც საჭიროებდნენ.<ref name="eck 18" /> რადგანაც ჯარისკაცების დასასახლებლად მთავრობას მეტი მიწა აღარ გააჩნდა, ოქტავიანეს ორი ვარიანტიდან ერთ-ერთი უნდა აერჩია: ან გაენაწყენებინა რომის ბევრი მოქალაქე მათთვის მიწების კონფისკაციით, ან გაენაწყენებინა მრავალი რომაელი ჯარისკაცი, რომელთაც შეეძლოთ მნიშვნელოვანი ოპოზიცია გაეწიათ მისთვის რომის ცენტრში. ოტავიანემ პირველი აირჩია.<ref name="eck 18 19">Eck (2003), 18–19.</ref> ახალი დასახლებები 18 რომაულ ქალაქს შეეხო, რომელთა მოსახლეობაც მთლიანად ან ნაწილობრივ მაინც გაასახლეს.<ref name="eck 19">Eck (2003), 19.</ref>