აფრო-ამერიკელები: განსხვავება გადახედვებს შორის

[შეუმოწმებელი ვერსია][შეუმოწმებელი ვერსია]
შიგთავსი ამოიშალა შიგთავსი დაემატა
No edit summary
No edit summary
ხაზი 78:
 
მიუხედავად იმისა, რომ შავკანიან მოსახლეობას დიდი წვლილი მიუძღოდა ამერიკის პოლიტიკურ ცხოვრებაში, აფრო-ამერიკელთათვის რეკონსტრუქცია მაინც ხელის შემშლელი აღმოჩნდა, რადგან იქმნებოდა რასისტული ორგანიზაციები, რომლებიც გარკვეულ წარმატებას აღწევდნენ. ერთ-ერთი ამის მაგალითი იყო KU KLUX KLAN. მან პოპულარობა მოიპოვა სამხრეთში 1877 წელს. დაახლოებით ერთი საუკუნის შემდეგ რასიზმისა და დისკრიმინაციის მიმართ წინააღმდეგობა ამერიკაში, რომელიც მონობის ეპოქაში დაიწყო, წინ უძღოდა სამოქალაქო ომს 1960-იან წლებში, რომელმაც მიაღწია იმას, რომ შავკანიანებმა შეძლეს ესარგებლათ ისეთივე პოლიტიკური და სოციალური უფლებებით, როგორიც თეთრკანიანებს ჰქონდათ.
 
=== '''სოციალური დისკრიმინაციის საფუძვლები და რასიზმი.''' ===
ამერიკული ანთროპოლოგიის მამად წოდებული ფრანც ბოასი სოციალური დისკრიმინაციის ფესვებს არა მხოლოდ ყოფაში, მორალში, და ანთროპოლოგიაში ხედავდა, არამედ მიიჩნევდა რომ პრობლემის დიდი ნაწილი მეცნიერული იდეოლოგიის გადმონაშთში მდებარეობდა.<ref>
Robbins, Richard H. ''Cultural Anthropology: A Problem-based Approach''. Australia:          Wadsworth/Cengage Learning, 2013. Print.
</ref> ამ მიზეზის გამო, ფრანც ბოასი შეწუხებული იყო მეცნიერული დარგის წინსვლით, რადგან, იგი დააჩქარებდა რასობრივი გაყოფის პროცესს. რამოდენიმე წლით ადრე სამუელ ჟორჯ მორტონმა ჩაატარა ექსპერიმენტი, რომლის პროცესშიც მან მოიპოვა 6000-ზე მეტი თავის ქალა. მეცნიერს სჯეროდა, რომ რაც უფრო დიდი იყო ადამიანის თავის ქალა, მით უფრო დიდი იყო მისი ტვინი; ტვინის ზომა კი განაპირობებდა ადამიანის გონებრივ შესაძლებლობებს. თითქმის ყველა თავის ქალის შესწავლის შემდეგ მორტონმა დაასკვნა, რომ თეთრი რასა არა მარტო სოციალურად, არამედ ბიოლოგიურადაც აღემატებოდა შავს.<ref>“Thus, “whites” (more specifically, northern European “whites”) were not merely socially superior; they were also biologically superior.” (Robbins, 275)    </ref> ჩატარებულმა ექსპერიმენტმა და მსოფლიო ისტორიამ (მონობამ, თავისუფლების აღკვეთამ, არაადამიანებად შერაცხვამ) შავი რასის დეჰუმანიზაციას დაუდო საფუძველი. დღეს კი მათ, და განსაკუთრებით აფრიკელებს ე.გ. პრიმიტიულ კულტურადაც მოვიხსენიებთ<ref>პრიმიტულ კულტურაზე ე.გ. პატარა მიმოხილვა იხილეთ: Kottak-ის წიგნში, გვ. 43. </ref> - პრიმიტიულის მნიშვნელობა კი შემდეგია: ყველაზე ძველი რასა, ყველაზე ძველი და მდიდარი კულტურით, რომელმაც სავარაუდოდ ყველა სხვა რასის და ერის ჩამოყალიბებას შეუწყო ხელი თავიანთი გამრავლებით. “შავს” დღესდღეობით მხოლოდ უარყოფითი კონოტაციებითაც კი იყენებენ ინგლისურ (და სხვა) ენებში.<ref>“Robert B. Moore discusses how judgments about race are coded into the way we speak. References to the color black are scattered throughout English language – generally negative meanings: having a black outlook, to blackball or blacklist someone, or to be a black sheep. The word ‘tribal’ is often applied to discussions of African politics but not European affairs.” (Robbins, 226)</ref> ენობრივი და ყოველდღიური დაშორება, ალიენაცია “სხვა” რასისგან კი უკვე ქვეცნობიერ სახეს იღებს, რაც გაუთვითცნობიერებულ რასიზმს განაპირობებს.
 
რასობრივი დანაწევრება საზოგადოებაში ადრეული სტადიიდან იწყება. ეს სოციოლოგიური პრობლემა დასაბამს ბავშვობის ასაკიდან, კერძოდ, სკოლიდან იღებს. სიგნითია ფორდჰემის კვლევა “Capital High” მიჩნეულია, როგორც უნივერსალური სტანდარტი, რადგან ყველა სკოლაში სხვადასვხა კვლევის თანახმად, იგივე დამოკიდებულებაა აფრო-ამერიკელების მიმართ. დამოკიდებულებაში იგულისხმება რასობრივი შედარებები.<ref>“Mr. McGriff's decision to “throw them in there”—that is, “You see white folks are already ahead of you”—was virtually all Lisa heard. Comparing Black people to White people at Capital High is totally unacceptable! It is the ultimate faux pas.” (Fordham, 111)</ref> მრ.მაკგრიფი, რომელიც სკოლის დირექტორი იყო, აფრო-ამერიკელებს იმით ამხნევებდა, რომ თეთრები მათზე მეტს აღწევდნენ და უპირატესი იყვნენ. ის ფორმა რომელსაც დირექტორი იყენებდა, დღევანდელი სტანდარდებით გაუმართლებელია. 1. ის ცდებოდა.<ref>Though Sidney and Max scored higher than most of the high-achieving males on the PSAT, nonetheless their response was to avoid learning what their scores were and, once that was no longer possible, to minimize the importance of what they had done. Since their friends are like them—football players and other athletes—they do not want to call attention to themselves in areas other than athletics. Max confesses: “I knew what [Page 291] I was capable of doing, but sometimes I held back. I just held myself from doing it, to make somebody else happy. That's all I was doing, really” (interview, March 11, 1983). (Fordham, 304)</ref> სიდნი და მაქსი, ორივე აფრო-ამერიკელი მოსწავლეები გახლდნენ, რომლებიც გაცილებით უკეთესად ასპარეზობდნენ ტესტებზე (სტანდარტიზირებულ) ვიდრე სხვები, მაგრამ პრობლემა იმაში მდგომარეობდა, რომ მათ არ უნდოდათ, რომ ეს ასე ყოფილიყო, რადგან სკოლა უკვე შუაზე იყო გაყოფილი, თავიანთი რასა უფრო სპორტით, ცეკვით, და სხვა აქტივობებით იყო დაკავებული, რაც ამ ორ სტუდენტს სერიოზულ მორალურ ზიანს აყენებდა, რადგან მათ არც მეგობრების დაკარგვა სურდათ და არც სწავლაზე ხელის აღება. საბოლოოდ კი ისინი ისევ თავიანთი რასისკენ იხრებოდნენ, არა თვითნებურად არამედ ერთადერთი გამოსავლის გამო. ისინი ბავშვები იყვნენ, შედარებით სუსტები, და არ გააჩნდათ იმის ძალა რომ თავისი გაეტანათ, რადგან განათლების გზა მათთვის გაცილებით უფრო რთული ჩანდა ვიდრე ცეკვის ან სპორტის თამაშის, სადაც აფრო-ამერიკელებს პატივისცემა გააჩნდათ. 2. დირექტორის მიდგომა მოსწავლეების მიმართ ყოვლად მიუღებელია იმ ნორმების გათვალისწინებით, რომ მას სხვანაირად შეეძლო გამოეთქვა თავისი “მხარდაჭერა” ან ბიძგი.<ref>“In a way, I mean, but, you know, you already know they're ahead. But why rub it in? I mean, he could say—he could have left that “white folks already ahead of you” out. He could have said, “You're already behind. It's time for us to catch up,” or something like that. He didn't have to—he threw them in. (Interview of Lisa, March 10, 1983) (Fordham, 111)</ref> მისი სიტყვებით იგი უყალიბებდა არამართებულ აზროვნებას ახალგაზრდებს, რომლებსაც არ ექნებოდათ სიტყვის თავისუფლების შეგრძნება. ეს მუდმივი შედარება თეთრებთან ზღუდავდა პირველივე წლებიდან მათ იდეოლოგიას.<ref>Most of the classic studies of black family life have compared the black family to the white middle-class model. For over fifty years, leading scholars of black family life have been content to pigeonhole black culture into preconceived concepts of the mother-father-child (the nuclear model) or the matriarchy (the matrifocal model), hardly questioning their cultural validity. (Stack, 38)</ref> აფრო-ამერიკელები იზღუდებოდნენ საკუთარი თავის გამოხატვაში, ისინი ეთნიკურ ერთიანობას პოულობდნენ, რომელიც მათ სურვილს უჩენდათ, რომ ისეთივე ყოფილიყვნენ, როგორც სხვები.<ref>“Later Alice concludes that “everybody wants to be like everybody else … Nobody really wants to be themselves, be what they are and do what they can do” (interview, May 23, 1983). Her response is not atypical of the high-achieving students.” (Fordham, 111)</ref> ეს პრობლემა, რომელიც რასების შედარებაზე იყო ორიენტირებული სხვადასხვა ფრონტებზე გადიოდა და მათ მთლიან ცხოვრებას ართულებდა. <ref>Students of black family life have generally ignored the interpretations that black people have of their own life experience. Moreover, they have defined the “poverty problem” in the [Page 23] United States from the point of view of white society, without regard for the explanations constructed by the poor. The explanatory power of such models is obviously weak, but that they exist is not surprising. Stack 38. </ref>
 
მსგავსმა მოპყრობამ არაოფიციალურად, მაგრამ მასობრივად ისეთი სკოლების და სამეზობლოების შექმნა განაპირობა, სადაც მხოლოდ ერთი და იმავე კულტურის და რასის მიმდევრები ცხოვრობენ.
 
აფრო-ამერიკელების რასამ უმტკივნეულესი და ურთულესი გზა გამოიარა და პირველად მონობიდან 1848 წელს<ref>“The North made the shipping of Africans its business; the South made the working of Africans its business. From 757,208 in 1790 to 4,441,830 in 1860, the African American population grew both through increased birthrates and through importation of new Africans. By 1860, slavery had been virtually eliminated in the North and West, and by the end of the Civil War in 1865, it was abolished altogether. After the war, 14 percent of the population was composed of Africans, the ancestors of the overwhelming majority living in the United States today.” (Molefi, 4)</ref> მხოლოდ ინგლისში გამოვიდა. მათ სამაოდ დიდ დრო დასჭირდათ იმ ეტაპის მისაღწევად, რასაც თეთრკანიანები 2000 წლის განმავლობაში აღწევდნენ.
 
აფრო-ამერიკელები თავიანთ განვითარებას და განსაკუთრებით სკოლას ძალიან დიდ ყურადღებას აქცევენ და მიიჩნევენ, რომ სკოლა მათი “გადამრჩენელია”,<ref>For Americans of African descent, belief in the power of public schooling to make dreams come true is not new. Our ancestors shared this perspective: schools mitigate racial barriers. What is different today is both the context in which this belief now functions and the attendant social forces. “successful” Black people, also known as role models, are sometimes accused of being the Other and/or acting white. (Sacks, 77)    </ref> და მიუხედავად იმისა, რომ ისინი ბევრს სახლშივე სწავლობენ<ref>Black adolescents learn the meaning of fictive kinship from their parents and peers while they are growing up. And it appears that they learn it early enough and well enough so that they more or less unconsciously associate their life chances and potential for success with those of their peers and other members of the Black community in ways that suggest a great sense of mutual dependence. Group membership is essential in Black peer relationships. (Mullings, 112)</ref> და უკვე არიან დამფრთხალნი მრავალრასობრივი სკოლის იდეისგან, მათთვის განათლება უპირობო გამოსავლად მიიჩნევა. ლეით მულლინგსი, რომელიც იყო ამერიკული ანთროპოლოგიის ასოციაციის პრეზიდენტი ვირჯინიაში, თვლის რომ,  სკოლამ არა მარტო კარგი განათლება უნდა მისცეს ახალგაზრდებს, არამედ კარგი ატმოსფერო უნდა შესთავაზოს, რადგან პირველ რიგში იგი კარგი პიროვნებების ჩამოყალიბებაზე უნდა ზრუნავდეს, რაც იმასაც მოიცავს, რომ სხვადასხვა ეთნიკური ჯგუფები და რასები თანაცხოვრებას შეეჩვიონ.
 
არსებობენ ასევე სკოლები, სადაც სიტუაცია პირიქითაა და უმცირებოსა არ არის დაჩაგრული, თუმცა სოციალური სირთულეები მაინც იჩენს თავს.<ref>“In Bourdieu's formulation, schools, with their “value-inculcating and value-imposing operations,” train citizens not only in academics, but in the cultural preferences and practices associated with the dominant group; as a result, they are essential to the accumulation of cultural competence and cultural capital (1984:23). African Americans have long been cogniant of this relationship and, consequently, have viewed education as central to upward mobility, social equality, and inclusion in the United States.’’[null <sup>21</sup>]  (Mullings, 13)</ref> ასეთ სკოლებშიც შეიძლება შეიქმნას პრობლელემები და ხშირად უფრო დათრგუნულად იგრძნოს თავი  რომელიმე კონკრეტულმა რასამ, მაგრამ აქ უკვე თვითონ სკოლა ხდება ატმოსფეროს შექმნაზე პასუხისმგებელი.  ასეთი ტიპის სკოლებში, მოსწავლეები გაცილებით ხარისხიანად მუშაობენ, შედარებით იმ სკოლებთან სადაც ისინი იმყოფებიან ხანგრძლივი მორალური წნეხის ქვეშ. არსებობს “სოჯორნის სინდრომი”, რომელიც ამ შეხედულებას ამართლებს და ძირითადად ყველა, ვინც ამ სინდრომს იკვლევს ან განიხილავს, დაინტერესებულია აფრო-ამერიკელების რასის განვითარებით და ისინი, მულტიკულტურულ სკოლებს რეკომენდაციას უწევენ.<ref>“It is also important to consider the interaction of race, class, and gender discrimination on the one hand with agency and resistance on the other (see Karlsen and Nazroo 2002). As many scholars have pointed out, there is also a liberatory potential that emerges from the sites of race, gender, and class subordination. The Sojourner Syndrome—which speaks not only to the structural constraints that have implications for illness but also to what people do about them—represents a strategy for fostering the reproduction and continuity of the Black community.  (Mullings, 11)</ref> ასეთი სკოლები არამარტო მათ ინტელექტუალურ, არამედ ყოველდღიურ ცხოვრებასაც ცვლიან.<ref>“By providing B.R.C. members and other African Americans access to the information, skills, and dispositions associated with mainstream success, an integrated education had the potential to increase their cultural as well as economic capital. This opportunity was primarily available to African Americans with parents who had the economic means or the ideological disposition to move into jobs, schools, and housing that were slowly being desegregated. Indeed, for most B.R.C. members, the encounter with integrated education was not simply a matter of being in the right place at the right time, but a result of their parents' concerted efforts to secure for them the best education possible.” (Mullings, 14)    </ref>
 
კულტურული აღქმის და სწორად განვითარების დანერგვა ბავშვობის წლებიდანვე ხდება. დღევანდელ დღესაც, აფრო-ამერიკელები ძირითადად სპორტული შესაძლებლობების, რეპის, ცეკვის, და ჯაზის გამო ფასდებიან.<ref>“African Americans have added so much color to American popular arts. Proverbs, poems, songs, and hollers, which come with the historical saga of a people whose only epics are the spirituals, the great songs, provide a rich texture to the ever-evolving language of the African American people. Indeed, the most dynamic aspects of popular music in the United States have been added by African American artists including many contemporary rap musicians and past jazz musicians.”  (Molefi, 3)</ref> ეს სტერეოტიპები გამომდინარეობს საზადოებიდან, რომლებსაც ადამიანის ცნობიერი თუ ქვეცნობიერი ხელიდან ვერ უშვებს. 30-40 წლის წინ ნიუ-იორკში, MOMA-ში ჩატარდა ჩვენება, სადაც აფრიკული ტომების გამოფენა შერწყმული იყო “პრიმიტივიზმის” მიმდევერების ნამუშევრებით. ამ საკითხთან დაკავშირებით ამერიკელი ისტორიკოსი, ანთროპოლოგიის განხრით ჯეიმს კლიფორდი, თვლის რომ მთლიანი ისტორია, თვალთახედვა, კულტურა, წყალში იყო ჩაყრილი და გატარებული იყო, როგორც “პრიმიტიულის” ფენომენი.<ref>“Indeed an ignorance of cultural context seems almost a precondition for artistic appreciation. In this object system a tribal piece is detached from one milieu in order to circulate freely in another, a world of art – of museums, markets, and connoisseurship.” (Clifford, 200) - “At the Center tribal contexts and functions are described along with individual histories of the objects on display. Now firmly classified as masterpieces, African objects escape the vague, ahistorical location of the “tribal” or the “primitive.”” (Clifford, 205)</ref> კლიფორდი ასევე აღნიშნავს იმ ფაქტს, რომ სამეცნიერო და სხვა სფეროებშიც, ეს დამოკიდებულება მათი გონებრივი შესაძლებლობების მიმართ და ზოგადად კულტურის მიმართ გასტანს უმეტეს სფეორებში. “პრიმიტივიზმი” (მხატვრობაში, როგორც მიმდევრობა) ხშირად პირდაპირი გაგებით რაიმე პრიმიტიულს ასახავს, მარტივს და მისი როგორც დეტალის, “მომენტის” ან იმ წამიერი ემოციით შეფასებას იწვევს. მაგრამ აფრიკული ტომების ხელოვნება სულაც არ მოიცავდა მარტივად რაიმე ერთი “მესიჯის” გადმოცემას, ის პირიქით რელიგიაში დაფუძნებული, ტრადიციებითა და კულტურით სავსე, ხშირად საკმაოდ დახვეწილი ნიმუშიც კი გახლდათ. აფრიკული ტომების ნამუშევრები კი ზუსტად იმ პირველი, პირდაპირი იდეოლოგიით იყვნენ გატარებულნი ადამიანის გონებაში, უფრო მეტიც, “პრიმიტივიზმს” აფრიკულ კულტურულ მხატვრობასთან და ტომეულ მიმდევრობასთან არაფერი აქვს საერთო.<ref>“Actually the tribal and modern artifacts are similar only in that they do not feature the pictorial illusionism or sculptural naturalism that came to dominate Western European art after the Renaissance. Abstraction and conceptualism are, of course, pervasive in the arts of the non-Western World.” (Clifford, 192)</ref> ხალხმა ვერ შეძლო არსებული პრობლემის გააზრება და ქვეცნობიერად მთლიანი რასა ისევ პრიმიტუილ სფეროში ჩააგდო, რაც ისევ გაუთვითცნობიერებულ, მაგრამ ნამდვილ აზრებს აყალიბებდა ხალხის და ეთნიკური ჯგუფის მიმართ. ამ გამოფენამ დიდი აჟიოტაჟი გამოიწვია, რადგან ის არა მარტო რასობრივ, ეთნიკურ, და კულტურულ-ტრადიციულ ფესვებს უარყოფდა, არამედ თვითონ ხელოვნების დარგსაც აუფასურებდა და მის რეპუტაციას კითხვის ნიშნის ქვეშ აყენებდა - “მოდერნის” / “პრიმიტივიზმის” იდეაც იქარწყლებოდა და ასევე აფრიკული ხელოვნებაც თავისი დიდი ისტორიიდან განცალკევდებოდა, რაც თვითონ მხატვრობის სფეროს კომპეტენციას და “აკადემიის” პრობლემას ისევ წინ წევდა. ნახატების უმეტესობა რელიგიური დატვირთვის იყო და ეს მის მნიშვნელობას აზიანებდა, რადგან მას სხვა მიმდევრობის იდეოლოგია თან ახლდა. რელიგია და ხელოვნება ერთმანეთთან მჭიდროდ არის დაკავშირებული და აფრო-ამერიკელების ძალიან დიდი პროცენტი რელიგიურია, რაც მათ კულტურულ იერსახესაც განაპირობებს.<ref>რელიგიის და კულტურის დამოკიდებულებაზე მიმოხილვა იხილეთ Kottak-ის წიგნში გვ. 304.    </ref>
 
ანთროპოლოგი კონრად ფილიპ კოტაკი ფიქრობს, რომ ყოველდღიურობა ისეთივე რასიზმითაა სავსე, როგორც თვითონ რასისტული მომენტები.  იგი თვლის რომ, ხშირად ჩვენ ამას ვერც ვხვდებით ან სულაც ყურადღებას არ ვაქცევთ. პირველი მსოფლიო ომის პერიოდის შემდეგ, კვლავ აქტუალური იყო აფრო-ამერიკელების დასაქმების პრობლემა. ხშირ შემთხვევაში თუ ისინი საქმდებოდნენ, ეს ისევ ფიზიკური სამუშაოთი ვლინდებოდა ან რაიმე შედარებით “მდაბიო” პირობებით.<ref>“Since the First World War, Negroes have found little trouble in securing more than their share of the jobs which expose them to dirt, grease, grime, and low pay. In the last year of prosperity, Chicago used about 170,000 workers to do the heavy lifting and heaving, the sweeping, tinkering, and furnace-tending. At least 35,000—twenty in every hundred—of these workers were Negroes. (Tables 8 and 9.)” (Drake, 322)</ref> მორტონის შემდეგ, კვლავ განხილვის თემად იქცა აფრო-ამერიკელების “ტვინზე” და გონებრივ შესაძლებლობეზე საუბარი. მეცნიერებმა ჰერსტეინმა და მურრაიმ ვინც ე.გ. I.Q. ტესტები გამოიგონეს ნახეს რომ აფრო-ამერიკელებს უარესი შედეგები ჰქონდათ თეთრკანიანებთან შედარებით,<ref>“They argued that general intelligence is reflected by Spearman's g, which is defined as “a person's capacity for complex mental work” and constitutes the “broadest conception of intelligence.” They suggested that g, IQ, or intelligence can be accurately measured by standard intelligence tests, that IQ is 40 to 80 percent heritable, and that results of IQ tests are relatively stable over an individual's lifetime. They reported that African Americans' IQ scores are significantly lower than White Americans' but then linked those numbers to ideas that low IQ is the cause of social problems such as poverty, crime, unemployment, illegitimacy, welfare dependency, and that high IQ is the only means to success. Alan H. Goodman devised a useful syllogism to summarize the particular logic that underscores the authors' argument:[null 20] GENES MAKE BRAINS. BRAINS MAKE THOUGHTS. THOUGHTS MAKE BEHAVIORS.BEHAVIOR MAKES SOCIETIES AND ECONOMIES. Finally, Herrnstein and Murray posited, the world is rapidly dividing into a cognitive elite and a not-so-cognitive underclass. Persons of low IQ, they suggested, are outbreeding persons of high IQ, and measures, such as the denial of welfare benefits, must be taken to limit the population of people with low IQs in the United States.”  (Baker, 8)    </ref> რამაც თავიდან დაიწყო დისკუსია მათ გონებრივ სიძლიერეზე. თვითონ მეცნიერები ძალიან ეცადნენ დისკრიმინაციისგან თავის არიდებას, მაგრამ ის მეცნიერები, ვინც მათ მხარს უჭერდნენ იმავე აზრზე არ იყვნენ და წამოწიეს ყველა ის საკითხი, რომელიც ერთი ტესტის გამო მთლიან რასას “მარხავდა”.<ref>“Herrnstein and Murray were careful not to use outrageous stereotypes, although the researchers they used to support their arguments did not hesitate to do so. The authors' sweeping national policy proposals rested on bold claims fashioned from fragile arguments gleaned from marginal racial theorists and eccentric eugenicists. The authors drew many of their conclusions from racialist research conducted by William Shockley, Arthur Jensen, J. Philippe Rushton, and Robert Gordon.” (Baker, 9)</ref>
 
ძალიან ბევრ სტუდენტს ინტერ-რასობრივი სკოლებიდან უთქვამს, რომ მათი ცხოვრება ბევრად უფრო მარტივი და იოლი გამხდარა. მათ ადვილად შეუძენიათ მეგობრები და საერთო ინტერესის სფეროში უასპარეზიათ სხვადასხვა ეთნიკურ ჯგუფებთან ერთად.<ref>“David, a guitarist born in 1954, explained how his parents insisted that he stay on a rigorous academic track throughout elementary school and junior high. This led to his acceptance to Stuyvesant, one of New York City's specialized public high schools, and his introduction to social movements that challenged the mainstream he was being prepared to enter.[null 24] He recalled:Stuyvesant High School was on the Lower East Side … and this is 1967, '68, '69 when the Fillmore East and the Lower East Side and the Love Generation and the Black Panthers, all that stuff, was happening and I was right down there. Student rebellion and stuff. It was near [New York University] and the Village. So I got involved in all of that. And I had a friend named Andy who went to Stuyvesant who lived [on the Lower East Side]. So after school we used to hang out at his crib on Fridays and we'd walk down to the Fillmore East…. We all were into trying to learn guitar. At Stuyvesant, an integrated school environment put David in contact with other students who were fascinated by the burgeoning counterculture of the late 1960s and drawn to the Fillmore East where musical acts, including black rocker Jimi Hendrix, performed. David and his friends formed connections across racial lines and based on shared cultural interests.” (Mullings, 15)</ref> ეს მათ უკეთესად ამზადებდა ცხოვრებისთვის და ელემენტარულ უყურადღებობას არ ავითარებდა სხვების მიმართ. მსგავს სკოლებს მნიშვნელოვანი როლი უჭირავთ დღევანდელი კულტურის და საზოგადოების ჩამოყალიბებაში, რადგან ბოლო წლებში არა მხოლოდ დასავლური ქვეყნები, არამედ მთელი მსოფლიო ნელ-ნელა ინტერკულტურული ხდება და სხვა ტრადიციის, კანის ფერის, თუ რელიგიის მიღება ადამიანში ბუნებრივი ხდება. ამერიკელი ანთროპოლოგი მაურინ მაჰუნი თავის წიგნში წერს, რომ ხელოვნური ტოლერანტობა ჩაითველბა ერთსულოვნებად, რადგან უმოქმედობაც მოქმედებაა. მას მიაჩნია, რომ ერთიანი ცხოვრება ყველაზე მნიშვნელოვანი რამ არის თანამედროვე საზოდაგადოებაში.<ref>“Both in their own minds and in the minds of their peers—as “different,” leading to the position Geoff described as being “caught in the middle between two worlds” and their eventual involvement in the B.R.C. For many, the recognition of interracial difference was more significant than questions of interracial relations.”</ref>
 
“I learned how to do the white people's game,” (Mullings, 16) ამბობდნენ მულტიკულტურული სკოლის მოსწავლეები და იმავეთი პასუხობდნენ თეთრები. ლეით მულინგსი ფიქრობს, რომ ადამიანის გათვითცნობიერება პირველივე დღეებიდან იწყება და ადამიანის გონებრივი შესაძლებლობა არც მისი კანის ფერით და არც ეთნიკურობით არ განისაზღვრება. მულინგსი თავის ნაშრომში ხაზს უსვამს იმ ფაქტს, რომ ყველა ინდივიდს თანაბარი პოტენციალი გააჩნია და ყველა ინდივიდის პოტენციალის მაქსიმალურად გამოყენებაში, საზოგადოებამ  უნდა შექმნას სათანადო გარემო.
 
=== '''სეგრეგაცია''' ===
 
==== '''„ჯიმ კროუს კანონები“''' ====
მე-19 საუკუნის ბოლოს  სახელი ჯიმ კროუ  გამოიყენებოდა შავკანიანების დასაცინად და ამიტომ, იმ კანონების კრებულს, რომელიც ძალაში 1890 წელს შევიდა, ხშირად „ჯიმ კროუს კანონებს“ უწოდებდნენ. ეს კანონები იყო რასობრივი სეგრეგაციის შესახებ, რომლებიც ითვალისწინებდა თეთრკანიანებისა და შავკანიანების  სეგრეგაციას საზოგადოებრივ ადგილებში, ტრანსპორტში, სკოლებში და ა.შ. ეს კანონი მაშინ ამოქმედდა, როცა ლუიზიანაში ოფიციალურად დაკანონდა სეგრეგაცია რკინიგზის ტრანსპორტზე. როგორც ჯერ კიდევ 1883 წელს დაადგინა უზენაესმა სასამართლომ "ორი რასის იძულებითი გაყოფაში არ იგულისხმება ფერადკანიანი რასის არასრულყოფილების იდეა”. ძალაში თანდათან შევიდა პრინციპი "გაყოფილები, მაგრამ თანაბრები”. 1915 წლიდან სეგრეგაცია ყველა შტატში დაკანონდა. შავკანიანებს არჩევნებში მონაწილეობის მისაღებად უნდა გადაეხადათ მაღალი გადასახადი და ჩაებარებინათ ტესტი, რაც ითვალისწინებდა კონსტიტუციისა და დამოუკიდებლობის დეკლარაციის ზეპირად. 
 
სეგრეგაცია  არ ეხებოდა მხოლოდ არჩევნებში მონაწილეობას, აფრო-ამერიკელების უფლებები თითქმის ყველა ასპექტში იზღუდებოდა. მაგალითად, ნებისმიერი გამყიდველი უნდა მომსახურებოდა ან მხოლოდ თეთრკანიანებს, ან მხოლოდ შავკანიანებს; ორი განსხვავებული რასის წარმომადგენლების ქორწინება ოფიციალურად არ დაკანონდებოდა და ასეთი ქორწინება ისჯებოდა ჯარიმით ან პატიმრობით; დაუშვებელი იყო შავკანიანისა და თეთრკანიანის ერთ კამპანიაში ყოფნა, ანუ ისინი ვერ ითამაშებდნენ ერთად თუნდაც ბანქოს ან სხვა რამეს. 
 
რაც შეეხება სეგრეგაციას სამართლებრივი კუთხით, ერთი და იგივე დანაშაულზე თეთრკანიანი შეიძლება დაეჯარიმებინათ, ხოლო შავკანიანი ლინჩის წესით გაესამართლებინათ. აფრო-ამერიკელების ლინჩის წესით გასამართლება მე-20 საუკუნის პირველ ნახევარში მოსახლეობის საყვარელი გასართობი იყო. ხალხის დიდი ჯგუფი იკრიბებოდა და უყურებდა, თუ როგორ აწამებდნენ შავკანიანებს თუნდაც უმნიშვნელო დანაშაულისთვის, სიკვდილის შემდეგ კი ხანდახან გარდაცვლილის სხეულის ნაწილებს სუვენირად ყიდიდნენ.  ლინჩის წესით გასამართლების ანტიკონსტიტუციურად ცნობის მცდელობები არაერთხელ ჩავარდა (უკანასკნელად 1940 წელს), რადგან სამხრეთელი სენატორები და კონგრესმენები კანონპროექტს ხმას არ აძლევდნენ, ხოლო პრეზიდენტმა ფრანკლინ რუზველტმა შავკანიანი ორგანიზაციების თხოვნას ლინჩის წესით გასამართლების აკრძალვასთან დაკავშირებით უპასუხა, რომ არ სურს მოამავალი არჩევნების წაგება. 
 
==== '''სეგრეგაციის წინააღმდეგ ბრძოლა, მართინ ლუთერ კინგი.''' ====
სეგრეგაციის წინააღმდეგ ბრძოლა იწყება მე-20 საუკუნის მეორე ნახევრის დასაწყისში.  ამ ბრძოლის ლიდერი და აფრო-ამერიკელების მთავარი უფლებადამცველი იყო მარტინ ლუთერ კინგი, თუმცა მისი ბრძოლის ინსპირაცია იყო როზა პარკსი.
 
==== '''სეგრეგაციის გაუქმება ტრანსპორტში''' ====
საქალაქო ავტობუსებში შავკანიანებს უფლება არ ჰქონდათ, რომ ავტობუსის წინა რიგები დაეკავებინათ, რადგან ეს ადგილები თეთრკანიანებს ეკუთვნოდათ. იმ შემთხვევაშიც კი, თუ ავტობუსი სულ ცარიელი იყო, მაშინაც კი არ შეეძლოთ შავკანიანებს წინ დაჯდომა. მეტიც,  იმდროინდელ ავტობუსებში ბილეთის შეძენა მხოლოდ ავტობუსის წინა ნაწილში იყო შესაძლებელი და ხშირად, როცა შავკანიანები ბილეთს ავტობუსის წინა ნაწილში იძენდნენ და შემდეგ ავტობუსიდან ჩადიოდნენ , რათა უკანა მხარეს ასულიყვნენ, ამ დროს ავტობუსის მძღოლები, რომლებიც , რა თქმა უნდა, თეთრკანიანები იყვნენ სპეციალურად ძრავდნენ ავტობუსს, რათა შავკანიანები ვეღარ ამოსულიყვნენ. ასევე, იმ შემთხვევაშიც კი, თუ შავკანიანები თავიანთ ადგილას ისხდნენ,ხოლო თეთრკანიანებისთვის ადგილი აღარ იყო ავტობუსში, მაშინ შავკანიანები ვალდებულნი იყვნენ მათთვის თავიანთი კუთვნილი ადგილი დაეთმოთ. თუ შავკანიანები ამ წესებს არ დაემორჩილებოდნენ, მაშინ მათ აპატიმრებდნენ.
 
1955 წელს  შავკანიანი ქალბატონი როზა პარკსი მგზავრობდა ავტობუსით, როდესაც ავტობუსში თეთრკანიანთა ჯგუფი ამოვიდა. მძღოლმა როზა პარკსს ადგილის დათმობა მოსთხოვა, თუმცა შავკანიანმა ქალბატონმა იმ დროისათვის წარმოუდგენელი რამ გააკეთა-მან ადგილი თეთრანიანებს არ დაუთმო.
 
"მძღოლმა მითხრა, რომ თუ არ ავდგებოდი, პოლიციას გამოიძახებდა. მე ვუპასუხე, გამოიძახე-მეთქი. მან ეს გააკეთა. პოლიცია მოვიდა და დამაპატიმრეს.”
 
როზა პარკსი ციხეში რამდენიმე დღე იჯდა და სეგრეგაციის კანონის დარღვევისათვის 14 დოლარით დააჯარიმეს. ამ ფაქტის შემდეგ, პარკსის საქციელით განცვიფრებული ახალგაზრდა მოძღვარი მარტინ ლუთერ კინგი სათავეში ჩაუდგა მოძრაობას, რომელიც სეგრეგაციის წინააღმდეგ და აფრო-ამერიკელების უფლების დასაცავად იბრძოდა.  იგი სამოქალაქო დაუმორჩილებლობის პირველ მასობრივ კამპანიას ჩაუდგა სათავეში და ქალაქის ავტობუსებს ბოიკოტი გამოუცხადა.  იმის გამო რომ მონტგომერიში( ქალაქში სადაც ეს მოვლენები განვითარდა) მოსახლეობის 75 პროცენტს შავკანიანები წარმოადგენდნენ და ყველა შავკანიანი მხოლოდ ფეხით გადაადგილდებოდა, ადგილობრივი სატრანსპორტო კომპანიბი მალე გაკოტრების საშიშოების წინაშე დადგნენ. 1956 წლის ნოემბერში შეერთებული შტატების უზენაესმა სასამართლომ ავტობუსებში სეგრეგაცია არაკონსტიტუციურად გამოაცხადა - და ბოიკოტიც ამით დასრულდა.როზა პარკსის სახელი ისტორიის სახელმძღვანელოებში შევიდა – სამოქალაქო უფლებებისთვის მოძრაობა კი შეერთებულ შტატებში მთელი სიმძლავრით დაიწყო. ავტობუსების ბოიკოტის კამპანიით საკუთარი ორგანიზატორული შესაძლებლობების გამოვლენის შემდეგ, მარტინ ლუთერ კინგი ამ მოძრაობის ლიდერი გახდა.  მთავარი იდეა, რატომაც მარტინ ლუთერ კინგს სურდა, რომ ავტობუსში თეთრკანიანები და შავკანიანები ერთად დამსხდარიყვნენ იყო ის, რომ თუ ავტობუსში სეგრეგაცია აღარ იქნებოდა, მაშინ სეგრეგაციის კანონის მნიშვნელობა ზოგადად უკვე აზრს დაკარგავდა, ანუ მთავარი იყო პირველი ნაბიჯის ზუსტად გადადგმა, ხოლო დანარჩენი შემდეგ უკვე თავისთავად მოხდებოდა. მარტლაც, ამ ფაქტის შემდეგ უკვე სეგრეგაციის გაუქმება სხვა ადგილებშიც დაიწყო.
 
==== '''სეგრეგაციის გაუქმება სკოლებში,"ბრაუნი განათლების საბჭოს წინააღმდეგ”.''' ====
1951 წელს მოქალაქე ოლივერ ბრაუნმა საკუთარი ქალიშვილის საელით მიმართა სასამართლოს სკოლის საბჭოს წინააღმდეგ, რადგან მას სურდა, რომ მის გოგონას ევლო თეთრკანიანებისათვის განკუთვნილ სკოლაში, რომელიც მისი სახლიდან 5 კვარტლის მოშორებით იყო (შავკანიანების სკოლა კი 21 კვატლის მოშორებით).  მიუხედავად იმისა, რომ კანზასის სასამართლომ სარჩელი არ დააკმაყოფილა, ამ ამბის შემდეგ სხვა შტატის მაცხოვრებლებმაც დაიწყეს ამგვარი საჩივრების შეტანა სასამართლოში. როდესაც ცხადი გახდა, რომ უკვე ძალიან ბევრი შავკანიანი ითხოვდა შვილის თეთრკანიანთა სკოლაში ტარებას, მაშინ ეს საქმე უზენაეს სასამართლოს გადაეცა და დადგინდა, რომ სეგრეგაცია სკოლებში ეწინააღმდეგება აშშ-ის კონსტიტუციის მე-14 შესწორებას, რომელიც "კანონების მხრიდან თანაბარ დაცვას” ითვალისწინებს. იურიდიულად სეგრეგაცია სკოლებში აიკრძალა, თუმცა ბევრ შტატში ამ აკრძალვას დიდი წინააღმდეგობა მოჰყვა. მაგალითად, ალაბამას შტატში გამოაცხადეს, რომ უზენაესი სასამართლოს დასკვნას ძალა არ აქვს იმ შემთხვევაში, თუ  იგი შტატის შიდა კანონმდებლობას ეწინააღმდეგება. არკანზასის შტატში, ამ კანონის გაუქმების შემდეგ, სკოლაში შტატის შიდა ჯარისკაცები დააყენეს, რათა იქ შავკანიანი მოსწავლეები არ შესულიყვნენ, თუმცა როდესაც ეს ფაქტი გახმაურდა, მთავრობამ ამ ქალაქში 1200 ჯარისკაცი გააგზავნა, რომელიც დაიცავდა შავკანიან მოსწავლეებს და მიაცელებდა მათ სკოლაში. ამ გზით თეთრკანიანი მოსახლეობა ნელ-ნელა კარგავდა ძალას და საბოლოოდ დიდი დამცირებისა და დაცინვის შემდეგ იმ შავკანიანმა ბავშვებმა, რომლებმიც პირველი შავკანიანი მოსწავლეები იყვნენ არკანზასის თეთრკანიანთა სკოლაში, დაამთავრეს თეთრკანიანთა სკოლა.
 
==== '''სეგრეგაციის გაუქმება საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში''' ====
1961 წელს ჯორჯიის შტატში დაიწყო კამპანია საზოგადოებრივი თავშეყრის ადგილებში სეგრეგაციის წინააღმდეგ.  აქტივისტებს შეუერთდა მარტინ ლუთერ კინგიც და მისი ორგანიზებით მშვიდობიანი საპროტესტო აქცია გაიმართა.  ამის საპასუხოდ, ქალაქ ოლბანის მთავრობამ დაიწყო მასობრივი დაპატიმრებები და პარალელურად დაიკეტა პარკები, ბიბლიოთეკები და სხვა ადგილები დესეგრეგაციის შესაჩერებლად. ქალაქში მცხოვრები შავკანიანი მოსახლეობის 5 პროცენტი ციხეში მოხვდა. ეს კამპანია წარუმატებელი აღმოჩნდა, მაგრამ ამ მოვლენებიდან ძალიან მალე  ,,რასობრივი თანასწორობის კონგრესის” წევრებმა დაიწყეს ე.წ. ,,თავისუფლების მოგზაურობების” ორგანიზება. ამ კონგრესის წევრი თეთრკანიანები და შავკანიანები მიემგზავრებოდნენ სამხრეთში, სადაც ისინი დემონსტრაციულად, ერთად სადილობდნენ სეგრეგირებულ სასადილეობსა და სასტუმროებში და ამ გზით გამოხატავდნენ ისინი პროტესტს. პარალელურად, საერთაშორისო ორგანიზაციების მიერ ხდებოდა ზეწოლა ა.შ.შ-ზე ლინჩის წესით გასამართლებასა და სეგრეგაცის კანონზე და ამიტომ ამერიკის უზენაესმა სასამართლომ „ჯიმ კროუს კანონების“ რამდენიმე პუნქტი ანტიკონსტიტუციურად ცნო. 1964 წელს პრეზიდენტმა ლინდონ ჯონსონმა გამოსცა აქტი სამოქალაქო უფლებების შესახებ. რასობრივი დისკრიმინაცია საზოგადოებრივ ადგილებში, როგორიცაა თეატრები, ეკლესიები, სასტუმროები და საავადმყოფოები _ აიკრძალა.
----